Avatar (2009)

Zal ik maar met de deur in huis vallen?
Okay: als Avatar afgelopen week in Kopenhagen was gedraaid voor al die onderhandelaars, dan had er waarschijnlijk allang een akkoord gelegen.
Geef ik een film nu teveel potentiële ‘macht’? Ik weet het niet, maar het toont misschien wel de impact die de film op mij had. Want man-o-man, wat ben ik overweldigd. En niet alleen door de technische perfectie…

Ik kan veel kanten op gaan met deze ‘recensie’, want er zijn veel redenen waarom ik zo onder de indruk ben van deze film. Okay, ik kan ook zeuren over het licht bekende verhaal (Dances with Wolves meets Star Wars of zo?), ik kan zeuren over het feit dat ik al jaren met een verhaal bezig ben dat ik nu deels zal moeten herschrijven omdat iedereen anders denkt dat ik ’t hiervan gejat heb, maar eigenlijk was het verhaal voor mij net zo indrukwekkend als de ultieme perfectie op technologisch vlak. En weet dat ik geen fan van 3D-brillen ben…

De reden dat ik het over Kopenhagen had, was dat deze film precies de geschiedenis van de mensheid laat zien. Voor persoonlijk gewin (lees: geld) verneuken we alles wat dat gewin in de weg staat. Dat James Cameron het op een verre planeet plaatst met een volk dat voor velen zo ver van hun eigen belevingswereld af staat, maakt het voor een grotere groep ’te behappen’. Hij had het ook meer ‘new age’ kunnen maken, maar dan hadden sceptici nog makkelijker kunnen zeuren. Doordat hij het echter vrijwel nergens ’too weird’ maakt (twee scènes zijn wat ‘risky’), opent het voor sommigen misschien juist wel het pad naar ‘zweverige’ zaken die ik met veel interesse tegenkwam op mijn eigen ‘spirituele groei’-pad. Want fucking hell: Avatar is een droom die ik misschien elke nacht wel zou willen dromen. En dat James Cameron ook ingelezen is in kwantummechanica toont nog meer het belang van deze film…

In een hele gave Fox-special die ik vannacht ergens van RapidShare kon downloaden werd me duidelijk dat James Cameron inderdaad altijd sterke vrouwen neerzet. In Avatar is dat Neytiri, gespeeld door Zoë Saldana. Ze is een Na’vi-prinses die een knettersierlijke krijger speelt. Natuurlijk valt de avatar van hoofdrolspeler Jake Sully (Sam Worthington, o.a. ook uit Terminator: Salvation) meteen keihard voor haar, en in die fantasiewereld is ze ook volkomen onweerstaanbaar. Maar als ik het dan weer ‘groter’ en ‘zweverig’ trek: het ‘kwaad’ in de film wordt niet alleen vertegenwoordigd door de drang naar geld, maar ook door de overheersende ‘mannelijke energie’. Een energie, gekenmerkt door ratio en onderdrukking van gevoel. In elke meditatiecursus die je kunt volgen zal duidelijk worden dat deze energie de laatste tweeduizend jaar overheersend is geweest, en dat nu pas duidelijk wordt hoe we de ‘vrouwelijke energie’ toe moeten laten om écht in balans te komen. En laat Neytiri (en in mindere mate Sigourney Weavers en Michelle Rogriguez’ rollen) en haar volk nu juist meer die balans gevonden hebben. En die harmonie met de natuur is voor velen natuurlijk veel te zweverig, maar in mijn ogen toont James Cameron dat fantastisch. Zoals ik al zei: als in een droom…

Natuurlijk wordt de levenswijze van de Na’vi door ’the corporation’ (lees: overheersende mannelijke energie) als ‘savage’, ‘wild’ en ‘minder’ gezien, en daarom voelen ze zich ook niet bezwaard om dit volk te verslaan…

Shit, ik kan nog wel uren doorgaan zo, maar ik heb toch ook nog een ander leven ;) . Misschien dat de strijd ín Jake Sully wat beter uitgewerkt had mogen worden (schijnt dat er ook een behoorlijk stuk aan het begin van de film uitgeknipt is), en mogelijk wordt de film tegen het eind iets té moralistisch (alhoewel ik dat niet storend vond), maar ik was compleet overdonderd. De film toonde naast hoop ook een behoorlijk sterke analyse van onze zelfdestructiviteit. En misschien dat James Cameron het iets té ‘in your face’ vertelt, ik ga hem heel binnenkort nog een keer kijken om te zien of deze film ook een tweede keer net zo hard overeind blijft…

IMDb: http://www.imdb.com/title/tt0499549