Son of Rambow (2007)
Je kent het wel: je zit op de lagere school en ineens gooit één van de stoerste mannekes van school een tennisbal keihard tegen je hoofd. Natuurlijk word je dan vrij snel goede vrienden met hem, toch?
Inderdaad, hoe ongeloofwaardig dit ook klinkt, in Son of Rambow gaat het precies zo, maar ontstaat er dus wel een mooie vriendschap. Feit is wel dat het ‘slachtoffer’ van de tennisbal tot een nogal streng gelovige christelijke stroming hoort waarin hij geen tv en film mag kijken en zelfs geen muziek mag luisteren. En natuurlijk is zo’n vrijgevochten tennisbalgooier dan interessant…
Wat het strenge geloof echter ook met Will (de naam van het ‘slachtoffer’) doet, is dat het zijn eigen fantasie enorm aanwakkert. Hij tekent vliegende honden, pratende horror-vogelverschrikkers, en ga zo maar door. Stop dan ook nog een overleden vader in het scenario, en je voelt het drama op de loer liggen. Maar ergens zit daar een klein beetje het probleem van de film. De film mist wat drama. Eigenlijk is het ook gewoon een kinderfilm, dus mogelijk wilden ze niet veel dieper gaan, maar waarom dan wel veel van de ingrediënten erin stoppen?
Wills fantasie en de tennisballengooiers’ liefde voor First Blood zorgen voor een nogal aparte combinatie. Zeker als de eerste film die Will ooit ziet juist die Rambo-film is, en hij direct allerlei dromen krijgt. En omdat hij z’n vader mist – in zijn fantasie is die gevangen genomen door de vogelverschrikker – doopt ie zichzelf de “zoon van…” en dan heb je direct de titelverklaring.
Wil ik een recensie schrijven, schrijf ik vooral het plot uit. Komt dat omdat de film me helaas niet zoveel raakte, terwijl ik dat wel gehoopt had? Maar waarom typ ik dan toch zoveel?