Grimsby (2016)
Inderdaad: (The Brothers) Grimsby bevat één van de goorste scènes die je ooit in een grote bioscoopfilm kunt zien, en ondanks dat ik om ongeveer de helft van de grappen in deze Sacha Baron Cohen-versie van Johnny English moest lachen – waarbij een paar keer ook echt hardop – daar ging die andere helft mij wat te ver. Dat er daarnaast behoorlijk wat duidelijke fouten in het scenario zitten zal weinigen deren, maar het deed mij wel concluderen dat Cohen z’n eerdere vaste regisseur Larry – Borat, Brüno, The Dictator – Charles niet in had moeten ruilen voor Louis – Transporter, Now You See Me – Leterrier. De balans is nu wat weg, en dat is jammer. Alhoewel al m’n kritiek op deze film volledig weg zou vallen als Cohen de lompheid van de film als één grote parodie/kritiek op Donald Trumps presidentiële campagne bedoeld heeft, iets wat mogelijk helemaal niet te ver gegrepen is, gezien Trumps ‘aanwezigheid’ in de film…
Het verhaal
‘Nobby’ Butcher (Cohen) is het prototype van whiter-than-white-trash, afkomstig uit Grimsby, volgens de film een tweelingstad met Tsjernobyl, maar dat dat niet strookt met de werkelijkheid zal niet als verrassing komen. Nobby wordt continu hitsig van z’n nogal voluptueuze vrouw Lindsey (Rebel Wilson), en dat heeft geresulteerd in maar liefst elf kinderen (en ook al één kleinkind?). Nobby doet niets liever dan zuipen in de kroeg tijdens een wedstrijd van het Engelse nationale voetbalelftal, maar om nou te zeggen dat hij zoveel zuipt vanwege een jeugdtrauma, waarbij hij afscheid moest nemen van z’n broertje Sebastian, dat zou al veel te veel diepgang doen vermoeden.
Deze Sebastian (Mark Strong) blijkt echter helemaal niet zo vermist als Nobby denkt, maar in feite één van de topagenten van MI6, en daarmee verantwoordelijk voor de jacht op de Maelstrom-misdaadorganisatie. Als Nobby over Sebastians aanwezigheid in Londen hoort, besluit hij hem te verrassen, wat natuurlijk niet goed afloopt. Sebastian wordt ineens verdacht van een moordaanslag, en dan heeft hij alle hulp van z’n broer en de Grimsby-tokkies nodig, niet alleen om z’n naam te zuiveren, maar ook om de wereld te redden van het kwaadaardige genie dat Maelstrom leidt. En dat leidt onze broers via Londen naar Zuid-Afrika en naar Santiago de Chili, terwijl ze onderweg dus op een nogal ongewone plek bivakkeren, wat die goorste scène ooit oplevert, die overigens wel lichtjes geleend is van Ace Ventura: When Nature Calls…
Cohens timing ‘redt’ de film
Dat Sacha Baron Cohen een geweldige komiek is, dat toonde hij afgelopen zondagnacht wederom tijdens de Oscaruitreiking, waar hij – tegen de uitdrukkelijke wens van de Academy in, btw – in volledig Ali G-outfit naast de prachtige Olivia Wilde verscheen. Als ik dat vergelijk met z’n Nobby-karakter in Grimby, dan moet ik wel concluderen dat Nobby Ali G’s sneakers eigenlijk nog niet mag poetsen. Maar het is wel Cohens komische timing die deze film voor een zeer groot publiek redt, verwacht ik. Dat ik niet op nóg een typetje van hem zat te wachten – zeker omdat Ali G en Borat zoveel beter uitgewerkte typetjes zijn? – dat ‘voel’ ik nu eigenlijk pas. Ik denk serieus, dat als hij Nobby als Ali G had neergezet, ik nog heel wat meer van deze film had genoten.
