Avengers: Age of Ultron (2015)
Joss Whedon weet van deze tweede Avengers-film wederom een geweldig spektakel te maken, dat volgens mij wel iets meer over-the-top gaat dan de tussen de twee films uitgezonden TV-serie Marvel’s Agents of S.H.I.E.L.D., waardoor ik even moest wennen. Daarnaast raakt Whedon inzake kunstmatige intelligentie zeker niet de diepere snaren die Alex Garland in Ex Machina (recensie volgt snel) interessanter bespeelt, maar dat er überhaupt iets interessants in zo’n blockbuster zit is allang meegenomen natuurlijk. Plus dat er qua maatschappijkritisch gevoel wel een link met Nolans Dark Knight-trilogie te vinden is.
En had ik het al over die werkelijk megagrote cast gehad..?
Het verhaal
De film opent met een aanval van onze helden Iron Man (Robert Downey Jr.), Thor (Chris Hemsworth), Captain America (Chris Evans), Hawkeye (Jeremy Renner), Hulk (Mark Ruffalo) en Black Widow (Scarlett Johansson) op een HYDRA-basis ergens in een (fake) Oost-Europees land. Loki’s scepter is daar namelijk stiekem verborgen, en in de verkeerde handen is dat een te gevaarlijk wapen. Die heftige openingsscène geeft ons meteen de mogelijkheid om een nogal aparte tweeling te ontmoeten, te weten Quicksilver (Aaron Taylor-Johnson) en Scarlet Witch (Elizabeth Olsen). Quicksilver is de bad guy Marvel-tegenhanger van D.C. Comics The Flash, terwijl Olsens karakter niet alleen energiestoten kan uitdelen, maar ook gedachten kan manipuleren, gebruikmakend van de grootste angsten van de beïnvloede persoon. Leuke aankondiging voor wat zo’n beetje elke Avenger gaat overkomen verderop in de film, maar niet voordat Tony Stark z’n god-complex heeft getoond, met een nogal ‘bekend’ kunstmatige-intelligentie-probleem tot gevolg…
Stark wil namelijk een soort Iron Dome creëren: een zelfbewust softwareprogramma dat de wereld kan redden van een aanval zoals in The Avengers (a.k.a. Avengers Assemble) uit 2012. En wat wel vaker met goede bedoelingen gebeurt: al snel keert dit Ultron-programma zich tegen Stark en z’n kornuiten, en zelfs tegen de gehele mensheid. Nu weet ik niet of James Cameron ooit geïnspireerd is door Marvel, maar in 2015 voelt dat toch een beetje aan als iets dat je al kent uit onder andere The Terminator. Toch vergeef ik dat Whedon wel, want het blijft een interessante vraag: “Hoe zou een kunstmatig bewustzijn onze diersoort op deze aardbol beoordelen?”
Hier leidt dat antwoord tot één groot spektakel natuurlijk, waarbij niet alleen Scarlet Witch’ superkrachten wat vertwijfeling zaaien, maar waar Ultron (met stem van James Spader (en niet van Michael – Take Shelter – Shannon, wat mijn verkeerde veronderstelling was)) toont dat ego-gedreven puberteit schijnbaar niet iets menselijks is, maar iets wat met bewustzijn te maken heeft. Beetje raar, maar laat ik daar niet over vallen. Dit verhaal is vooral een ‘aflevering’ waarin zoveel nieuwe karakters worden geïntroduceerd dat er aardig wat échte fanboys waarschijnlijk wel wat bloed naar hun genitaliën voelen stromen…
Interessant..?
Mogelijk was ik wat kritischer inzake de ‘bewustzijn-stellingen’ doordat ik afgelopen week Ex Machina zag, een best ‘kleine’ film die op dat vlak echter véél interessanter is. Zo’n film waarbij ik het fijn vind dat ik even tijd kan nemen om op m’n recensie te broeden, want die film heeft een stuk meer ‘napraatpotentie’ dan deze Marvel-blockbuster. Dit is toch voor 98% puur shock-and-awe-entertainment, dus zeker tijdens de film krijg je weinig tijd om iets van gedachten te vormen. Inzake die mogelijk ‘diepere’ laag waarschijnlijk maar beter ook. Wat niet wil zeggen dat Whedon niet de tijd neemt om wat extra verhaallijntjes toe te voegen. Zo leren we wat over Hawkeye familie-achtergrond en wordt die eerder al voelbare spanning tussen Bruce Banner en Natasha Romanoff nu toch wel wat uitgediept. En vooral dat laatste werkt best aardig. Beetje teleurstellend is wel dat de door die angsten opgewekte angstbeelden (veroorzaakt door Scarlet Witch) bij Captain America, Thor en Iron Man toch net wat te plat blijven om écht iets toe te voegen…
Cast & crew
Ja, qua cast kun je hieronder de tags bekijken: ik denk niet dat ik ooit meer acteurs in één film heb getagd dan hier. Zoals ik al zei was de spanning tussen Ruffalo en Johansson leuk voelbaar (of daar wat wishful thinking bij zit weet ik niet), maar verder zul ook jij niet echt verrast worden door het acteerwerk. Daarvoor zijn de karakters waarschijnlijk bij iedereen al té bekend. De verrassingen op dat vlak komen van de bijrollen van Julie – Killing Zoe, Before Midnight – Delpy en Andy Serkis, die nu eindelijk weer eens gewoon ‘zichzelf’ mag spelen, nadat hij al zo’n vijftien jaar enorm veel credits krijgt (en verdient) voor z’n motion capture-werk als Smeagol/Gollum in Peter Jacksons Tolkien-franchises en in King Kong, én meer recentelijk nog als Caesar in o.a. Dawn of the Planet of the Apes.
Natuurlijk is Marvel-held Stan Lee ook weer in een minirolletje aanwezig, maar de schrijfcredits voor deze film gaan toch wel in z’n geheel naar Josh Whedon, die dus zeker wel wat interessants toevoegt aan het geheel. Maar ik begrijp ook dat zo’n franchise zó onder druk staat om een zo groot mogelijk publiek te vermaken (het eerste Avengers-deel is de derde meest opbrengende film aller tijden!), dat Whedon sowieso al flink moest schipperen om alles aaneen te kunnen rijgen. En daar is hij ook meer dan geslaagd in.
Final credits
Ik was even vergeten hoe groot de quatsch was die dit Marvel-universum kenmerkt (mede dus door het ietwat realistischer gefilmde Agents of S.H.I.E.L.D.), maar toen ik m’n weerstand daartegen los liet was het wederom erg hard genieten. En ook al voel je bij dit tweede deel vrij duidelijk dat het een franchise-film is, dat zo’n vorm van escapisme een vleugje interessantheid bevat is al best meegenomen.
Of word ik nu iets té mild..?