Always Be My Maybe (2019)
Website IndieWire kwam met een lijst van beste acteerprestaties van 2019 tot nu toe, en één van de meest opvallende namen daarop was die van Keanu Reeves in Always Be My Maybe, die in deze romantische Netflix-komedie een irritant zelfverzekerde douchebag-versie van zichzelf speelt. En alleen daarom is deze film – mede geschreven door hoofdrolspelers Randall Park en Ali Wong – al meer dan de moeite waard. Daarnaast is het ook een bij vlagen vrij corny romantisch drama, maar die corniness wordt redelijk goed weggespoeld door een ontwapenende eerlijkheid. Plus de soms hilarische lyrics van het nogal aparte rapgroepje Hello Peril (wat ook zo in Portland op zou kunnen treden, verwacht ik). En had ik al vermeld dat Keanu Reeves een best hilarisch irritante versie van zichzelf speelt..?
Het verhaal
Sasha en Marcus zijn hun hele leven al buren in een aardige wijk in San Francisco. We zien kort hoe ze als hartsvrienden opgroeien, hoe Sasha door haar Vietnamese ouders nogal veel alleen wordt gelaten, maar dat Marcus’ Koreaanse familie Kim haar altijd opvangt. Dan springen we een aantal jaren door, en rond Marcus’ 18e overlijdt z’n moeder bij een auto-ongeluk. In het verwerken van het verdriet gebeurt er iets dat je al lichtelijk aan zag komen: pijn-verdrijf-seks. Helaas maakt dit hun vriendschap direct enorm ongemakkelijk, en dan zeggen niet alleen tieners de compleet verkeerde dingen tegen elkaar.
Wederom een tijdsprong, en zestien jaar later is Sasha (Wong) een succesvol chef-kok in Los Angeles. Ze is verloofd met haar agent Brandon Choi (Daniel Dae – Lost, Hawaii Five-0 – Kim), en samen zijn ze het power Asian LA couple. Als Sasha de opdracht aanneemt om in twee maanden een restaurant in haar hometown San Fran op te zetten en Brandon met een andere chef-kok India gaat veroveren, besluiten ze hun huwelijk uit te stellen. En dan hebben wij natuurlijk allang door dat Sasha de behoorlijk-in-z’n-leven-vastzittende Marcus (Park) weer tegen gaat komen. Maar het duurt dus tot die geweldige Reeves-bijrol, dat onze protagonisten erachter komen wat hun hele omgeving hun hele leven al verwachtte/hoopte/aan zag komen…
Rom-com Plus
En ik moet eerlijk toegeven: hoe weinig onvoorspelbaar het plot zich ook ontspint, ik bleef de hele film wel goed geboeid. Deels omdat sommige scènes me echt ook wel raakten, deels omdat de film ook een lichte indie–feel heeft (vooral dus in de optredens van Hello Peril; een ‘steek’ richting de irrationele angst van conservatieve Amerikanen dat Aziaten het land overnemen, genaamd “yellow peril“), deels omdat ik zat te wachten op wat Keanu zou gaan leveren, en daarna omdat ik toch wel benieuwd was hoe creatief ze een einde aan dit verhaal hadden gebreid. Eigenlijk geheel passend bij de ‘eerlijkheid’ in de dialogen en bij dat gemis aan noodzakelijke ‘coolheid’ (wat van Roma mede één van de topfilms van het jaar maakte: kenmerkend voor films die een minder mannelijk-georiënteerde uitvoering hanteren?), bood het einde niet de climax die ik verwachtte, maar het is ook niet het plot dat deze film memorabel maakt.
Cast & crew
Randall Park werd bekend als Kim-Jung Un in het lastig ontvangen The Interview, speelde al twee keer een “boss” in films met Seth Rogen (in The Night Before, en zeer recentelijk nog in Long Shot), en lijkt me één van de weinige acteurs die zowel in DC- (Aquaman) als Marvel-films (Ant-Man and the Wasp) gecast wordt. Nu kan dat ook licht stereotypische/racistische casting zijn – dat hij de go to guy is als je een Aziaat in je film wilt – maar het zegt ook wel wat over z’n talent. Een talent, dat hij in deze film dus behoorlijk breed mag inzetten. Naast de rol van komische blower met toch wel serieuze verlatingsangst, rapt hij er ook aardig op los. Bij z’n eerste lines dacht ik nog even: “Oeeehww,” maar dat bleek slechts een intro op z’n vrij rappe rapstijl. Ali Wong kende ik voorafgaand aan deze film nog helemaal niet, maar zij is in Amerika dus vooral bekend als stand-up comedian. Heel oppervlakkig was m’n reactie, toen ik me afvroeg: “Waarom hebben ze voor deze rol niet ‘gewoon’ een standaard-aantrekkelijke actrice gekozen?“, maar gedurende de film toonde Wong dat er ook weinig mis is met haar acteren. En die niet-perfectheid qua standaard-aantrekkingskracht is natuurlijk ook gewoon veel realistischer in een film die ook zeker wel wat eerlijks wil uiten.
Want dat regisseuse Nahnatchka Khan – die debuteert in de regiestoel, nadat ze als schrijver én producent betrokken was bij tal van TV-series, waaronder American Dad – dus gewoon een mooi verhaaltje zo goed mogelijk wil vertellen, dat voel je continu. Nu geef ik dus direct eerlijk toe, dat ik nog altijd wel een ‘mannelijke’ blik heb (mede doordat ik zelf man ben, maar vooral natuurlijk omdat ik best ‘gevormd’ ben door films die gemaakt zijn in een door mannen overheerste wereld, dus met een op mannen gefocust cultureel wereldbeeld?), dus misschien dat ik daarom een paar keer dacht: “Kom op, ga voor een coolere optie!“, maar dat zegt dus misschien net zo goed iets over mijn gekleurde blik op de wereld, dan dat het objectieve kritiek onderbouwt. Sowieso natuurlijk een contradictio in terminus: “objectieve kritiek” :). Park en Wong schreven overigens mee aan het scenario, want de vrienden liepen al jaren met het idee om een Aziatische versie van When Harry Met Sally te maken. Bij de ontwikkeling van het script kregen ze hulp van de Amerikaanse Filipino Michael Golamco, die veel meer ervaring heeft als toneelschrijver, dan als filmscenarioschrijver. Al is z’n volgende project wel die live action remake van anime-classic Akira.
Final credits
Ik merk dat ik minder over de film dan over ‘randzaken’ begin te typen. Maar Always Be My Maybe is ook geen film die hoog van de daken schreeuwt en veel aandacht vraagt. Maar het is wel een fijne, soms ook wat lieve en bij vlagen dus hilarische film over het leven van twee Aziatische Amerikanen, die niet alleen de liefde voor elkaar moeten zien te duiden, maar net zo goed hun plek in de Amerikaanse samenleving moeten zien te vinden. Al geef ik de film hiermee mogelijk wel direct teveel ‘diversiteitsscherpte’, want eigenlijk is hun culturele afkomst vooral een plot-device in de film…
Oh ja, wat me ook nog enorm opviel, waren een paar prachtige establishing (night) shots van zowel Los Angeles, San Francisco als New York. Daar lijkt wel extra aandacht aan besteed te zijn, ook al vormen de shots in totaal niet veel meer dan acht of negen seconde van deze grappige film.
En ik had Keanu Reeves al genoemd hè..?