Thor: Ragnarok (2017)
Als je de maker van de geweldige vampier-mockumentary What We Do in the Shadows, het (onverwacht?) goede Hunt for the Wilderpeople en het hilarische Flight of the Concords de regie over een Marvel-superhelden-film geeft, dan krijg je dus inderdaad een ontzettend vermakelijke toevoeging aan minstens twee samensmeltende/samengesmolten franchises. Niet zo’n groots entertainment-spektakel als Guardians of the Galaxy, maar vooral vanwege de interactie tussen onze Noors-mythologische dondergod en die ongelooflijk groene reus biedt Thor: Ragnarok ruim twee uur lang lekker escapisme. Inclusief een paar kleine plotpuntjes die je volgens mij nodig hebt voor het vervolg van de franchisereis door het Marvel Cinematic Universe…
Het verhaal
Zo’n twee jaar na Age of Ultron en ongeveer gelijktijdig met Captain America: Civil War en Spider-Man: Homecoming is Thor (Chris Hemsworth) wat aan het rondstruinen geweest door het universum als we hem in de openingsscène aan een ketting zien bungelen in iets wat de hel lijkt. Plottechnisch best belangrijk, maar het verhaal begint pas echt als hij terug is op Asgard en herenigd met Loki (Tom Hiddleston). Samen nemen ze afscheid van pa, maar niet voordat hij hen heeft medegedeeld dat ze eigenlijk een oudere zus hadden, die dus ook de eerste is qua troonopvolging.
Langzaam wordt de geschiedenis tussen pa Odin (Anthony Hopkins) en dochter Hela (Cate Blanchett!) duidelijk, en dat dochterlief wat pissed op pa was, dat is best invoelbaar. Dan merk je dat William Congreve het in de zeventiende eeuw al bij het rechte eind had met z’n “Hell hath no fury like a woman scorned“, want Hela’s wraak is zó groots dat ze de titel ermee verklaart. En aangezien ze Thors hamer als een druif weet kapot te knijpen, is ook direct duidelijk hoe sterk ze is. Ondertussen is Thor echter z’n grote vriend Hulk (Mark Ruffalo) weer ergens tegengekomen, en na wat lastige ‘conversaties’ en het afschudden van de heerlijk foute Grandmaster (Jeff Goldblum) en heerlijk stoere Valkyrie (Tessa Thompson), gaan onze helden op pad om zuslief te stoppen. En dan blijkt dat Thor in eerdere Marvel-films niet echt door had hoe krachtig hij écht is…
Tussendoortje?
Zoals ik al typte, en hier gaan de fanboys zich onderscheiden van de recensieleken als ik, bevat Thor: Ragnarok een paar kleine plotpuntjes die belangrijk zijn in de Marvel-wereld. Nu zijn dit misschien wel superbelangrijke plotpunten (neem overigens aan dat Loki die blauwe Tesseract mee heeft ‘gescoopt’ aan het eind?), maar qua gevoel was dit niet heel veel meer dan gewoon een lekker tussendoortje. Maar één die dus niet zo belangrijk lijkt dat je echt 100% moet opletten. Al zit er zeker een leuke twist in de film qua motivatie van onze hoofdkarakters. Plus eerdergenoemd samenspel tussen Thor en de Hulk is echt heerlijk. Vooral de Hulks ongecontroleerde drang om alles wat er agressief uit ziet te gaan bevechten zonder één gedachte vooraf werkt een paar keer ontzettend leuk.
Cast & crew
Dat toont ook hoe fijn het bij zulke films is om zo’n ogenschijnlijk simpele rollen door serieus goede acteurs te laten spelen. Want ook al hoeft Ruffalo zich hier echt niet zo hard in te spannen als voor z’n rollen in films als The Kids Are All Right, Foxcatcher of Spotlight (to name just a few), hij moet het wél van z’n komische timing/mimiek hebben hier. En dat gebeurt zoals het hoort: daar merk je als kijker niks van. Hemsworth kent de Thor-rol natuurlijk als z’n broekzak, en ik denk dat hij af en toe toch wel jaloers is op Hiddleston, die z’n Loki-karakter veel ‘grootser’ en meer campy mag spelen. Goldblum is nog altijd de go to guy voor als je de combinatie charme-weirdness zoekt. Blanchett geniet ogenschijnlijk keihard in haar rol als evil sister, al geldt voor haar natuurlijk nog meer dan wat ik hierboven over Ruffalo typte: ’twee-vingers-in-een-zeer-getalenteerde-neus’-werk. En hoe kreeg regisseur Taika Waititi het voor elkaar mij de hele film te laten denken dat niet hij, maar Sharlto – District 9 – Copley, de rol van de digitaal-versteende Korg speelde..?
Enige waar ik wel wat op aan te merken had, was dat de 3D er – vooral in het begin – nogal slecht uit zag. Nu zag ik de film niet in m’n ‘vaste’ bioscoop, en mogelijk dat hun reguliere projectie toch wat minder was dan ik gewend ben. Dit is overigens ook de reden dat ik Wonder Woman nooit gerecenseerd heb, omdat ik die in een onverwacht achenebbisj zaaltje in New York zag, met zo’n slechte 3D-projectie dat m’n hele filmbeleving vanaf de allereerste scène vernacheld werd en/of gedoemd was. Bij Thor: Ragnarok was dat gelukkig niet het geval, al mogen ze van mij nog altijd een tijdreismachine uitvinden om terug te gaan in de tijd om 3D-projectie bij de wortels af te snijden hoor. Ik kan me echt slechts één film herinneren waarin het lukte om de discutabele kwaliteit van het verhaal/de film te verdoezelen met overweldigende 3D: Jupiter Ascending (toevallig in de Dolby Cinema-zaal van dezelfde bioscoop). Maar ook dit voorbeeld geeft natuurlijk juist mijn weerstand tegen deze in mijn ogen totaal nutteloze techniek weer.
Final credits
Ja, met de introductie van een paar fijne nieuwe karakters, een credits-scène waarvan ik nog niet weet van wie dat huge ruimteschip is en gewoon heerlijke synergie tussen Thor en Hulk is ook deze film weer een must see voor alle Marvel-fans. Juist omdat het qua plek/plaats/plotontwikkeling volgens mij een best karige film is, zou m’n kritiek dan juist sterker moeten zijn, maar ik denk dat die chemie de film voor mij makkelijk heeft gered. Hats of to Taika Waititi dus, en voor iedereen die What We Do in The Shadows en Hunt for the Wilderpeople niet heeft gezien: kijken..!