Room (2015)
Dat Brie Larson afgelopen zondag de Oscar voor Beste Actrice won voor haar rol in deze film is een zeer verdiend eerbetoon aan het prachtige Room, alhoewel ik Jacob Tremblay mogelijk nóg beter vond, iets wat eigenlijk indirect ook betekent dat regisseur Lenny – Frank – Abrahamson een fantastische prestatie heeft geleverd. Dat ik inmiddels ook een duidelijke overeenkomst zie tussen Larsons en DiCaprio’s Oscarwinnende rol in The Revenant, dat zorgt er ook voor dat ik verwacht dat mensen met kinderen deze film nóg mooier zullen vinden dan ik al deed. Alhoewel ik het kan begrijpen dat lezers van het boek, waarop de film gebaseerd is, misschien iets ‘meer’ verwacht(t)en. Maar al met al is Room echt een film waar ik waarschijnlijk nog vele jaren met bewondering aan terug zal denken, en die ik aan velen wil aanraden…
Het verhaal
Allereerst: ik wist echt vrijwel niets van het verhaal, voordat ik de film zag. Hieronder ga ik wel wát vertellen hierover (ik zal niets belangrijks spoilen zonder waarschuwing), maar mogelijk wil jij dit vooraf ook wel niet weten en volg je beter m’n bovenstaande advies (en ga je a.s.a.p. naar de bios om deze te zien).
De film opent met de voice-over van een jong manneke, dat samen met z’n moeder in een nogal klein kamertje blijkt te wonen, eenvoudigweg “Room” genoemd. We zien z’n dagelijkse routine, maar al snel voel je als kijker dat er iets totaal niet klopt aan het plaatje. De manier waarop dit langzaam en subtiel duidelijk wordt bij jou als kijker was op zich Abrahamson regie-nominatie al waard, waarbij hij ook goed geholpen werd door z’n cameraman. Langzaam maar zeker komen we er namelijk achter dat “Ma” (Larson) in een hokje opgesloten zit met Jack (Tremblay), en dat ze elke avond worden bezocht door “Old Nick” (Sean Bridgers). Jack verschuilt zich dan in de kast, en na wat offscreen handelingen vertrekt Nick weer, en kruipt Jack bij z’n moeder in bed.
– SPOILER ALERT –
Dit blijft zich maar herhalen en herhalen, en de gruwelijkheid van Nicks handelingen, en de deprimerende acceptatie van moeders rol, worden dan langzaam duidelijk. Toch blijkt moeder wel degelijk een andere toekomst voor haar zoontje te willen, ondanks dat Jack niets anders gewend is, en in zijn hoofd Room ook echt de hele wereld is. En ook al is hij de enige reden dat ze haar gevangen leven nog aan kan, besluit ze een ontsnappingsplan voor hem op poten te zetten. Dat dat zeker een vervolg gaat krijgen voel je wel al aan het feit dit op ongeveer 45 minuten in de film gebeurt, maar dat de kracht van de film voor net zo’n groot deel in de gevolgen van deze ontsnapping zit, dat onderscheidt deze film van de simpelere films, waarin meestal met een wat sprookjesachtig “…en ze leefden nog lang en gelukkig“-gevoel wordt geëindigd – EINDE SPOILER ALERT.
Ontluikend en liefdevol
Het prachtige aan Room is dat je, doordat de film vanuit Jacks point of view wordt verteld, als kijker ook maar langzaam en zeer subtiel wordt ingevoerd in hoe de situatie én daarna de wereld in elkaar steekt. Die onschuldige blik van een kind zorgt er ook voor dat de film eigenlijk nergens echt té zwaar wordt, maar juist doordat jij in je hoofd de puzzelstukjes aan elkaar dient te leggen, zorgt dit wel voor een enorme impact. Misschien wel wat vergelijkbaar met het eveneens Oscarwinnende Son of Saul, waarin de POV-keuze een nóg heftiger aanvoelende betrokkenheid veroorzaakt.
Daarnaast herkende ik tijdens het schrijven van deze recensie ook pas de overeenkomst tussen Brie Larsons en DiCaprio’s Oscarwinnende rollen, want beiden worden primair gedreven door de liefde voor hun kind, een liefde die op mooi realistische wijze ook het zogenoemde ‘tough love‘ predikt: af en toe moet je best hard zijn tegen je kind om hem/haar te beschermen. En hoe ‘onromantisch’ dat ook aan kan voelen voor conventionele kijkers zonder kinderen, ik verwacht dat elke ouder hierin zoveel herkenning voelt, dat daar ook deels het succes van beide films vandaan komt.
