Als ik dit jaar wél naar SXSW (in Austin, Texas) was geweest en bij de wereldpremière aanwezig had kunnen zijn, mogelijk was ik dan ietsjes positiever geweest over deze nogal mislukte ’thriller’ (?). Nu zegt dat direct iets over hoe omstandigheden wel degelijk invloed hebben op mijn beleving, maar op een vrije vrijdagavond zijn diezelfde omstandigheden vaak heerlijk relaxed. Dus dat ik behoorlijk moeilijk door deze grotendeels kluchterige Stepford–Wives–meets-’twist-films’-met-amechtige-maar-mislukte-Lynch-interpreteerbaarheidspoging heen kwam, toont vooral dat ik…
Eigenlijk was ik om kwaadmakend trieste omstandigheden op zaterdag 22 maart aanwezig bij de wereldpremière van Sunny – Sletvrees?, Wit is ook een kleur – Bergmans nieuwste en vrijwel zeker persoonlijkste documentaire (over dat kwaadmakende verderop meer). Maar waar ik vooraf wel ietwat ‘beducht’ was voor een sterk activistische of controversiële film – ik herinnerde me nog hoeveel shit Bergman over haar heen kreeg na haar Zwarte Piet-docu Zwart als roet – bleek Blauwe Ballen…
Nee, dit Marvel-pad lijkt nogal wat verkeerde afslagen genomen te hebben. Naast het erg slecht geschreven script (dat ook inhoudelijk voor vertrouwensproblemen zorgt), moet je je ook nog herinneren wat er in The Incredible Hulk in 2008 (!!!) gebeurde, want anders snap je waarschijnlijk niks van het verhaal. Ik dacht dat het kwam doordat ik die The Falcon and the Winter Soldier-serie niet gezien heb, en ik ook die bewust verwarring zaaiende What If..?-serie heb…
Misschien wel het ‘engste’ aan deze ’terug in Groot-Brittannië’-film van Andrea – Fish Tank, American Honey – Arnold is dat het schijnbaar een mega-realistisch inkijkje biedt in het leven van de working/hustling class van Kent, volgens Wikipedia juist één van de mooiste graafschappen van Engeland. En die inkijk is zo rauw en hard, dat velen het mogelijk niet zullen willen geloven, terwijl pedagogen waarschijnlijk in willen grijpen. Maar kun je daar ‘omheen’ kijken, dan zie…
Wat een meesterlijke film van Walter – Central do Brasil, The Motorcycle Diaries, On the Road – Salles is Ainda Estou Aqui, hier uitgebracht onder een Amerikaanse titel die eerder voor die aparte Joaquin Phoenix goes rapping–film uit 2010 is gebruikt. Maar Salles’ I’m Still Here vertelt het waargebeurde verhaal over het leven onder de Braziliaanse militaire dictatuur, die sinds 20 januari van dit jaar ineens een verdomd enge extra relevantie heeft gekregen. Want op…
Yes, Bong – Parasite – Joon-ho is terug in heerlijke kritisch-komedie-topvorm met deze geweldige mix van absurdisme en scherpte, op een creatieve manier die menig MAGA-adept tot snowflake schijnt te maken. Grappig dat de film al drie jaar geleden geschoten is, en dat de makers zich nu ‘moeten’ verantwoorden bij (volgers van) de grote oranje leider, omdat zij (helaas) in alles en iedereen een potentiële vijand zien… Maar Mickey 17 is totaal geen Edge of…
Holy smokes..! De opvallende manier waarop deze verfilming van Colson Whiteheads Pulitzer-prijswinnende naar het witte doek is vertaald was zó intrigerend-memorabel, dat ik serieus wat moeite had dit ‘los te laten’ toen ik m’n vorige recensie (van ook niet de minste film: The Brutalist!) schreef. Ik zag deze tevens voor Beste Film genomineerde Nickel Boys namelijk een dag ná dat Adrien Brody-epos, maar voordat ik daar mijn recensie over schreef. Waardoor ik mezelf er serieus…
The Brutalist is monumentaal en inzake Amerikaans exceptionalisme en ondernemersverheerlijking wel wat vergelijkbaar met There Will Be Blood (met een flinke (en licht ‘irritante’) scheut van Ayn Rands libertijns-conservatieve ‘bijbel’ The Fountainhead er doorheen). Maar The Brutalist is ook bijna té realistisch verzonnen zoals Tár. En qua creativiteit en inhoud zó verrassend en daardoor meeslepend dat ik serieus nul moeite had met die ook vrij epische speelduur van bijna 3,5 uur. Wat voor mij zeker…
Als het onderwerp voor jou niet direct interessant genoeg is (wat ik me als filmfan vrij lastig kan voorstellen), dan is het winnen van de BAFTA én een Oscarnominatie voor Beste Documentaire mogelijk een reden om deze documentaire te kijken. Plus: je leest hieronder een lovende documentaire, zeker omdat die in deze onzekere tijden een heerlijk en wat ‘ouderwets’ inspirerend verhaal biedt. Misschien wel, doordat het zo gruwelijk dicht óp het onderwerp zit/zat, met al…
Check regisseur Osgood – Longlegs (!!) – Perkins’ eigen minirol in The Monkey (zie hier rechtsonder), en je begrijpt waarschijnlijk direct de mate van ‘quatsch’ die je in deze film moet kunnen accepteren om heerlijk te genieten. Denk Bubba Ho-Tep meets Final Destination meets Child’s Play. Al mag je het titulaire trommelaapje in dit verhaal schijnbaar nooit “speelgoed” noemen, want dat is het écht niet. Althans, niet voor geestelijk ‘gezonde’ kinderen… En of de zoon…
Soms wordt mij wel eens ‘verweten’ dat ik té kritisch ben, of enkel arthouse-films wil zien. Iets dat ik kan begrijpen – veel mensen hebben aan het eind van een stressvolle werkdag vooral zin in ‘vluchtvermaak’ – en iets waar ik natuurlijk rekening mee móet houden, wil jij iets aan mijn recensies hebben. Daarom meld ik ook graag, dat ik op momenten net zoveel zin heb in lekker escapisme hoor. En dat is exact wat…
Gebaseerd op Elijah Walds boek Dylan Goes Electric vertelt A Complete Unknown precies dát: waarom het zo’n huge issue was toen Bob Dylan ergens in 1965 besloot z’n akoestische folk-gitaar abrupt in te ruilen voor een elektrische. Iets dat hier in Nederland mogelijk helemaal nooit zo’n groots ‘nieuws’ was, maar in die veel grotere Amerikaanse live-music-scene dus wel. Daarnaast is Dylans invloed op de geschiedenis van de (pop)muziek natuurlijk niet te onderschatten, dus muziekliefhebbers zullen ook…