Dat regisseur Zach Cregger direct volmondig toegeeft dat hij vooral van Kubricks The Shining heeft ‘gejat’ voor het ‘heerlijke horror-y’ Weapons, dat voel je wel. Al moest ik dus ook aan z’n doorbraakfilm Barbarian denken, met een vleugje Hereditary-ongemak. En gemaakt met een flinke en gezonde dosis zelfvertrouwen. Want als je in een horrorfilm als Weapons ook diverse lach-ontspanningsmomenten weet te creëren die níks afdoen aan de creepiness van alles, dan weet je goed te…
Sow, deze nieuwe Predator-film heeft het hoogste IMDb-cijfer van alle vervolgen, en scoort slechts 0,3 lager dan het Arnold Schwarzenegger-origineel uit 1987. Al is het ook de eerste geanimeerde Predator-film, geregisseerd door Dan – 10 Cloverfield Lane – Trachtenberg, die ook die andere interessante toevoeging aan de franchise regisseerde: Prey. Natuurlijk heeft animatie wel het voordeel dat de actie nóg ongelooflijker en grootser gezet kán worden, en dat gebeurt ook zeker. Maar toch voelt dat…
Om direct met de deur in huis te vallen: Bring Her Back is lang niet zo’n enge horror als de trailer doet vermoeden (wat dat irritante groepje jongvolwassen mannen voor ons kán verklaren), maar als horrorthriller wel eng verontrustend. Dat ie niet zó eng was, dat vond ik ergens wel ‘fijn’ (ik trek dat nog altijd niet helemaal), maar dat ie zo gevoelig zou zijn, dat had ik ook weer niet verwacht. Al gaat dat…
Als tiener ben ik gestopt met tellen hoe vaak ik The Naked Gun: From the Files of Police Squad!, zoals het origineel dus officieel heet, heb gezien. Toen ik stopte stond de teller op 17 of 18, en ik denk dus dat die Leslie Nielsen-film nog altijd mijn ‘meest geziene film aller tijden’ is (gevolgd door Caddyshack, Up the Creek en Back to the Future?). Mijn nostalgie-vezels begonnen dan ook stevig te trillen toen ik…
Heeft die eerste Happy Gilmore zóveel indruk gemaakt, op zowel een shitload aan komedie-acteurs én op zo’n beetje de gehele top 20 van de golfwereld, dat ze werkelijk állemaal op zijn komen draven toen Adam Sandler hen vroeg? Dat lijkt namelijk gebeurd te zijn tijdens de productie van Happy Gilmore 2, misschien wel de beste ‘volwassen-geworden-karakters-in-flink-latere-reünie’-vervolgen die je de afgelopen jaren kon zien. Verloopt volgens een goed werkende, overduidelijke formule waarin zoveel nostalgie zit verwerkt,…
Niet om jouw verwachtingen omhoog te knallen, maar ik was aangenaam verrast door hoe makkelijk ik mee ging in het verhaal van The Fantastic Four: First Steps. De reden is dat het gevaar in de film komt van iets dat ‘boven’/buiten ons staat, en de film gaf me genoeg ruimte om m’n eigen filosofische ‘quatsch’ daarop te kunnen projecteren. En dat intrigeerde dus behoorlijk. Ergens ietwat vergelijkbaar met hoe ik ook met Thanos’ motivaties mee…
James Gunns versie van Superman bevat meer dan voldoende interessante elementen en scènes, die deels als ‘klassiek’, en deels als ‘woke’ betiteld kunnen worden. Precies daardoor schieten er nogal wat MAGA-aanhangers in hun paniekpanty, al lijken zij vergeten dat het ooit best ‘klassiek Amerikaans’ was om immigranten te verwelkomen en minderbedeelden te helpen. Waardoor Superman ineens politiek gemaakt wordt door degenen die de film van ‘politieke inmenging’ betichten. Heerlijk toch, hoe projectie werkt..? Iets dat…
Misschien wel het meest opvallende aan het kijken van The Old Guard 2 was dat ik er – ondanks het feit dat de film óverduidelijk een aflevering in een gehoopte franchise/serie is – eigenlijk best lekker in zat. Nu weet ik niet of dat door een nogal ‘buff’ Charlize Theron kwam, of doordat het qua production value wel één van Netflix’ grootste producties lijkt, maar ik zou vanavond best graag het volgende deel kijken. Hopelijk…
“6,4“, hoorde ik mezelf denken toen ik me nét voordat ik IMDb opende mezelf de vraag stelde: “Hoe zou het publiek deze film gemiddeld beoordelen?“. Ik zat er gedomme 0,1 punt naast. Nu poog ik overigens niet te pochen met deze voorspellende en/of oordelende kwaliteiten mijnerzijds, maar wil ik vooral onderbouwen waarom het wat lastig is deze film keihard aan te raden. Qua cast zeker de moeite waard, maar qua verhaal/afwikkeling vooral een film die…
Best opvallend, als karakters in de film bijna letterlijk verwoorden wat hun vertolkers (Scarlett Johansson, Mahershala Ali en Ed Skrien) volgens mij ook als motivatie zagen voor hun deelname: de dikke paycheck. En dat is niet het enige overeenkomst tussen de realiteit in de film en die in real life, want waar het publiek in de film z’n interesse in dinosauriërs nogal verloren blijkt, pogen ze met deze Rebirth ook de tanende interesse in deze ooit…
Ik verwacht dat sport-puristen (waaronder Max Verstappen zelf) wel wat aan te merken hebben op het getoonde realisme in Joseph Kosinski’s F1-film, want op de momenten dat er gekozen ‘moest’ worden, kozen de makers voor drama boven geloofwaardigheid. En hoe dat uiteindelijk uitpakt voor het succes van deze film, dat durf ik niet te voorspellen. Formule 1-fans vormen volgens mij een kleinere doelgroep dan die van sportdrama’s, dus ik begrijp Kosinski’s keuzes ergens wel. En…
Soms geeft een film exact wat je verwacht. En dat was met Ballerina zeker het geval. Deze John Wick-spin-off (qua verhaal gezet tussen het derde en vierde deel) is net wat minder kinetic doordat er nu een voormalig props- en visual fx-medewerker aan het roer stond (Len – Underworld – Wiseman), in plaats van de nog wel als producent verbonden voormalig stuntman Chad Stahelski. Maar de oogverblindende hoofdrolspeler leidt de meesten waarschijnlijk meer dan genoeg af…