The Man Who Fell to Earth (1976)
Vanwege m’n neurose om de volgorde van recensies die ik schrijf gelijk te houden aan de volgorde waarop ik de films gezien heb moet ik nu dus al een recensie schrijven van het verbluffende The Man Who Fell to Earth, ook al is dit een film die ik veeeeeeeeeel langer in m’n hoofd (en hart?) moet laten rondtollen om er écht iets zinnigs over te kunnen zeggen. Want man o man, wat was dit een interessant, veelgelaagd maar ook niet-super toegankelijk als sci-fi vermomd filosofisch drama. En alleen de keuze voor David Bowie in de hoofdrol verdient al de (helaas?) niet-bestaande Oscar voor Best Casting…
Het grootste probleem dat velen hebben met The Man Who Fell to Earth is dat de film eigenlijk geen duidelijk plot bevat. Het verhaal begint met het landen/neerstorten van iets op aarde, waarna we een nog weirder dan normale David Bowie richting civilization zien lopen. Niet veel later bezit hij al best veel geld, en weer niet veel later heeft hij met technologisch-ver-geavanceerde patenten een enorm zakenimperium opgebouwd. Met het doel om uiteindelijk zijn eigen planeet te redden? Maar laten wij mensen dat toe, dat iemand slimmer is dan wij?
Kijk, als je zo de film blijft bekijken dan zou ik ‘m uiteindelijk ook misschien wel té lastig vinden om echt te waarderen. En aangezien Nicolas Roeg niet voor niets één van de meest gewaardeerde cultregisseurs is verdient hij dat je verder kijkt. En dat verdient de film ook zeker.
Een paar vragen die in m’n hoofd rondspoken die ik misschien deels had willen beantwoorden voordat ik deze recensie schreef, maar nu er alleen maar voor zorgen dat ik deze film nog vaker moet gaan zien:
– waarom speelt Candy Clark zowel z’n aardse love-interest als zijn vrouw in z’n herinneringen aan z’n eigen planeet?
– beginnen z’n herinneringen aan z’n eigen planeet met een reden pas nádat hij alcohol drinkt?
– en wie was die man die hem gadesloeg toen hij in het begin die berg afdaalde?
Bovenstaande vragen tonen natuurlijk ook direct de vele lagen die in het verhaal verwerkt zitten. Ik heb ze nog lang niet allemaal ontdekt, maar ik ben wel zo geïntrigeerd dat ik deze film dus vaker wil gaan zien. Op dit moment gaan m’n gedachtes in de richting dat The Man Who Fell to Earth eigenlijk gaat over het onvermogen van de mensheid om met puurheid en genialiteit om te gaan, maar that’s just me…