The Beach Bum (2019)
Waarschijnlijk het grootste compliment dat ik deze film kan maken, is dat ik ‘m twee dagen later eigenlijk weer wil zien. Deze nieuwe van Harmony – Gummo, Spring Breakers – Korine brengt Matthew McConaughey, Snoop Dogg, Isla Fisher, Jonah Hill, Martin Lawrence (!) en Zac Efron op zo’n heerlijk foute manier samen, dat ik me anderhalf uur keihard vermaakt heb. Daarbij was ik wel een paar keer kwijt waar het verhaal nou heen ging, tot ik me besefte: deze hele film is eigenlijk een geweldig gedicht over het leven. En hoe fijn dat wordt als je werkelijk niks serieus neemt. Dat kun je cynisch of juist enorm oppervlakkig vinden, maar dan mis je volgens mij wel precies het punt. Alhoewel: cynisme kan natuurlijk ook een ‘aanklacht’ zijn tegen het veilig middelmatige bestaan. In dat licht is The Beach Bum juist goed cynisch ja.
Én hilarisch…
Het verhaal
Moondog (McConaughey) is een schijnbaar geniaal dichter, maar vooral ook een alcoholist zonder katers en een groots blower. Hij is de lokale ‘koning van Key West’ (Florida). Mogelijk vanwege z’n boeken en dichtbundels, misschien vanwege het feit dat hij zo’n beetje alles uitlacht, deels omdat hij alle vrouwen geweldig vindt, maar vooral omdat hij de ultieme positieve hippie is. Er is niks dat hij niet uit- of toelacht, maar met z’n charismatische eerlijkheid weet hij zelfs een glimlach op het hoofd van politieagenten te toveren. Zelfs als ze hem weer eens het huis uit moeten zetten.
Moondog blijkt opvallend genoeg getrouwd met Minnie (Isla Fisher), maar aan monogamie hebben ze een aardig broertje dood. Zo is geen vrouw veilig voor Moondog, maar snoept Minnie ook aardig van één van Moondogs beste vrienden Ray (short for ‘Lingerie’ – Snoop Dogg). Als hun dochter Heather (Stefanie LaVie Owen) gaat trouwen, keert Moondog terug naar Miami, maar daar gaat al het feesten, schrijven, zuipen en blowen alleen maar door. Totdat er een ernstig ongeluk gebeurt, en Moondog gedwongen wordt om te bewijzen dat hij zeker nog wel in staat is wat geniaals te schrijven…
Poëtische relativering
Haha, doe ik nu net alsof er een serieuze verhaallijn in zit? Niet dat er geen verhaal in zit hoor, maar de film is ook/vooral een aaneenschakeling van geweldige, hilarische en geile avonturen, waarvan slechts enkelen van ons er misschien één ooit meemaken in ons hele leven. Maar in Moondogs leven kan alles. Zeker als hij rookt van Ray’s magische wietplant, die enkel schijnt te ontkiemen op een bepaald soort mos in een meer in Jamaica.
Deze ‘quatsch’ vangt wel een beetje de sfeer van de film, maar uiteindelijk kwam de film dus wel degelijk goed binnen bij mij. Zeker omdat eigenlijk alles uiteindelijk een anderhalf uur durende variant is op Bill Hicks “It’s just a ride“-monoloog. Treed het leven tegemoet met een optimisme en openheid, laat je ego je niet meeslepen in drama (en pijnlichaam, mocht je Eckart Tolle lezen), dan is het leven een fantastisch avontuur. En met een beetje geluk ook prachtige poëzie.
Cast & crew
Dat McConaughey en Snoop Dogg al langer klikten, vertelden ze in een geweldig optreden bij Jimmy Kimmel laatst. Check dat segment, waarin Snoop vertelt hoe hij zelf de naam Ray verzon. Omdat hij dus eigenlijk zichzelf mocht spelen, hoeft hij hier niet veel meer te doen dan z’n usual performance. En die vind ik sowieso altijd al erg vermakelijk. McConaughey brak ooit door als stoner in Richard Linklaters Dazed and Confused, en maakt het cirkeltje dus nu eigenlijk rond als Moondog. Hij ziet er enorm verlopen uit, met één vergeelde ‘rooktand’ en vies lang haar, maar met z’n herkenbare lach en ‘wijsheid’ blijft ie charismatisch. Isla Fisher is natuurlijk niet voor niets getrouwd met Sacha Baron – Ali G, Grimsby – Cohen. Ze is dus wel wat gewend aan een bepaald soort gekte, en verraste mij hier ook nogal. Zeker ook vanwege de nogal expliciet geile scènes, waaronder een schaamteloze cunnilingus-scène terwijl haar nagels gedaan werden. Martin Lawrence’ rol als captain Whack doet me direct weer glimlachen, net als de rol en dat mega-aangezette accent van Jonah Hill, als Moondogs literair agent.
Naast Korine, die met Spring Breakers al toonde geweldige komedie te kunnen maken die aardig tegen alle conventies in ging, verdient ook editor Douglas Crise wat complimenten. De film bevat namelijk aardig wat sequences, waarin verschillende scènes door elkaar heen zijn geknipt, maar waarin de gesprekken en muziek kloppend doorlopen. Normaliter kom je er aan het eind van zo’n sequentie achter dat die dialoog, of het muzieknummer, bij één van de getoonde scènes hoorde, maar hier hebben ze dus bijvoorbeeld die dialoog in elke scène gespeeld, zodat dit strak aan elkaar geknipt kon worden. Meestal valt de montage mij helemaal niet op, maar hier hebben Korine en Crise nog een extra laagje/trucje toegevoegd. Crise werd overigens ooit genomineerd voor een Oscar voor z’n montagewerk voor Iñárritu’s Babel, en werkte daarna ook mee aan meesterwerk Birdman, die door top-montage uit één shot opgenomen lijkt.
Final credits
Dat de gedichten van Moondog, die hij overal met plezier opvoert, het niveau van bijvoorbeeld Charles Bukowski of Dimitri Verhulst lang niet halen, en soms zelfs vrij cliché zijn, dat past ook wel bij het thema van de film. Neem niks serieus: de poëzie niet, de film zelf niet, succes zeker niet, en het leven ook niet. Want misschien ligt daar wel de sleutel naar écht geluk..?
Haha, probeer ik toch wéér iets serieus te typen… ;)