Che (part I & II – 2008)
Na lang te zijn tegengehouden door de 4,5u totaaltijd van de delen I en II samen zag ik vorige week zondag én maandag dan toch eindelijk Che, de biopic over Erneste ‘Che’ Guevara van Steven Soderbergh met een FANTASTISCHE Benicio del Toro in de hoofdrol. En ook al zijn de films los van elkaar gemaakt, ik maak het me makkelijker (?) door ze in één recensie te verwerken…
In het kort: Che: Part One is gebaseerd op “Reminiscences of the Cuban Revolutionary War” en Che: Part Two op “Bolivian Diary“, beide geschreven door Che zelf. En hij schreef nogal graag, want ook The Motorcycle Diaries was al van zijn hand… Deze laatste is als film overigens een stuk conventioneler, en zal daardoor door veel meer mensen als “goed” worden betiteld. Want beide Che-films blijven hangen tussen film en documentaire, wat ze mogelijk niet minder goed maakt, maar wat wel de kijkervaring verandert.
Mocht ik moeten kiezen, dan is Che: Part One in mijn ogen een betere film. Zeker ook omdat zijn succesvolle avonturen inzake de Cubaanse revolutie natuurlijk een stuk inleefbaarder zijn dan de mislukte avonturen inzake de Boliviaanse revolutie. Inderdaad, welke revolutie? Che: Part Two toont tegen het einde wel de hulpe- en hopeloosheid van de arme Boliviaanse bevolking, waar Soderbergh een doeltreffende maar niet heel subtiele metafoor voor gebruikt. Mogelijk dat Soderbergh nog veel meer van dit soort metaforen heeft gebruikt om de film het documentaire-gevoel te doen ontstijgen, maar ik heb ze niet ontdekt. En dat vond ik jammer…
Terug naar het – in mijn ogen – betere deel I. In deze film zie je een jonge Guevara die kennismaakt met een jonge Fidel Castro, maar de beelden worden geïntercut met de strijd in Cuba zelf (ook al zie je weinig échte gevechten) én met beelden van Guevara’s bezoek aan New York en zijn toespraak bij de Verenigde Naties. Het is natuurlijk triest om te zien hoe zijn toenmalige woorden nu nog altijd – en misschien wel meer – gehoord moeten worden. Afgelopen vrijdag zag ik ook Maradona by Kusturica (recensie volgt later), en het was gaaf te zien hoe Maradona ook eenzelfde revolutionaire geest bezit. Ergens in de film wordt zelfs gezegd: “Zonder Castro zou de Verenigde Staten nu doorlopen tot aan Patagonië“, en inderdaad: zouden dan niet alle regeringen in Midden- en Zuid-Amerika aan de macht zijn gekomen door CIA-geïnitieerde staatsgrepen?
Maar dat is een heel ander verhaal. Of toch niet?
Weet je: kijk Che vooral als je geïnteresseerd bent in wie Che Guevara was, wat zijn drijfveren waren, en om een keer een andere kant van de Cubaanse revolutie te zien. Okay, natuurlijk vertelt Che in z’n memoires ook enkel over de positieve kanten van de revolutie, en worden de negatieve kanten mogelijk onderbelicht, maar het is altijd een welkome aanvulling op de Westers/Amerikaans georiënteerde kant die onze media ons al decennialang voorschotelen…
IMDb: http://www.imdb.com/title/tt0892255 (part I) + http://www.imdb.com/title/tt0374569 (part II)