Hustlers (2019)
Een geweldige Jennifer Lopez, heerlijke energie, de regisseur van het ontwapenende Seeking a Friend at the End of the World en een meer dan interessant onderwerp. Maar toch bleef ik uiteindelijk met een wat wrange nasmaak achter. Of dat komt omdat mijn beeld van vrouwen (en/of ‘vrouwelijke energie’) gewoon te mooi/romantisch is, dat weet ik niet, maar uiteindelijk heeft de film een nogal cynische boodschap. Deze schopt de motivatie van onze hoofdpersoon in mijn ogen namelijk volledig onderuit, waardoor ik de zaal uit liep met de gedachte: “Damn, een vergelijkbaar thema kreeg in Jordan Peele’s Us toch een veel intelligentere uitwerking…”
Het verhaal
Destiny (Constance – Crazy Rich Asians, Sound of My Voice – Wu) is danseres in één van New Yorks hipste stripclubs. Het verhaal begint in 2008, net voordat de financiële crisis toe zal slaan. Maar aan het begin is de stripclub één groot partycentrum voor rijke Wall Street-douchebags, die met hun geld zich alles denken te kunnen veroorloven. Gelukkig voor Destiny neemt de meer ervaren Ramona (Lopez) haar onder haar hoede, en zij leert haar de fijnere kneepjes van het vak. Samen verdienen ze bakken met geld, waardoor Destiny uiteindelijk ook haar grootmoeder kan helpen met de hypotheek.
Ondertussen hebben we al ontdekt dat Destiny eigenlijk aan het terugkijken is op die periode, terwijl ze geïnterviewd wordt door Elizabeth (Julia – The Bourne Legacy – Stiles). Op het moment dat de crisis toeslaat en zo’n beetje alle meiden ontslagen worden uit de club, is Destiny echter al zwanger, en raakt ze vervreemd van Ramona. Een paar jaar later is Destiny’s leven echter weer een struggle om aan geld te komen. Ze komt weer in contact met Ramona, en samen besluiten ze om die foute Wall Street-mannetjes, waarvan er geen één de bak in is gegaan, op wat lompere wijze van hun geld te ontdoen. Wat volgt is een girl power-wederopstanding van onze vrouwelijke helden, maar door de interview-fragmenten met Elizabeth weten we al dat er uiteindelijk toch ergens een kink in de kabel komt…
Feministische wraakfilm?
Een tijdje geleden was ik zwaar onder de indruk van Revenge, een heerlijk lompe cultfilm waarin een vrouw, misbruikt door haar vriend en z’n maten, op geweldige wijze en volledig terecht wraak neemt op haar belagers. Nu ben ik een man – en volgens mij ben ik me best bewust van m’n enorm geprivilegieerde positie in deze wereld – dus misschien moet ik opletten met wat ik zeg, maar uiteindelijk verlaagt vooral Ramona zich tot een mannelijke lompheid die ze juist gebruikte om de andere meiden mee te motiveren. En ja: ik ben het 100% eens met dat de balans nog altijd niet goed is, in macht/mogelijkheden/positie tussen de verschillende sekses, maar mijn wens naar gelijkheid komt ook doordat ik ’t gevoel heb dat vrouwen ‘socialer’ zijn, en minder last hebben van die drang om zichzelf ten opzichte van anderen te ‘verrijken’. Eén van de redenen waarom ik bijvoorbeeld Avatar ook zo indrukwekkend vond, want daarin is die ‘vrouwelijke-energie-gelijkheidsdrang’ – zoals in bijna alle Cameron-films – een belangrijk thema. Hier is het thema: wraak nemen, ook al worden we dan net zo lomp als de mannen waar we wraak op nemen. Emotioneel gezien goed te begrijpen hoor, dus ik kan me voorstellen dat 90% van de vrouwen mij nog mogelijk even minder aardig vindt, maar ik vind het dus ook wat teleurstellend cynisch…
Cast & crew
Maar de film zet – buiten die in mijn ogen gemiste kans inzake dat cynisme – ook een paar flinke stappen vooruit. En dat blijkt vooral uit de casting, waarin bewust niet enkel voor strakke, dunne modellen is gekozen. Zo’n beetje elk lichaamstype komt voorbij, en het feit dat het ook nog bijna allemaal niet-blanke vrouwen zijn, dat zegt natuurlijk ontzettend veel over de kansen van deze vrouwen in de Amerikaanse samenleving. En dat mannen nu eens als ‘objecten’ worden neergezet, is ook wel eens verfrissend. Maar degene die het meest indruk maakt is dus Jennifer Lopez, die hier waarschijnlijk de beste rol uit haar leven speelt, als een soort onverschrokken tijgerin die vrij resoluut haar prooi besluipt. Wu is ook erg goed op haar plek in een soort underdog-rol, terwijl zangeres Cardi B heerlijk grofgebekt deels zichzelf mag spelen. Mercedes – Married to the Mob – Ruehl had ik al jaren niet gezien, terwijl de rest van de vrouwelijke rollen gespeeld wordt door stoere dames als rapper Lizzo, Mette Towley, zangeres-actrice Keke Palmer, The Handmaid’s Tale-eenoog Madeline Brewer en zeker ook Lili – Riverdale, The Kings of Summer – Reinhart.
Regisseur Lorene Scafaria schreef het scenario, gebaseerd op het New York Magazine-artikel van Jessica Pressler uit 2015, waarna ze ook de regie op zich nam. Wederom met een side note, dat ik mogelijk nogal ‘mannelijk gedefinieerd’ ben, maar ik miste dus wel wat ‘voelbaar drama’. Iets dat in een waargebeurd verhaal wel vaker gebeurt helaas. De film zit wel vol met leuke edit-trucjes, zoals een scène waarin Destiny de taperecorder van Elizabeth uit zet, en wij als kijkers ineens ook geen dialoog meer horen (al zien we ze nog wel praten). Past natuurlijk goed bij ’t feit, dat het hele verhaal gebaseerd is op het artikel van die journalist.
Final credits
Maar dat is natuurlijk slechts een trucje. En ook als ik dit zo weer typ, voel ik weer wat weerstand in mezelf. Of dat komt, omdat ik niet wil dat vrouwelijke Filmofiel-lezers mij daardoor mogelijk minder leuk vinden, dat weet ik niet zeker, maar soms word ik tijdens het schrijven van zo’n recensie ook wat chagrijniger. Zeker omdat ik dus wél wil dat er meer films voor en door vrouwen gemaakt worden, die het vrouwelijke perspectief goed neerzetten. Want volgens mij kunnen mannen daar nog ontzettend veel van leren. En mogelijk maak ik nu van een mug een olifant, maar als ik diverse lovende recensies lees over hoe deze film eindelijk eens een keer vrouwen ‘empowered’, dan denk ik vooral: “Please, laat die empowerment er niet toe leiden dat vrouwen zich verlagen tot het mannelijke niveau van continue strijd om de top, waarin testosteron, ego of instinct juist voorkomen dat we relaxed samenleven…”