Chocolate (2008)
Weer een knokfilm van de regisseur van Ong Bak (e.d.), maar dan met een meid in de hoofdrol…? En dan ook nog met een meid die behoorlijke asses kickt. Ook al lijkt dit vooral een persoonlijkere film dan de films waarmee Prachya Pinkaew bekend werd, dus verwacht niet zomaar een simpele recht-toe-recht-aan knokfilm…
Chocolate begint met ’tekstkaarten’ waarop wordt verteld dat dit een film is voor iedereen die te maken heeft met bijzondere kinderen. De hoofdrolspeelster in Chocolate is namelijk een geestelijk gehandicapt meisje wiens hersenen zich schijnbaar niet goed ontwikkelen. Prachya Pinkaew wil met deze film vooral laten zien dat élk kind bijzonder is, hoe (on)gehandicapt dan ook…
Het verhaal van de film is niet zo bijster interessant. ’n Criminele Thaise chick krijgt een verboden relatie met een Japanse bad-ass en wordt daardoor gemept en beschoten. De Japanner wordt verbannen, maar niet voordat hij haar bezwangerd heeft.
En daaruit wordt Zen geboren, het meisje met de geestelijke achterstand.
Toch heeft Zen een soort Rainmaniaanse gevoel om al het knokken dat ze op tv ziet in haar hoofd op te slaan en vrijwel direct na te kunnen. Wat misschien een minpuntje lijkt, maar misschien ook wel een bewuste keuze is, is dat haar eerste gevechten nogal gechoreografeerd aan doen. Misschien een gevolg van de lagere snelheid waarmee alles moest gebeuren, omdat Zen het als het ware aan het leren was.
Maar je voelt ’t natuurlijk al aankomen: uiteindelijk wordt Zen de best-vechtende chick die jij ooit gezien hebt. Vooral de scène op de galerijbalkonnetjes zal nog lang in m’n geheugen geschreven blijven (“gegrift” is wat overdreven).
Tijdens de aftiteling zie je overigens wat er allemaal mis ging tijdens het knokken. En dat is altijd leuk om te zien, maar maakt ’t ook allemaal weer wat extra bewonderenswaardig…
Toevallig eergisteren gezien en dat viel me helemaal niet tegen. Boven verwachting eigenlijk. Het verhaal is inderdaad verwaarloosbaar, maar de leuke actie maakt veel goed.