Looking for Eric (2009)
Sow, was ik effe aangenaam verrast om een film van Ken Loach in de sneak te zien. En ergens had ik direct ook de angst dat het sneak-publiek het niet zou gaan trekken, maar die was gelukkig ongegrond. Looking for Eric is niet alleen een goede film, maar ook een hele vermakelijke. Ook al lijkt het Loach niet superveel moeite gekost te hebben om deze film te maken…
Ken Loach is vooral bekend van z’n sociaal realistische drama’s als Riff-Raff, My Name is Joe en recentelijker The Wind That Shakes The Barley. En dan komt ie nu ineens met Looking for Eric, een ‘social dramedy‘, om maar eens een raar woord te typen. Het sociaal realisme zit er zeker nog wel in, maar de film is toch vooral ook leuk en vermakelijk. Niet in de laatste plaats door het innemende en ontwapenende gezicht van acteur Steve Evets (zie de poster en weet wat ik bedoel) én de aanwezigheid van voetbalgod Eric Cantona.
Wat is het toch met die sociaal bewogen Britse regisseurs lately? Eerst komt Mike Leigh met Happy-Go-Lucky, en nu komt Loach dus met Looking for Eric. Optimisme als hulpmiddel bij het dealen met het leven?
Looking for Eric gaat over postbode Eric Bishop die net door z’n tweede vrouw is verlaten en is opgezadeld met de opvoeding van z’n twee onhandelbare en criminele stiefzonen. Dat hij z’n eerste vrouw nooit is vergeten geeft de film een mooie romantische draai.
Feit is echter dat Eric behoorlijk depressief is, en dat z’n collega’s hem proberen op te vrolijken. De klap op de vuurpijl is een zelfhulpboeksessie waarbij ze allen iemand moeten ‘voorstellen’ die van hen houdt zoals ze zijn, en waar ze bij terecht kunnen voor hulp.
Natuurlijk kiest Eric zijn voetbalheld Eric Cantona, en daar volgt deels de titelverklaring uit. Natuurlijk gaat die dieper, maar die spoil ik niet voor je. Het gave aan de film is dat Eric Cantona zélf met dit idee naar Ken Loach stapte, en daardoor ook lekker zelfkritisch naar z’n eigen imago kon kijken. “I am not a man, I am Cantona!” en “My greatest memory of football is not a goal, it’s a pass”. Vooral met deze laatste toont de film een mooie metafoor over vriendschap, en hoe je in een ’team’ misschien wel excelleert en pas écht leeft…
Je hoeft overigens geen voetbalfan te zijn om van deze film te kunnen genieten. Maar ook voor voetbalfans is deze film heerlijk om naar te kijken. Zoals ik al typte, misschien was het voor Loach niet de moeilijkste film om te maken, zeker gezien z’n eigen voetbalfanschap, maar hij levert wél een film af die het bij een zeer divers publiek goed zal doen.
Ja, met Looking for Eric is eigenlijk helemaal niks mis…