Bad Moms (2016)
Weet je, ik behoor zó niet tot de doelgroep van deze film, plus dat ik ‘m zag op een dag dat ik nogal chagrijnig en daarmee extra kritisch was, dat ik dus eigenlijk niet zou moeten/mogen oordelen over deze film. Ik was namelijk ontzettend negatief over deze film, zowel tijdens als in een gesprek na afloop, maar ik bemerkte dat ik deze film afgelopen week wel aan m’n zus en lichtjes zelfs aan m’n moeder aanraadde. Als in: ik denk dat vrouwen die heel goed door hebben hoe zwaar het is om moeder te zijn in deze tijd, best veel zullen herkennen in deze film. En als je dan geen chagrijnige filmcriticus bent, waarschijnlijk is dit dan best een perfecte vlucht, uit de werkelijkheid die juist ook – nogal simplistisch, dat zeker – wordt neergezet in deze film.
Het verhaal
Amy (Mila Kunis) heeft een loser van een man (David – About a Boy, New Girl – Walton), maar daar heeft ze wel twee kids mee. En met het opvoeden van die twee heeft ze het al zwaar genoeg, zeker omdat ze als enige ‘volwassene’ op een zeer clichématig neergezet hip internetbedrijf werkt en daar als enige écht lijkt te werken, dus op al dat gedoe van trophy wife-moeders als Gwendolyn (Christina Applegate) zit ze totaal niet te wachten. Maar deze Gwendolyn is voorzitter van de ouderraad en regeert de school met harde hand (zelfs de rector is als de dood voor haar), en als er weer een onzinnige regel wordt doorgevoerd waar niemand iets aan heeft en waar sommigen nóg meer gedoe mee krijgen (zoals Amy), flipt ze wat door en belandt ze in een bar.
Daar ontmoet ze de ontzettend lompe Carla (Kathryn – We’re The Millers, The Visit – Hahn) en de nogal onder de plak zittende Kiki (Kristen – Safety Not Guaranteed, Veronica Mars – Bell), en gedrieën vormen ze een team waar welke vrouw zich op één of andere manier wel mee kan identificeren. In een dronken bui besluiten ze dat ze eigenlijk best wel slechte moeders zijn, en als ze deze titelverklaring besluiten na te leven, dan weet je al dat het natuurlijk helemaal mis gaat. Zeker met de bemoeizieke Gwendolyn in zo’n belangrijke functie. Maar wacht eens: komen er geen verkiezingen aan voor een nieuwe voorzitter van de ouderraad..?
Nutteloze kritiek?
Direct na afloop vergeleek ik deze film met een serie als Goede Tijden, Slechte Tijden: als je daar echt kritisch naar kijkt, dan word je waarschijnlijk gék van de grote hoeveelheid kritiekpunten die je op zou moeten schrijven. Maar ik weet ook dat GTST een enorm grote fanbase heeft. En gezien de compleet tegenovergestelde reactie van een vriendin op deze film, was ik er dus al snel achter dat hoe serieus ik ook kritisch wil zijn, dat al die kritiek door de doelgroep van deze film zal worden afgedaan als “ja, maar deze film is ook niet voor jou gemaakt om een serieus oordeel over te vellen, dus houd gewoon je mond!” En ik geef toe: daar hebben ze dan ook deels gewoon gelijk in. Maar ja, het ondermijnt op meerdere vlakken dus ook mijn behoefte om hier iets serieus kritisch te schrijven.
Crew & cast
Regisseurs Jon Lucas en Scott Moore zijn al geruime tijd een scenarioduo, en na toch wel aardig mislukte films als Rebound, Full of It, Four Christmases/Anywhere But Home en Ghosts of Girlfriends Past braken ze in 2009 ineens door met het scenario van The Hangover. Daarna schreven ze nog het eveneens gefaalde Flypaper, en toen beproefden ze voor het eerst hun regie-geluk met 21 & Over, volgens mij door mij toen tot “Project X-wannabe-film” gedoopt. Om één of andere reden hebben ze toen het vertrouwen en geld gekregen om deze film te maken, en daar hebben ze dus ook aardig wat talent voor weten te strikken.
Kunis kennen we natuurlijk allemaal uit That 70’s Show, en recentelijker uit Black Swan, Ted en Jupiter Ascending. Hier speelt ze een wat schreeuwerige en iets volwassener versie van haar Jackie-karakter in That 70’s Show, maar ik wil ook wel m’n oppervlakkigheid toegeven door te stellen dat het als man natuurlijk nooit heel erg is om naar haar te ‘moeten’ kijken. Applegate is behoorlijk gegroeid sinds haar rol als Kelly Bundy in Married With Children, maar zoals volgens mij alle acteurs in deze film hoeft ze zich ook totaal niet uit te sloven. Bell past wel erg goed in haar rol van onderdrukte vrouw waarvan je weet dat ze een keer gaat klappen, terwijl Hahn wel redelijk verraste. Jada Pinkett Smith speelde trouwens een goed irritante sidekick van Gwendolyn, terwijl die andere sidekick (Annie Mumolo) ooit een Oscarnominatie ontving voor het mede schrijven van het zoveel betere Bridesmaids. En qua verplicht mannelijk lustvlees draaft Jay Hernandez op, die momenteel – totaal onherkenbaar overigens – ook te zien is in Suicide Squad.
Final credits
Vanwege de mooie opnames die tijdens de aftiteling getoond worden raadde ik ‘m dus ineens wel aan aan m’n zus, maar eigenlijk zouden alle kritische filmliefhebbers zulke films moeten mijden. Maar ja, misschien zijn zulke films voor vrouwen wel vergelijkbaar met films als Fast & Furious voor mannen. En toch heb ik het gevoel dat die films beter in elkaar zitten, want ik ergerde me bij Bad Moms echt irritant vaak aan momenten dat karakters dingen doen die niet logisch zijn (ook niet in de gecreëerde filmwerkelijkheid), maar omdat ze zó geschreven waren dat er zo snel mogelijk naar een volgende grap kon worden overgegaan.
Maar ook: humor is en blijft het meest persoonlijke genre, dus zoals ik hierboven al typte: mogelijk is dit allemaal wel nutteloze kritiek…