Baby Driver (2017)
Hoe start je een review van een film waarbij jouw verwachtingen nogal bepalend lijken te zijn voor je beleving? Zal ik maar direct zeggen dat mijn hoge verwachtingen behoorlijk in de weg zaten, want voordat de film begon dacht ik al na over het schrijven van deze zinnen. Ik hoopte iets als “Naast de beste actiefilm van het jaar ook één van de betere romantische komedies…” te kunnen schrijven – na het horen van veel positieve reacties en dat enorm hoge cijfer op IMDb – maar ik zou liegen als ik dat zou typen nu. Inderdaad: Baby Driver is zeer vermakelijk, bevat flink wat acteurs die doen waar ze (erg) goed in zijn, bevat een shitload aan goede muziek (alhoewel de inzet daarvan wat mij betreft wel iets aangezet had mogen worden) en inderdaad wel een leuk romantisch lijntje. Maar echt memorabel vond ik ‘m helaas niet…
Het verhaal
Ondanks dat de film toch op positieve wijze fijn rustig wordt opgebouwd. De karakters worden vrij cool geïntroduceerd, al dan niet aan de hand van licht-verwarrende muziekkeuzes. We zien direct hoe goed ‘Baby’ (Ansel – The Fault in Our Stars, Divergent-serie – Elgort) is in het imiteren van Ryan Gosling in Drive (waarvan Baby Driver inderdaad op meerdere vlakken het iets mindere broertje is..?): Baby is Atlanta’s beste getaway driver voor bankovervallers. Hij werkt al jaren voor Doc (Kevin Spacey), die de overvalklussen uitzoekt en voorbereidt. Bij elke klus zet hij een ander team in, maar Baby blijft z’n eerste keus. Deels omdat hij zo goed als gratis voor hem werkt, iets dat in het verloop van de film langzaam uiteen wordt gezet.
Al snel komen we erachter dat Baby naast dat gescheur in auto’s ook een dove stiefvader (CJ Jones) heeft en heimelijk al wat verliefd is op serveerster Debora (Lily – Pride and Prejudice and Zombies – James). Van hun eerste gesprek spatten de vonken behoorlijk af, dus je voelt aan alles wel dat Baby helemaal niet echt op z’n plek is in die criminele wereld. Iets waar wisselende teamleaden als Buddy (Jon – Mad Men – Hamm), Griff (Jon – The Walking Dead, The Accountant – Bernthal) en Bats (Jamie Foxx) hem maar al te graag op wijzen. Maar lukt het onze held om niet alleen de paranoïde teamleaden en mogelijk nóg achterdochtiger Doc om de tuin te leiden, z’n liefje voor zich te winnen én uiteindelijk met haar de zonsondergang tegemoet te rijden, luisterend naar zoveel mogelijk coole muziek..?
Energieke ‘kleine broertje’
Doordat het plot, zoals ik dat hierboven beschrijf, voor mij niet het belangrijkste is aan een film, maakt het me ook totaal niet uit dat dit dus niet het meest originele verhaal is dat je dit jaar in de bioscoop zult zien. Wrights film zijn altijd energiek, en dat is deze bovenal. Al viel het me wel op dat de actie niet continu op je afgevuurd wordt. Er is genoeg ruimte voor coole dialogen en one-liners en heel veel muziek. Ik krijg die vergelijking met Drive echter niet meer uit m’n hoofd, en ook al valt de muziek in deze film zeker positief op, Cliff Martinez’ soundtrack van ‘die andere film’ is nog regelmatig te horen over m’n speakers. Het kan natuurlijk ook goed dat Wright al met (het scenario van) deze film bezig toen Drive uit kwam, waar hij dan waarschijnlijk behoorlijk van gebaald zal hebben. Of mogelijk was het wel een inspirator, en wilde hij echt gewoon een wat ‘hippere’ en meer op tieners gerichte versie van Winding Refns meesterwerk maken..?
Cast
Elgort balanceert op het randje van wel of niet te ‘drollerig’ (of jong?) zijn voor deze rol. Hij doet heel stoer, maar qua uitstraling moet hij behoorlijk op z’n tenen lopen. Nu past dat natuurlijk wel bij z’n rol, maar ik voelde ’t af en toe heel lichtjes wringen. Wat overigens geen dis naar Elgort is hoor, want dat is gewoon z’n uiterlijk en dus een gegeven. Qua spel is er namelijk weinig op z’n rol aan te merken. Hamm en Spacey zijn in hun bekende element, mogelijk omdat ze ook niet echt uitgedaagd worden. Foxx mag wel wat los als wannabe psycho van de groep, en daarin vliegt een begenadigd acteur als Foxx natuurlijk niet uit de bocht. James viel me al wat oppervlakkig positief op in Pride and Prejudice and Zombies, en hier lijkt ze zich ietwat ‘bescheidener’ neer te zetten. Ze is namelijk precies cute genoeg, zonder té mooi te zijn. Dat zou namelijk qua geloofwaardigheid minder geweest. Verder valt Red Hot Chili Peppers’ Flea altijd op, zeker als hij z’n doorgesnoven grote ogen in kan zetten, en dat mag ie hier…
Final credits
Ik moest even wennen aan de grote hoeveelheid muziek in een niet-musical, maar uiteindelijk werkt dat toch wel aardig. De nummers hadden voor mij nog net iets ‘grootser’ erin gemonteerd mogen worden, maar het draagt toch wel positief bij aan de entertainment value.
Weet je, als vermaak jouw primaire motivator is om film te kijken, dan is Baby Driver geweldig vermakelijk. Maar als voor jouw vermaak ook een wat interessantere visie van de maker door de film verweven moet zitten, dan kun je beter de meer volwassenen ‘broer’ Drive kijken. Mogelijk dat ik ietwat vermoeid in de bioscoop zat toen ik Baby Driver zag en dat ik daardoor wat minder in de flow van de film mee kon gaan, maar bij de écht goede films maakt zo’n vermoeidheid ook op dat vlak niks uit…