Night at the Museum: Secret of the Tomb (2014)
Niet dat het verhaal van dit derde deel in de Night at the Museum-franchise nou iets is om over naar huis te schrijven, maar het einde maakt dit mogelijk wel de meest memorabale van de drie. Natuurlijk doordat maar liefst twee van de acteurs uit deze film na afloop “in loving memory” worden herdacht, maar ook omdat de film (en franchise) gewoon een mooi afgerond einde krijgt. Dat maakt het volgende mogelijk raar om te zeggen, maar ik hoop dat er nu dan ook geen vierde deel meer gaat komen. Want dan zou ik aardig cynisch worden…
Het verhaal
Door het oplichten van de tablet van Ahkmenrah komen onze museumhelden nog elke nacht tot leven. Dit overigens nog altijd buiten het weten van museumdirecteur Dr. McPhee (Ricky Gervais) om, die echter wel ontzettend geniet van de nachtelijke show die door de helden/beelden wordt opgevoerd. In zijn ogen zijn het allemaal special effects, dus hij is niet zo blij als de show ineens nogal verkeerd loopt en tal van gasten niet ongeschonden de luxe dinerzaal verlaten. Dat verkeerd lopen blijkt te komen doordat het tablet langzaam lijkt te verweren, en telkens als het verweerde gedeelte van het tablet groeit raken de museumbeelden onwel of juist agressief. Ahkmenrah (Rami Malek) weet echter niet zoveel van het tablet, omdat dat door z’n vader is gemaakt. Dus pakt nachtwaker Larry (Ben Stiller) het plan op om met de tablet én Ahkmenrah naar Londen af te reizen, want daar worden namelijk Ahkmenrahs ouders geëxposeerd. Misschien dat pa Merenkahre (Ben Kingsley) weet wat er aan de hand is.
Natuurlijk reizen er flink wat verstekelingen mee naar Londen, dus naast Larry, z’n zoon Nick (die wel wat vaderlijke sturing lijkt te kunnen gebruiken) en Ahkmenrah zijn ook Teddy Roosevelt (Robin Williams), Jedediah (Owen Wilson), Octavius (Steve Coogan), Atilla de Hun, Sacajawea en natuurlijk Laaa (ook Stiller) en het aapje Dexter meegelift naar Londen. Daar aangekomen moeten ze eerst nachtbewaakster Tilly (Rebel Wilson) misleiden om binnen te komen, maar dan komt ook het British Museum tot leven. Leuk nieuw karakter is Lancelot (Dan Stevens), die natuurlijk niet direct door heeft dat hij slechts een wassen pop is, dus zijn bravoure is niet alleen een inspiratiebron voor Nick, maar zijn grote wens om Guinevere terug te vinden levert ook extra spanning (en een best geweldige cameo) op. Maar lukt het onze helden uiteindelijk om het tablet op tijd te ‘genezen’, voordat ze voorgoed terug zullen vallen in hun levenloze staat..?
Corny maar emotioneel
Inderdaad, kan me voorstellen dat bovenstaand verhaal wat corny over komt. En naast het leuke initiële idee, waarop de gehele franchise leunt, zijn de verhalen van de Night at the Museum-films ook niet hetgeen deze films vermakelijk maakt. Dat is toch de onderlinge relatie tussen de verschillende karakters en de fun die men op de set had en die je keihard door alles heen voelt. En daar komt dan ook meteen dat mooi emotionele om de hoek kijken, omdat dit misschien wel de laatste set was waar Robin Williams op te vinden is geweest. Het stemt me nog altijd droevig dat hij niet meer onder ons is, maar op sommige momenten in de film lijkt het wel alsof de scenaristen bij het schrijven op de hoogte waren van zijn aanstaande dood. Dat kan/zal natuurlijk niet, maar het geeft het einde wel een paar mooie extra lagen die ervoor zorgden dat ik me in het vliegtuig moest inhouden dat er geen tranen over m’n wangen rolden. Mogelijk wat versterkt door een vermoeidheid en opkomende griep, maar ik voelde het dus best stevig…
Final credits
Veel meer hoef ik hier ook niet over te schrijven. Voor fans van de eerste twee films zeker een must-see, en als eerbetoon aan Robin Williams én Mickey Rooney (die in een zeer kwetsbaar ogende bijrol voorbijkomt) echt prachtig. Daarbij zijn zelfs twee vader-zoon-verhaallijntjes aan het verhaal toegevoegd, en hoe voorspelbaar die ook zijn, ook dat voegt wel wat toe. Net als Rebel Wilson, die haar plek in die al immense cast moeiteloos weet op te eisen…