Venom (2018)
Mogelijk hadden de makers van Venom de Marvel-comics teveel in hun herinnering, waardoor ze in hun hoofden wel die grote (motivatie-)sprongen mochten maken in het verhaal, die voor mij als ‘regulier fan’ de film dus echt onderuit haalden. Hoe vermakelijk alles ook is, en zeker ook hoe interessant het karakter kán zijn, in de uitvoering hebben vooral de editors grote steken laten vallen. Al denk ik dat er in de scenariofase ook wel wat mis is gegaan, hoe ‘veilig’ de mainstream-blockbuster-scenaristen achter deze film ook zijn. Maar waarschijnlijk moesten de makers – waaronder Zombieland-regisseur Ruben Fleischer – teveel rekening houden met externe factoren, zoals het feit dat SONY zich nu voor het eerst in het Marvel-universum begeeft, dat Spider-Man dus ook voorbij mág komen, en dat dat allemaal zaken heeft opgeleverd die enkel de aandacht afleidden van de basis: een goed verhaal. En laat dat verhaal nou een ontzettend generiek superhelden-opstart-verhaal zijn geworden. Extra teleurstellend als je je voorstelt hoe vet een verhaal zou kunnen zijn, als een mens met z’n alien alter-ego gaat strijden om de controle in het hoofd van Tom Hardy…
Het verhaal
Qua opbouw begint het verhaal erg rustig, iets wat ik normaliter vaak gedurfd en meestal positief vind. We zien hoe een commercieel ruimtevaartuig na een missie terugkeert naar de Aarde, en als je ziet hoe hyper directeur/oprichter Carlton Drake (Riz – Nightcrawler, The Night Of – Ahmed) dan is, dan weet je al: daar moet iets interessants aan boord zitten. Natuurlijk gaat er iets mis bij de landing, maar gelukkig weten ze nog drie specimens te redden uit het neergestorte schip. Eén van de specimen is dan echter al ontsnapt, en in een parallelle verhaallijn zien we hoe deze ‘symbioot’ haar weg naar San Francisco moet zien te vinden. Want daar speelt het verhaal van Eddie Brock (Hardy) zich af, die als journalist net wat te lompe vragen stelt aan Drake. Gevolg: hij wordt ontslagen van z’n YouTube-kanaal, maar ook z’n vriendin Annie (Michelle Williams (!)) verlaat hem. Eén ietwat ondoordachte actie en Eddie’s hele leven ligt in de goot. Erg lullig, en misschien ‘only in America‘, maar ook wel een beetje dommig ondoordacht (vooral door de scenaristen).
Een half jaar later komt Eddie er echter achter dat Drake allerlei foute experimenten uitvoert met iets buitenaards (lees: die specimens, a.k.a. symbioten), en veel te makkelijk/simpel is Eddie dan ineens ín de ruimte waar de experimenten plaatsvinden. Iedereen die de trailer of iets van promotiemateriaal heeft gezien weet dan al dat ik hier geen ‘spoiler-waarschuwing’ hoef te geven. Eddie wordt namelijk ‘gegrepen’ door een symbioot, en zoals het woord al doet vermoeden: de alien versmelt zich als het ware met Eddie, en samen worden ze het titulaire ‘monster’ Venom. Eerst als een extra stem/geweten in z’n hoofd, daarna uit Venom zich ook fysiek, op momenten dat Eddie in gevaar komt. En dat levert heftig, vet en gaaf spektakel op, dat je in de trailer overigens al grotendeels gezien hebt. Als Eddie echter achter de plannen van het buitenaardse ras (waar Venom toe behoort) komt, is ie wat minder happy (zeker omdat het ook Annie bedreigt, op wie hij nog altijd gek is natuurlijk). Maar ‘gelukkig’ maakt het scenario dan een qua logica veel te grote sprong en slaan ze al het potentieel dus enorm interessante van het karakter gemakshalve maar over, want er moet natuurlijk naar een vrij regulier CGI-eindgevecht gewerkt worden…
Interessant, maar niet begrepen?
Een wat demonische antiheld is natuurlijk ontzettend interessant om zaken als ‘identiteit’, ‘geweten’ e.d. te onderzoeken. En in de betere superheldenfilm gebeurt dat ook. Hier helaas niet, want is Eddie niet gewoon wederom een Marvel-variant van Clark Kent (net als Peter Parker?), maar dan één die helemaal grassroots-millennial-‘anti-establishment’-proof is, met z’n kritische vlogs en alles? En zou het dan niet ontzettend interessant zijn geweest als hier scherpere mensen over nagedacht hadden, die de zeer ruime tijd – genomen aan het begin van de film – hadden gebruikt om betere motieven uit te werken, waarmee meer urgentie voelbaar zou worden, en waardoor de strijd ín Eddie wél geloofwaardig was geweest (in de gezette fantasiewereld natuurlijk)? Als in: de beste sci-fi drama’s over goed versus kwaad zijn natuurlijk films waarbij de fantasievolle wereld gecreëerd wordt, om op een ‘emotioneel veilige’ manier dan juist menselijke opvattingen te kunnen ‘onderzoeken’. Dat je als kijker dan dus meegaat, omdat je denkt: “Damn, ik voel die strijd ook wel beetje in mezelf, tussen mijn ‘held’ en een meer egoïstische ‘duistere kant’; vet dat deze film mij daarin prikkelt..!!”
