Hostiles (2017)
Regisseur Scott – Crazy Heart, Black Mass – Cooper toont heerlijk veel lef met deze opvallend rustige vertelling over een ontzettend grove kapitein, in het Amerikaanse leger in 1892, die een kans op ‘verlossing’ krijgt als ie een groepje indianen moet begeleiden naar hun laatste rustplaats. Christian Bale toont wederom wat voor begenadigd acteur hij is, waarbij hij wordt bijgestaan door een opvallend groot aantal bekende acteurs in bijrollen. Meest opvallend daarin zijn de Oscargenomineerde Timothée – Lady Bird, Call Me By Your Name – Chalamet en Rosamund – Gone Girl – Pike, al was de iets te voor de hand liggende keuze voor Wes – Geronimo, A Million Ways to Die in the West – Studi als indiaans opperhoofd ook wel tekenend voor een licht kritiekpunt dat ik heb op deze film (het verhaal gaat over Bale’s karakter, waardoor de indianen enkel als ietwat simpele ‘context’ lijken te dienen).
Maar ik vond deze film uiteindelijk wel echt geweldig, vooral omdat Cooper mij als kijker ontzettend relaxed de mogelijkheid gaf om mee te voelen in hoe ‘menselijk’ alles geschreven is, waardoor ik er aardig veel interessants uit kon halen (en/of op kon projecteren)…
Het verhaal
Kapitein Joseph Blocker (Bale) is aan het eind van z’n militaire carrière, als we hem als ontzettend racistische kerel leren kennen. Ergens lijkt ie trots op hoe grof hij was in z’n strijd tegen diverse indianenstammen, maar net daarvoor heeft Cooper ons als kijkers ook al getoond dat er ook onder de indianen nogal bloeddorstige karakters rondrennen. Zo wordt het hele gezin van Rosalie (Pike) door een groepje Cherokee vermoord, en dan krijgt Blocker ineens de opdracht om het oude en doodzieke opperhoofd Yellow Hawk (Studi) vanuit de gevangenis naar z’n geboortegrond te begeleiden, zodat hij daar in vrede kan sterven. Maar Blocker kent Yellow Hawk nog van eerdere ontmoetingen, waaronder de beruchte slachtpartij bij Wounded Knee, nog geen twee jaar daarvoor en waar tussen de 150 en 300 indianen zijn afgeslacht. Yellow Hawk schijnt ook een nogal lomp verleden te hebben, dus dat er tussen de twee mannen weinig vriendelijkheid te vinden is, dat wordt snel duidelijk. Al is Yellow Hawk nu oud en berust ie allang in z’n einde (vandaar dat ie mogelijk wat ‘rustig’/aardig is neergezet?).
Onderweg pikt de groep Rosalie op, die nog volledig in shock is, en niet veel later – als ze al een paar ontmoetingen met dat groepje wilde Cherokee doorleefd hebben – pikken ze in een stadje waar ze doorheen trekken een veroordeeld soldaat (Ben – ogenschijnlijk zo van de set van 3:10 to Yuma gelopen – Foster) op, die Blocker confronteert met z’n eigen verleden. We hebben als kijkers dan echter allang ingezien dat Blocker z’n menselijkheid lichtjes terug lijkt te vinden, en langzaam maar zeker komen ze steeds dichter bij hun eindbestemming: de Vallei van de Beren. Maar die quote van dichter D.H. Lawrence aan het begin, over hoe de Amerikaanse ziel nog altijd niet helemaal geëvolueerd is vanuit een rauwe moordenaarsmentaliteit, die schoot ook richting het einde nog wel een paar keer door m’n hoofd…
Prachtige verlossing, of vooral persoonlijke invulling?
Ik heb eigenlijk de hele film zitten genieten. Mogelijk deels doordat ik een zeer bovengemiddelde interesse in Amerika heb, en dan met name in hun geschiedenis (en mishandeling) van de indianen. Ik ben namelijk al jaren zelf bezig met een verhaal daarover, en dan is het soms jammer, maar ergens ook best ‘fijn’, dat ik zoveel scènes en thema’s uit m’n eigen verhaal in films ’terug’ zie. Maar doordat je als kijker dus alle ruimte krijgt om, zeer goed geholpen door vooral het geweldige acteerwerk van Bale, zelf te interpreteren hoe zijn karakter zich ontwikkelt, kon ik er nóg meer in kwijt. Mogelijk is dat niet voor iedereen weggelegd hoor, maar ik begreep uiteindelijk zelfs waarom hij toch nog zo twijfelde aan het einde.
