Long Shot (2019)
Long Shot mixt de progressiviteit van films als Vice (al was die Adam McKay-/Christian Bale-film initieel niet zo liberal bedoeld), de scherpte van series als House of Cards, de stupiditeit van Trump (al is de film ‘partijtechnisch’ ook wel wat verwarrend) en de stonede humor van Seth Rogen. Het meest opmerkelijke – naast de perfecte mannenfantasie die Charlize Theron speelt – is dat dit wonderwel redelijk in balans blijft, waardoor Long Shot als één van de leukste komedies van het jaar de boeken in zal gaan, verwacht ik. Ondanks dat de film dus ook wel wat wringt op sommige plekken, waardoor ik het woord “mannenfantasie” misschien nog wel vaker ga gebruiken hieronder. Kritisch zijn wordt mogelijk wel wat lastig, want als heteroseksuele man zijn fantasieën over Theron mij niet echt vreemd. Al voelde ik daarbij ook wel iets van algemene (alhoewel erg persoonlijke) kritiek op romantische komedies opkomen…
Het verhaal
Fred Flarsky (Rogen) is een linkse journalist die tal van misstanden in de Amerikaanse samenleving wil openbaren. De film opent met z’n infiltratie in een neonazi-groep, waaruit z’n toewijding aan z’n vak nogal pijnlijk blijkt. Als even later z’n baas van de krant echter vertelt dat ze overgenomen zijn door Wembley Media (een 100% Fox-‘parodie’), besluit Fred direct ontslag te nemen. Want voor die duidelijk op Steve Bannon geïnspireerde Parker Wembley (een lange tijd onherkenbare Andy – Gollum/Smeagol in Lord of the Rings, Black Panther – Serkis) kan een progressieveling als Fred never nooit niet werken. Maar ja, werkloos zijn is aan de andere kant van de Atlantische Oceaan een stuk ‘gevaarlijker’ dan hier, dus z’n beste maat Lance (O’Shea – Straight Outta Compton – Jackson Jr.) neemt een dag vrij om dit nieuws met Fred te verwerken. Eén van de venues die ze deze dag in New York bezoeken is één of andere fundraiser, waarbij onze mannen enkel op de gratis drank, hapjes en Boyz II Men-optreden afkomen. Maar wat blijkt: Amerika’s minister van Buitenlandse Zaken Charlotte Field (Theron) is daar ook aanwezig, en fan zijn van Boyz II Men blijkt niet de enige overeenkomst tussen Charlotte en Fred.
Als scherpe en gevatte columnist is Fred interessant voor Charlotte’s campagne, want uit een aantal peilingen blijkt dat ze niet zo goed scoort op humor. En dat is wel belangrijk, als de vrij debiele en waarschijnlijk 100% op Trump gebaseerde president Chambers (Bob – Nebraska, Breaking Bad – Odenkirk) besluit dat hij terug naar z’n TV-carrière wil, en insinueert dat hij Charlotte voor wil dragen als eerste vrouwelijke president van de VS. Maar als er wat onverwachte vonken overspringen, dan wordt nóg duidelijker hoe inhoudsloos de Amerikaanse politiek lijkt…
Heerlijke chemie, toch?
Ik vond de chemie tussen Theron en Rogen geweldig, maar geef dus ook direct eerlijk toe, dat het wel enorm fijn identificeren was met Rogens karakter. Of het nu dus heerlijke benijdenswaardigheid of echte chemie is, daarvoor had ik de film mogelijk met een vriendin moeten kijken. De vriend waarmee ik ‘m zag, was net zo smitten door Theron als ik, dus wij waren het snel eens. Maar in dat fijne meezwijmelen voelde ik dus ook wat nostalgie naar de romantische komedies uit m’n jeugd, waarin totaal onrealistische relaties wél als geloofwaardig werden ‘verkocht’. De erg persoonlijke kritiek waar ik het hierboven over had zit ‘m dan ook in ’t feit, dat ik in m’n eigen romantische leven nog altijd wel eens wat ‘last’ kan hebben van dat te perfecte beeld van relaties, (groten)deels gevoed door alle die onrealistische films die ik in m’n jeugd zag. Al ben ik lang niet zo negatief als m’n recensie-collega van Variety, die stelt dat de film dan wel kritiek uit op de top van de Amerikaanse politiek, maar als film zelf waarden aanhangt die schandalig achterhaald zijn. Maar in mijn ogen focust hij zich dus enkel op die standaard mannenfantasieën als “verliefd worden op je knappe babysitter” en “pr-/machtige vrouw valt op makkelijk identificeerbare drol”, waar een groot deel van de film inderdaad mee samen te vatten is. Maar de film tracht wel degelijk ook iets serieus te zeggen over hoeveel lastiger het voor vrouwen is om de top te bereiken, al blijft dat inderdaad wel enkel aan de oppervlakte.