Maar omdat dat hier dus niet goed uitgediept en -werkt is, moest ik dus bijna hardop lachen toen ik het zinnetje “It was you Eddie!” gebezigd hoorde worden, want dat was in mijn ogen een belachelijke en nog lang niet te trekken conclusie (meer uitleg hierover zou wel een spoiler-waarschuwing nodig hebben).
Crew & cast
Best opvallend dus, dat het qua opzet van het verhaal juist mis is gegaan, als je weet dat Jeff Pinkner en Scott Rosenberg samen aan Jumanji: Welcome to the Jungle werkten, en afzonderlijk van elkaar veel ervaring opdeden, o.a. bij Lost, Alias, Fringe, The Amazing Spider-Man 2, The 5th Wave en The Dark Tower (Pinkner) en bij Con Air, Gone in 60 Seconds en High Fidelity (Rosenberg). De derde scenarist die credits krijgt is Kelly Marcel, die na Saving Mr. Banks ook Fifty Shades of Grey schreef, maar als zij erbij is gehaald om bijvoorbeeld de dramatische verhaallijn tussen Eddie en Annie te versterken (iets wat ik overigens niet seksistisch bedoel; ik verwelkom vrouwelijke schrijfperspectieven meer dan graag), dan is ze daar mogelijk niet zo goed in. Of misschien dat ze ook wel ondergesneeuwd is geraakt onder alle voorwaarden die volgens mij aan deze productie opgehangen zijn (o.a. dus door die SONY-première). Want ergens denk ik dat het Fleischer ook wat boven z’n pet is gegroeid, dat het zo’n enorm groots project met zoveel belangen werd, dat ze op een gegeven moment er maar het beste van hebben gemaakt…
In dat ‘grootse’ licht passen topacteurs als Hardy, Williams en Ahmed natuurlijk wel goed. Helaas hoeven ze zich nergens echt geweldig in te spannen, en dat is gezien hun ‘Oscarnominatiepotentie’ natuurlijk best jammer. Fans van Hardy zullen zich zeker wel vermaken, maar dan waarschijnlijk meer met z’n aanwezigheid dan met z’n daadwerkelijke spel. Niet dat hier iets op aan te merken is, enkel dat het weinig diepgang behoeft. Als in: normaal speelt Hardy in betere films. De viermaal voor een Oscar genomineerde Michelle Williams (voor Brokeback Mountain, Blue Valentine, My Week with Marilyn en Manchester by the Sea) heeft één goede scène, maar verder is haar karakter niet veel meer dan een ‘plot-device’. Ahmed is inmiddels volledig doorgebroken, nadat ik hem ooit ‘ontdekte’ in z’n bijrol in Nightcrawler (al zat hij daarvoor dus al in Britse films als Four Lions en Ill Manors). The Night Of is in mijn ogen nog altijd één van de top 5-tv-series van de afgelopen jaren (en ik kijk er best veel!), en hij was natuurlijk ook al te zien in Rogue One: A Star Wars Story. De laatste acteur die ik zou willen noemen, die benoem ik niet, omdat die in één van de twee tijdens-of-after-the-credits-scènes zit, en die intrigeerde wel…
Final credits
Overigens hoeven enkel Spider-Man-fans de ellenlange aftiteling helemaal af te kijken, want de laatste extra scène speelt zich af in het ‘Spider-Verse’. En mogelijk moet je die achtergronden dus wel kennen, om zo goed mogelijk van Venom te genieten. Ik hoorde na afloop overigens wel direct dat de hele Carlton Drake-verhaallijn niet uit de comics komt, dus dat is toegevoegd. Daarnaast wordt de titel van een bepaalde krant kort genoemd, waarin overigens wel een link met Peter Parkers voormalige beroep zit…
Maar terug naar de film: het coolste aan Venom is dat er eigenlijk twee persoonlijkheden in één lichaam zitten, die met elkaar samen moeten zien te werken. Maar daarmee raak ik ook direct het meest teleurstellende aan Venom: dat móet veel beter uitgewerkt worden dan er slechts in één zin iets over te zeggen. Want dan word ik cynisch en fantaseer ik hoe ze bij SONY daarmee eigenlijk gewoon zeggen: “Niet zeuren, gewoon betalen voor je kaartje, want moet je eens kijken hoeveel spektakel we in je gezicht gooien..!!“. En bij zulks niet-in-menselijke-logica-gefundeerd-spektakel komt dan altijd het volgende Shakespeare-citaat bij me op (al had hij het eigenlijk over het leven an sich): “It is a tale told by an idiot, full of sound and fury, signifying nothing.”