Fijn..! Ik vond Wake Up Dead Man de beste in de Knives Out–franchise tot nu toe, waarbij ik direct moet zeggen dat ik ook niet echt van kluchten houd. Daarnaast past deze derde film best goed in deze tijd. Zowel qua Kerstgedachte, maar zeker ook politiek. Er zitten namelijk best wat links tussen Josh Brolins karakter en mensen die overal maar strijd in denken te moeten zien (en die behoorlijk aan de macht zijn momenteel),…
Qua zelfverzekerdheid lijkt Josh – The Crown (tv), Challengers – O’Connors karakter in het eerste deel zeker wel het titulaire karakter in deze nieuwe, ‘nostalgische’ heist-film van Kelly – First Cow, Night Moves, Meek’s Cutoff – Reichardt. Maar al snel lijkt dit uit een soort privilege te komen waar het drollerige type zich totaal niet bewust van is. En daardoor blijkt de titel ineens 100% ironisch. Of toch niet, als je wat uitzoomt en ziet…
Wat ik nu ga zeggen kan super-arrogant overkomen, en mogelijk toont het juist dat ik iets ‘mis’, maar Eternity voelt een beetje als ‘nadenken over meer dan dit leven’-for-dummies. Ik begrijp ook niet waarom ik deze goed geacteerde romcom in een filmhuis moest zien (zou Pathé er niet genoeg commerciële potentie in gezien hebben, wat ik wel begrijp?), want de boodschap is niet alleen te ‘fuzzy’, de makers lijken ook letterlijk één van de grotere…
Sommige mensen zijn zo gek om een film al te ‘moeten’ zien vanwege de titel, en dat was voor mij bij deze film het geval. Natuurlijk had ik stiekem ook wel al gehoord dat Rose Byrne geweldig moest spelen (ze won de Zilveren Beer in Berlijn al voor deze hoofdrol, en ontving afgelopen week ook een Golden Globe-nominatie) en dat Conan O’Brien er in zou zitten, maar verder wilde ik vooraf niets weten. Gelukkig maar,…
Met een heerlijke ‘uitleefrol’ voor George Clooney, die in subtiliteit zelfs ‘overklast’ wordt door Adam Sandler, is Jay Kelly een opvallende ‘bio-mock‘, oftewel: we volgen een paar weken in het leven van een niet-bestaande mega-succesvolle acteur, die zich langzaam beseft hoe groot de kosten van dat succes waren. Een Netflix-film van Noah – The Squid and the Whale, Frances Ha, Marriage Story – Baumbach, dus verwacht – buiten echtgenote Grega (Barbie) Gerwig – aardig wat…
Bijna 40 jaar na het verschijnen van één van Nederlands ‘culterigste’ actiefilms komt Dick Maas nu met deel II, dat zich ‘slechts’ 30 jaar later afspeelt. Vermakelijk, echt Maasiaans Nederlands in hoe ‘wij’ overál over moeten kunnen praten, ongeacht welke gevoeligheid dan ook, maar ik kreeg ergens ook het gevoel dat Maas geen take extra lijkt te doen als iedereen zijn, haar, of hun zinnen (inhoudelijk) afdoende heeft opgezegd. Daarnaast wordt des te duidelijker dat…
Train Dreams is een bijna ouderwets ‘nuchtere’ film, heerlijk rustig en prachtig geschoten, met een meer dan gepassioneerde hoofdrolspeler die lijkt te willen tonen hoe mannelijkheid er idealer uit ziet (in tegenstelling tot die toxische variant, die graag een liefdesdansje doet met polarisatie). Aan de andere kant ook wel ietwat ‘opzichtig’ duidelijk drama, maar is dat ‘erg’? Train Dreams past trouwens ook perfect in de “Man zeg er wat van!“-campagne die momenteel rond gaat. De…
Als groot (en langdurig) fan van autodidact Richard Linklater was m’n eerste notitie na het zien van deze Godard-Nouvelle Vague-hommage een oorverdovend “wauw wauw en wauw..!“. Waarbij ik direct moet melden, dat ik me tijdens de film (toen ie pas 11 minuten bezig was) al afvroeg of Linklater hier dus een cirkel rond maakt door een film te maken over het maken van dé film (en de man daarachter), die hem als autodidact mogelijk het…
Okay, Predator: Badlands is misschien niet de beste Predator-film in Dan Trachtenbergs verrassend goede wedergeboorte-trilogie, maar bevat wel één van de coolste cliffhangers ooit, waardoor het ook geen trilogie zal blijven, verwacht ik. En dat ik daar bijna “hoop ik” typte, dat zegt natuurlijk wel wat. Na de Native American-insteek in Prey, en een soort animatie-anthology in Predator: Killer of Killers, legt Trachtenberg hier op bevredigender wijze de link met één van dé bedrijven uit…
Toch grappig om te zien hoe de Britse regisseur Edgar Wright, die ooit doorbrak met een drietal (bijna) parodie-films op Amerikaanse blockbusters, nu zelf de beste Amerikaanse blockbuster van het jaar maakt. Geholpen door de grootste ster van het moment, met een geüpdatet script waarin je ook aardig wat hedendaagse politiek kunt ‘voelen’, en al de tweede film dit jaar die geschreven lijkt door ene Richard Bachman. En ik typ “lijkt”, want dat is ‘gewoon’…
Ik had over deze ‘nieuwe Colin Farrell’ enkel een interessante artikel-kop voorbij zien komen ergens, en ik wist dat ie gemaakt was door ‘genre-verrasser’ Edward – Im Westen nichts Neues, Conclave – Berger. Oh ja, en dat ‘dark comedy‘ als genre werd vermeld. Voor mij genoeg redenen om ‘m zonder verdere kennis op te zetten, iets wat een meekijkende vriend wat ‘lastig’ vond. Maar ja, hij bleef ook continu rationele opmerkingen maken, terwijl ik allang…
Is het inmiddels zover, dat ik films wel eens net zo ’terloops’ beoordeel als een aflevering van een populaire tv-serie? Ik ging zaterdagavond namelijk met de allersimpelste en vermoeide verwachtingen naar Tron: Ares, waarbij ik – door de tegenvallende buzz er omheen – klaar zat om me best te gaan ergeren aan de risicoloze commercialiteit van deze film. Maar wat bleek: de Noorse maker van Bandidas (!?), Max Manus en Kon-Tiki – Joachim Rønning – heeft…