Crew & cast
Ik verwachtte dus eigenlijk dat Rogen zelf ook meegeschreven had aan het verhaal, zoals hij dat bij bijvoorbeeld Sausage Party, The Interview en Pineapple Express ook heeft gedaan. De film bevat namelijk ook aardig wat ‘stoner humor’, en daarin excelleert Rogen natuurlijk. Maar dat bleek dus niet zo te zijn, want het script is een collaboratie tussen Dan Sterling en Liz Hannah. Sterling begon ooit als schrijver bij South Park, terwijl Hannah eerder één van de scenaristen van Spielbergs The Post was. Qua politieke motivatie zat er dus genoeg ‘drang’/urgentie in het schrijversteam, verwacht ik. Regisseur Jonathan Levine is overigens geen onbekende van het mixen van genres/formules, iets wat hier dus ook nogal welig gebeurt. Hij maakte namelijk eerder al de ’terminale ziekte-komedie’ 50/50 (met Rogen en Joseph Gordon-Levitt), maar ook All the Boys Love Mandy Lane (een high school-horrorfilm met Amber Heard), The Wackness (hiphop-drama-komedie), de romantische zombiefilm Warm Bodies én die Kerst-The Hangover-mix The Night Before.
Rogen heeft dus schijnbaar niet meegeschreven aan het scenario, maar ergens voel je wel dat er nogal wat geïmproviseerd mocht worden. Althans: dat verwacht ik. De chemie tussen Rogen en Theron werkt namelijk zo lekker, dat ik me niet kan voorstellen dat dit vooraf zo goed is uitgedacht. Mogelijk is dit ook wel een compliment aan regisseur Levine hoor, maar ik wil Rogen en Theron niets tekort doen. Het duurde trouwens even voordat ik erachter was wie die acteur was die Lance speelde (zijn er Afro-Amerikanen die “Lance” heten, btw?). Hij speelde z’n rol namelijk met zoveel bravoure en zelfverzekerdheid, dat ik direct aanvoelde dat hij al ‘gearriveerd’ moest zijn. Dat hij dus Ice Cube’s zoon O’Shea Jackson Jr. bleek te zijn, was niet een hele grote verrassing. Hij speelde – naast in eerdergenoemde Straight Outta Compton – ook al in het aardig verontrustende Ingrid Goes West (nooit aan toegekomen om te recenseren?) en meer recent nog in Godzilla: King of the Monsters. Waar ik echter nog langer over deed, voordat ik mezelf zijn naam hardop hoorde roepen in de bioscoop, was die van Andy Serkis. Nu weet ik wel hoe anti-establishment/-rechts Serkis is, dus ik verwacht wel dat hij er extra plezier uit haalde om z’n karakter zo over-the-top mogelijk goor en vilein neer te zetten. Maar het duurde lang voordat ik ‘m herkende. Al is hij natuurlijk ook veel bekender als motion-capture-acteur (Caesar in de Planet of the Apes-reboots, Kong in King Kong, Snoke in o.a. The Force Awakens, en vorig jaar nog als Baloo in Mowgli).
Final credits
Long Shot is in elk geval wel een heerlijke crowdpleaser, uitgezonderd voor Trump-supporters dan, neem ik aan. Al noemde ik eerder ook die partijtechnische verwarring, want Odenkirks president is 100% zeker op Trump gebaseerd, maar als Charlotte zijn hulp nodig heeft, dan zou zij toch ook een Republikein moeten zijn? En dat is zeker niet het geval. Zouden de makers zo scherp willen zijn door te stellen dat de top van de Democratische Partij net zo ‘establishment-status-quo-conservatief’ (lees: “corrupt”) is als de GOP (en dat Odenkirks president dus net zo goed een Democraat kan zijn)?
Zoals je ziet: ik interpreteer er aardig op los, en die openingen biedt de film ook zeker wel. Daarnaast confronteerde de film mij ook wel wat over m’n eigen bubbel, juist door de bubbel van Rogens karakter scherp te bekritiseren. En ik vind het altijd leuk en interessant om uitgedaagd te worden inzake m’n eigen vastzittende opvattingen, hoe hard ook míjn ego dan vaak in irritant en vooral disfunctioneel verweer schiet…