Daarnaast zitten er dus wel flink wat fouten in het scenario, die deels verklaard kunnen worden doordat er mogelijk wat scènes zijn gesneuveld in de montagekamer. Ik merkte namelijk een keer of vier dat karakters bepaalde zaken al wisten, terwijl ze niet ‘aanwezig’ waren bij de onthullingen van die zaken. Dat zijn van die schrijffouten, waarbij de scenaristen niet goed genoeg in de gaten gehouden hebben dat de kennis van karakters uit eerdere scènes moet komen, niet uit wat er op papier geschreven staat. Aan de andere kant: de ‘politieke’ boodschap die aan het eind van de film verwerkt zit, die heeft zeker wel potentie. Zeker in combinatie met mijn ‘vermoeden’ dat Cohen iets Trump-kritisch wil zeggen. Maar gezien de onbalans in de gehele film durf ik geen geld te zetten op het feit dat het écht z’n bedoeling was om een satire te maken op hoe de domheid in de maatschappij ervoor kan zorgen dat een potentieel dictator als Donald Trump zo populair is.
Cast & crew
Naast Cohen en Strong, die overigens wel een overtuigende actieheld neerzet, is ook Cohens vrouw Isla Fisher aanwezig, als één Sebastians laatste hulplijnen binnen MI6. Deze van oorsprong Schotse dame brak ooit door in Wedding Crashers, en speelde misschien wel haar grootste rol in Leterriers Now You See Me. Dat Rebel Wilson weinig ontevreden is met haar gewicht toonde ze natuurlijk al door als “Fat Amy” in de Pitch Perfect-films te spelen, maar hier wordt haar behoorlijk stevige uiterlijk zó uitgemolken – geheel in lijn met de ‘incorrectheid’ van de rest van de film overigens – dat ze nu waarschijnlijk extra hard haar best moet gaan doen om ooit nog serieus genomen te worden. Op vrijwel dezelfde manier wordt overigens Gabourey – Precious – Sidibe ingezet. Aan de andere kant van het ‘schoonheidsspectrum’ (qua mijn smaak in elk geval) zien we Pénelope Cruz, na het verschrikkelijke Zoolander 2 wederom in een enorme quatschkomedie, en dat vind ik toch wel een beetje een zorgelijke ontwikkeling. Ik zou haar graag aanraden om haar rollen weer serieuzer te kiezen, en als ze in Hollywood dus enkel gevraagd wordt omdat ze zo mooi is, laat haar dan maar terugkeren naar haar roots in Spaanse arthouse-films als Almodovars Todo sobre mi madre en Los abrazos rotos (of Woody Allens Vicky Cristina Barcelona). Gelukkig zijn haar volgende films weer wat serieuzer van aard, als ik IMDb mag geloven.
Cohen schreef aan alles waarin hij speelde mee, en kreeg voor het ‘scenario’ van deze film hulp van Phil Johnston en Peter Baynham. Die laatste ontving al een Oscarnominatie voor het scenario van Borat, en hij schreef ook mee aan Brüno. Johnston heeft echter een iets ‘serieuzer’ palmares, met daarop onder andere het verrassend leuke Cedar Rapids, maar hij schreef ook mee aan Wreck-It Ralph. Zoals ik al zei is Louis Leterrier deze keer verantwoordelijk voor de regie, en zijn actieregiekwaliteiten vallen zeker positief op, want de actiescènes in Grimsby zijn verrassend goed; zeker voor zo’n quatschfilm in elk geval. Dat hij Cohen echter niet zo in bedwang heeft weten te houden als Larry Charles dat ‘normaliter’ deed, dat verklaart waarschijnlijk 85% van m’n kritiek op deze film en z’n behoorlijk ongebalanceerde humor…
Final credits
Omdat ik nog altijd een groot fan ben van Cohen wil ik eigenlijk helemaal niet zo hard zeuren over deze film. Ik weet echter wel, dat ik in een mindere bui deze film best hard af zou kraken. Maar de zaal reageerde behoorlijk positief, zelfs op de meest gore en lompe grappen, dus mogelijk moet ik ‘m ook in dat licht zien. Daarnaast hoop ik dat Cohen dus echt iets ‘serieus’ wilde zeggen inzake de domheid die ervoor zorgt dat Donald Trump nu mogelijk de Republikeinse presidentskandidaat wordt, maar die mogelijke kritiek komt lang niet zo goed uit de verf als dat in bijvoorbeeld The Dictator of Borat het geval was.
Oh ja, er zit een bijna verplichte after credits-scène in, maar je hoeft het niet erg te vinden als je daar niet op gewacht hebt…