Crew & cast
En daarvoor verdient Abrahamson dus ook zeker veel krediet, evenals scenariste Emma Donoghue, die haar eigen boek vertaalde naar het witte doek. Dat lezers van het boek mogelijk wat kritiek hebben, omdat in het boek het claustrofobische en monotone karakter van hun verblijf in Room schijnbaar veel meer tijd/ruimte heeft gekregen, dat kan ik wel begrijpen, en mogelijk had hier ook in de film iets meer aandacht aan besteed kunnen worden. Maar terwijl ik dat typte voelde ik me echt zo’n stuurman die aan wal wat onnodig staat te zeuren, want de film is te mooi om er écht kritiek op te hebben. Mede ook dus door het goede camerawerk, waardoor je als kijker ook slechts een beperkt beeld te zien krijgt. En dat irriteert af en toe wel wat, maar dat roept ook precies het juiste gevoel op, volgens mij.
Het boek wordt overigens ook volledig vanuit Jacks oogpunt verteld, iets wat in de film vooral als kadrering van het verhaal dienst doet. Er zitten zeker wel wat meer voice-over stukken van Jack in, waardoor continu ook dat gevoel van ‘willen beschermen’ aangeraakt wordt. In de reclame wordt dit “Kindchenschema” genoemd, op Wikipedia iets te makkelijk vertaald naar “schattigheid”. Maar waar het in reclame dus puur een commercieel doel dient, werkt het hier op geweldige manier om jou emotioneel betrokken te blijven houden. Dat Tremblay, die ook direct weer vertederend overkwam op de rode loper voorafgaand aan de Oscaruitreiking afgelopen zondag, daar zo geweldig in past, dat kan het resultaat van een geweldige casting zijn, maar daarvoor verdient zeker Abrahamson veel krediet. Zeker ook omdat hij het weet te koppelen aan het zeer heftige moederinstinct, op zeer mooie wijze vertolkt door Larson. En zoals ik al opmerkte: echt kritiek op deze film wíl ik helemaal niet hebben, maar toch blijf ik melden dat ik Sarah Silvermans acteerwerk in I Smile Back mogelijk nóg indrukwekkender vond. Waarmee ik overigens niets af wil doen aan Larsons prestatie…
Final credits
Zoals je kunt zien heb ik hieronder ook het genre thriller aangevinkt, omdat het moment dat je het hele plaatje ineens ziet, je best een flinke emotionele klap te verduren krijgt, en de spanning dan extra stijgt inzake de afwikkeling van het verhaal. En die emotionele tikken voelde ik daarna nog een paar keer, waarbij ik best toe wil geven dat ik halverwege de film de tranen al over m’n wang voelde stromen. En dan heb ik dus nog eens geen kinderen…
Dat er daarnaast ook nog een mooi ‘relaas’ in de film zit dat wat kritisch is op onze ‘meer-meer-meer-maatschappij’, dat maakte de film voor mij eigenlijk helemaal af.
Dus ja: prachtfilm!
Ik werd totaal niet gegrepen door de film. En dan die zeikmuziek erbij met van die losse piano-klanken, dat truukje kennen we nou wel. Je zou toch verwachten dat de wereld wat meer indruk op je maakt als je in je hele leven nog nooit buiten een hok van een paar kubieke meter bent geweest.
Maar goed het zal wel weer aan mij liggen… Het heeft een Oscar en meer dan een 8 op IMDB dus iedereen vindt het goed, dus vooral geen kritiek leveren luidt het devies!
Natuurlijk mag je wel kritiek leveren, maar mogelijk is dit inderdaad gewoon geen film voor jou? Ik ken genoeg films die veel mensen geweldig vinden, maar waar ik weinig mee kan. Als ik dan ga zoeken naar redenen, dan zijn die ook altijd wel te vinden. Het door jou genoemde zeikerige aan de muziek ervoer ik totaal niet, en daarnaast is waarschijnlijk alles al ooit gedaan, dus dan kun je over alles wel zeggen dat het een truukje is dat we nu wel kennen.
Maar inderdaad: smaken verschillen. Gelukkig maar, toch?