Suite française (2015)
Suite française is een mooi en toch ook vrij rustig oorlogsdrama, wat mogelijk in contrast staat met hoe je het bestselling-boek, waarop de film is gebaseerd, zult beleven (of reeds hebt beleefd). Als in: qua film zeker wel bovengemiddeld mooi, maar ik denk dat het in boekvorm beter werkt, omdat je daar meer je eigen emotionele interpretatie op kunt projecteren. En dan verwacht ik dat je de grijze gebieden – doordat de liefde overal z’n weg wel doorheen vreet, of je dat nou wilt of niet – dan net wat bevredigender beleeft.
Plus dat je je dan niet het eerste kwart van het verhaal afvraagt waarom Amerikaanse acteurs ineens Brits gaan praten als ze eigenlijk Frans bedoelen…
Het verhaal
Lucille (Michelle Williams) woont met haar schoonmoeder Madame Angellier (Kristin Scott Thomas) in het mooiste huis van het dorpje Bussy, niet ver buiten Parijs. De oorlog is net begonnen, en als de Parijse vluchtelingen zich een weg banen naar het soort plaatsen als Bussy, ziet Madame dat eigenlijk eerst wat hautain aan (ik zal de vergelijking met een belachelijk recent VVD-plan niet maken), maar even later ziet ze daar toch ook wel wat profijt in. Dat resulteert erin dat het hele dorp haar niet echt moet, en Lucille hobbelt daar maar wat achteraan, omdat haar man Gaston Madame’s zoon is. Hij is echter ergens aan het front aan het vechten tegen de Duitsers. Maar dan komen de Duitsers Bussy binnen, en vanwege de capitulatie zijn mensen verplicht om Duitse soldaten en officieren onderdak te geven. En ondanks de sterke weerstand van Madame krijgen de Angelliers één van de hogere officieren te logeren: luitenant Bruno von Falk (Matthias Schoenaerts).
Wat volgt is een soort van ondergronds verzet tegen de Duitse aanwezigheid, maar aangezien Bruno en Lucille een nogal sterke passie voor muziek delen, voel je ook direct de aantrekkingskracht tussen die twee. En hoezeer en op hoeveel vlakken dat ook helemaal niet mag/kan, die vonken trekken zich niet al te veel aan van iets barbaars als oorlog. Toch?
Subtiel grijs…
Ja, op dat vlak is Suite française op z’n best, maar dat hoopte ik vooraf ook al. Zo’n film kan zo makkelijk uit de bocht vliegen, door heel ongeloofwaardig te worden, maar hier zit net genoeg twijfel in Lucille dat je wel kunt begrijpen waarom ze voelt wat ze voelt. Al had dat zeker wel sterker gekund hoor. Iets wat waarschijnlijk in een boek meer ’tijd’ krijgt, maar mogelijk dat regisseur en scenarist Saul – The Duchess – Dibb ook wel zó onder de indruk was van het verhaal, dat hij hier iets te snel/makkelijk overheen is gestapt. Mooi trouwens wel hoe op een gegeven moment de ontstaansgeschiedenis van het verhaal duidelijk wordt, en dat voegt toch wel flink wat toe aan de beleving. Nu is dat – zeker op de manier waarop het gebeurt – geen verdienste van de film zelf, dus ik typte bewust “beleving”.
Cast
Grootste verrassing bij de aftiteling voor mij was de aanwezigheid van Margot – The Wolf of Wall Street, Focus – Robbie (zie hierboven). Naast dat ze een goede rol speelt, is ze dus vrijwel onherkenbaar. Natuurlijk is Michelle Williams wederom goed, maar toch was ik na bijvoorbeeld Blue Valentine en Take This Waltz wat dieper onder de indruk. Kristin Scott Thomas, de laatste jaren ook vaak te zien in Franstalige films, speelt de strenge schoonmoeder precies irritant/beschadigd genoeg om initieel een hekel aan haar te krijgen, maar later toch ook wel iets meer mee te voelen met haar. Matthias Schoenaerts wordt niet echt uitgedaagd, zoals dat natuurlijk wel het geval was in Rundskop, De rouille et d’os en z’n Amerikaanse debuutfilm The Drop. En ook daar zit een Franstalige film bij, dus twee van de drie hoofdrolspelers hadden met gemak ook Franstalig kunnen spelen. Zouden de Britse producenten van de film dan net zo ‘lui’ zijn als hun Amerikaanse collega’s, die nogal eens als ‘dom’ worden weggezet omdat in Hollywood alles in het Engels moet? Ik moet eerlijk zeggen dat ik het van Amerikanen eerder begrijp dan van Engelsen, maar soit…
Final credits
Ik merk dat ik tijdens het schrijven van deze recensie toch wat minder positief word, terwijl de film me goed raakte hoor, tijdens een voorpremière afgelopen zondag. Zeker vanwege het opmerkelijke onderwerp, maar ook omdat het verhaal een stuk genuanceerder is dan in menig oorlogsfilm. Want al had de liefde tussen de Française en Duitser nog sterker/controversiëler neergezet kunnen worden, daar zal toch een afweging gemaakt zijn hoe ‘grijs’ ze het durfden te laten worden. Zwart-wit vertellingen zijn toch een stuk ‘hapbaarder’ (en daarmee risicolozer) natuurlijk.
Suite française is geen wereldschokkende film, maar juist door de aparte ontstaansgeschiedenis mogelijk onvergetelijker dan ik nu door heb…