Okay, het is wel jammer dat er een paar keer iets teveel exposé-dialogen in het verhaal zijn verwerkt verwerkt, maar eigenlijk ‘verbiedt’ m’n heerlijke herinnering aan het zien van deze film (ik zag hem ruim een maand geleden al in een sneak preview) me om hier echt kritisch over te worden. En wie weet ben ik ook wel kritischer, juist omdat ik zelf al jaren zo’n verhaal in m’n hoofd heb..?
Cast & crew
Zoals ik al zei: Bale toont z’n grote klasse weer. Natuurlijk is en blijft hij één van de beste acteurs van zijn generatie (ergens jammer dat mede-acteur Ben Foster die belofte nooit helemaal ingelost lijkt te hebben), en met deze rol – die echt als grove schoft begint en langzaam ‘vermenselijkt’ – voegt hij daar toch wel weer wat aan toe. Terwijl jij hem dus kunt kennen als psychopatische Wall Street-yup in American Psycho of als Batman/Bruce Wayne in de Christopher Nolan Dark Knight-trilogie, terwijl ik hem qua indrukwekkendheid nooit zal vergeten van z’n ziekelijk vermagerde rol in The Machinist. En dan speelde hij als klein jochie dus meer dan 30 jaar geleden ook al in Steven Spielbergs Empire of the Sun. En vergeet ik nu bijna z’n Oscarwinnende/-genomineerde rollen in The Fighter, American Hustle en The Big Short te noemen?
Rosamund Pike mag ook aardig wat van haar bereik laten zien, terwijl ik Wes Studi en talent-on-the-rise-to-greatness Timothée Chalamet al heb genoemd. Daarnaast heeft Jesse – The Master – Plemons een bijrolletje, alsmede Bill – Red Sparrow, The Killing of a Sacred Deer – Camp en zelfs Hershel uit The Walking Dead (die je bijna mist als je niet oplet). Maar de bijrol die mij achteraf gezien het meeste voldoening gaf, omdat ik hem plotseling herkende (alleen dan zonder dat lange slacker-haar), was Rory Cochrane. Ik weet niet waarom ik hem zo herinner uit die rol naast Matthew McConaughey in Richard Linklaters Dazed and Confused, want die film is ook al 25 jaar oud, maar ik was wel wat ’trots’ op m’n geheugen ;).
Niet dat deze film al dat namedroppen nodig heeft hoor, maar ik noem ze vooral omdat de hoeveelheid me opviel, wat mogelijk wel wat zegt over de status van Scott Cooper. Naast dat hij Jeff – ‘The Dude’ – Bridges z’n tot nu toe enige Oscar liet winnen in Crazy Heart, maakte hij eerder ook al Out of the Furnace met Christian Bale. En hoe eng kreeg hij Johnny Depp een paar jaar geleden in Black Mass! Daarnaast verdient cameraman Masanobu Takayanagi ook wel wat credits. Hij deed ooit ervaring op met het prachtige Babel (als second unit cameraman), maar hij filmde eerder bijvoorbeeld ook al Warrior, The Grey, Silver Linings Playbook en Spotlight, to name just a few…
Final credits
Het is lang geleden dat ik zo’n indrukwekkende western zag. En de indiaanse rollen hadden inderdaad wel iets rijker ingevuld kunnen worden, al kan ik daar ook wel weer iets spiritueel interessants in zien hoor, dat zij zich juist niet zo op de voorgrond hoefden te zetten als die westerse wendigo’s. Waarmee ik wederom toon hoe heerlijk projecteren mijn filmbeleving was.
Alleen voor de acteerprestaties van Bale en Pike al meer dan voldoende, en ook voor iedereen met iets van interesse in het Wilde Westen een must-see. Maar ook als jij je eveneens afvraagt waarom die Amerikanen überhaupt nog zo verliefd zijn op hun wapens, dan kun jij hier ook wel iets uit halen, verwacht ik…
Echt zo’n film waarbij ik jaloers ben op mensen die ‘m nog als nieuw mogen gaan zien. Aanrader dus!