Slipstream (2007)
Holy moly, what a ride…! Ik ben blij dat ik niet halverwege uit m’n karretje ben gesprongen. Niet dat ik al door heb wat sir Anthony Hopkins met deze film wil (hij heeft ‘m namelijk ook geschreven en geregisseerd), maar intrigerend was het zeker. Ook al snap ik dat lang niet iedereen deze film überhaupt zal zien, laat staan helemaal uit zal kunnen zitten…
Aan het begin van de film wordt duidelijk gezegd: “There is no plot” (o.i.d.), en dat moet je ook wel letterlijk nemen. Slipstream is namelijk één grote waanzinnige droom (of nachtmerrie, ligt aan wat je gewend bent ;)), die mij zo liet duizelen dat ik me ook wel af en toe afvroeg of ik ’t einde van de film zou halen. Maar toen ik m’n ratio los liet en me liet overweldigen door de beelden, toen hield ik ’t makkelijk vol. Maar mán, deze film moet ik echt nog wel vaker zien..!
Dat de film nogal on-mainstream is, tonen onderstaande reacties (geplukt van IMDb):
“Chuck Noris makes better movies than this.”
“This movie makes David Lynch look like Michael Bay.”
Uitspraken waar ik het overigens helemaal niet mee eens ben, en zeker die laatste zorgt voor verkeerde verwachtingen. Ik snap waar deze uitspraak vandaan komt (ik ken het gevoel dat je zo’n vette one-liner wilt maken, of ie nu waar is of niet). De eerste reactie is er één van iemand die z’n ratio dus niet los kon laten bij het zien van de film, en zich dus continu heeft lopen irriteren omdat ie het niet door had (of ‘voelde’) en toen maar vond dat de film slecht was. Ach…
Ergens ben ik misschien blij dat ik nooit zo diep in de waanzin gekeken heb dat deze film me écht kon raken, maar ergens is het ook wel weer jammer, want ik denk dat deze keihard aan kan komen bij de juiste mensen. Leuk was de positieve recensie van Roger Ebert, die onlangs een nogal heftige operatie heeft ondergaan en daaromheen behoorlijk platgespoten in het ziekenhuis heeft gelegen. Hij vergelijkt de film met één van de trips die hij maakte, compleet gedrogeerd door de medicijnen.
Ik weet niet waarom, maar de film intrigeert me (nu drie dagen later) nog steeds. Het is zo’n heftige trip voor een behoorlijk select publiek, maar ik ga zeker nog een keer proberen deze trip nog heftiger te beleven…
Oh ja, als je deze film op één of andere manier in zou moeten kaderen, dan zou ik dat kader laten vormen door films als Inland Empire, Southland Tales, Waking Life, Stay en misschien wel Mulholland Drive. Maar dan gemaakt door iemand op een cocktail van LSD en paddo’s… :)
En oh ja again: had ik al verteld dat naast Anthony Hopkins ook Christian Slater, John Turturro, Stella Arroyave (mrs. Hopkins), Michael Clarke Duncan, Gavin Grazer (broer van Hollywood-mogul Brain Grazer) en een coole Christopher Lawford en geflipte Jeffrey Tambor door het beeld rennen?