Zo, dat was één van de meer opmerkelijke bioscoopervaringen in tijden. Al moest ik me daarvoor wel even over m’n weerstand tegen ‘klootzak-hoofdpersonen’ heen zetten. Maar de keuze van Robbie Williams om zichzelf als CGI-aap te laten vertolken pakt om een paar reden ook erg positief uit. Allereerst kun je nu wel voorspellen dat we binnenkort geen B- of C-acteurs meer in grote films gaan zien (die kunnen namelijk geloofwaardig vervangen worden door CGI), maar…
Jammer dat m’n ‘niets willen weten vooraf’ ietwat in de weg zat hier, want ik vroeg me dus – volledig nutteloos en zelfs disfunctioneel – de hele film af of het nou wel of niet over het waargebeurde conclaaf rondom de verkiezing van de huidige paus (Franciscus) ging. En dat leidde me dus af van de vele intriges en thrillerachtige samenzweringen (en sound design!) van deze in m’n hoofd steeds beter wordende Golden Globe-winnende film…
Yes, het lijkt wel alsof die ooit trotsmakende Nederlandse progressiviteit terug is onder de naam “een film van Halina Reijn“. Want hoe ‘groots’ deze Amerikaanse productie ook is – inclusief topacteurs als Nicole Kidman, Antonio Banderas en Harris (Triangle of Sadness) Dickinson – Reijns scenario is van een vrijheid waar wij Nederlanders ooit bekend om stonden (totdat ook hier de meer conservatieven met angsttechnieken de macht teruggrepen?). Babygirl is namelijk een heerlijk gedurfde, ontzettend progressieve…
Toen een vriendin vroeg waarom ik deze film wilde zien en waar ie over ging, was m’n eerlijke reactie: “Nou, er hangt zo’n goede buzz omheen, van de ‘juiste’ mensen, dus dan wil ik vooraf niets weten. Zeker niet over het plot!” Nu ik hem gezien heb, vraag ik me af hoe ‘groot’ ik het deel van m’n beleving moet maken, dat betrekking heeft op de huidige staat van het joodse volk. Of vooral die…
Ik denk dat er weinig acteurs ‘ongemak’ beter kunnen spelen dan Jim Cummings, in wat voor situatie dan ook. Hier is die situatie een dubbellaagse Mexican standoff in zo’n typische plattelands-diner, waardoor onze protagonist zichzelf in steeds troebeler water brengt… Cummings is zelf één van de leukere American indie-filmmakers van het laatste decennium (denk Thunder Road, The Wolf of Snow Hollow en The Beta Test), maar lijkt hier ‘enkel’ hoofdrolspeler in het speelfilmdebuut van music…
Vooraf wist ik enkel dat Colman – Candyman, Rustin – Domingo een schijnbaar Oscarnominatie-waardige performance afleverde in deze film. En door de titel wist ik dat het een gevangenisfilm was. Maar wat ik niet wist, was dat de film een waargebeurd verhaal vertelt, waarin buiten Domingo en een niet-te-‘voorkomen’-acteur-in-zulke-verhalen enkel (ex-)gevangenen voornamelijk zichzelf spelen. Waarbij de persoon die Domingo speelt in de film zelf (als cameo-karakter) een handtekening komt vragen aan ‘zichzelf’. Sing Sing biedt…
Afgelopen jaar waren er weinig films waar ik zo naar uitkeek als naar Robert – The Northman, The Lighthouse, The VVitch – Eggers’ nieuwste vampierfilm met miss Depp in de hoofdrol. En waar ik na afloop nog een lichte “Huh, zó eng was dit toch niet?” voelde, lijkt de film na wat contemplatie toch steeds interessanter te worden. Al moeten er nog wat thema’s beter ‘landen’ bij mij, want doordat ze dat niet deden, was…
Traditiegetrouw zag ik gisteravond een film die onderstaande lijst in de war had kunnen gooien. Maar ik laat Robert Eggers’ nieuwste graag nog wat verder ‘indalen’ (m’n recensie volgt ook volgend jaar pas ;)), dus die zie je hieronder niet al te duidelijk terug in mijn top 15 van 2024. Omdat het zo’n opvallend goed horrorjaar was, gaf dat me ook een soort van excuus om ‘al die films’ (m.u.v. Demi Moore’s comeback-topper) op één…
Yes, ondanks de nogal opvallende reacties op Francis Ford Coppola’s decennialange megafilmproject – de marketeers gebruikten “WTF is this film..?“-achtige citaten uit recensies om de film te promoten – bleek het deels ook exact de utopiaanse koortsdroom die ik verwachtte. Megalopolis was voor mij inderdaad een soort Synecdoche, New York meets Cloud Atlas, maar daar typte ik na afloop ook direct “…meets Brazil, maar dan op paddo’s of wiet” achteraan. Waarbij ik wel moet melden…
Een Litouwse animatie zonder enige dialoog die waarschijnlijk een Oscarnominatie gaat ontvangen, also known as Straume. Hier uitgebracht onder het wat makkelijkere Flow, wat ook het wonderschone, kleine thema van de film is. Overleven en meegaan in het ritme van de natuur, zonder al te veel hyper-individualistisch drama dat wij als mensen wél graag hanteren, maar wat mogelijk ook wel het lot van onze diersoort in deze animatie heeft veroorzaakt. Ja, dit is zo’n film…
Ergens is Clints wat ‘klassieke’ wereldbeeld behoorlijk bewonderenswaardig. Inmiddels is hij 94 (!), maar als verhalenverteller zit er weinig tot geen sleet op de beste man. Dat is ook de reden dat Juror #2 een behoorlijk opvallend, maar moreel gezien ook goed grijs-twijfelachtig, rechtbankplot bevat. Met een worstelend hoofdkarakter dat het ook noodzakelijk maakte dat het begin van de film bijna beangstigend perfect was. Maar toen ik na afloop hier wat cynisch “dat was bijna…
Wauw, was dit even een andere film dan ik verwachtte, en ook een film die behoorlijk veel over ‘identiteit’ wil zeggen, zonder dat alles voor je ingevuld wordt. En dat toont in elk geval de hand van een filmmaker met léf, die ook goed weet hoe humor in zo’n film juist kan helpen om ‘ons’ mee te blijven laten gaan met een best verward hoofdkarakter: een man die niet lekker in z’n vel zit, maar…