Short Cuts (1993)
Hoppakee, en weer zo’n film die ik nog mocht ontdekken. Soms is het lastig als je ‘vroeger’ een stuk oppervlakkiger was in je filmkeuze, want hoeveel heb ik wel niet gemist daardoor? Maar vanuit hetzelfde gegeven heb ik nu dus nog altijd dingen te ontdekken die ik toen terzijde schoof als ’te moeilijk’ of ‘niet relaxed om met vrienden en bier op de bank te kijken’.
Robert Altmans Short Cuts is zo’n film die ik na het bekijken wilde kopen, omdat het ‘meer’ is dan een film, en zeker in mijn collectie MOET…
Natuurlijk dacht ik heel snel: “Hey, dit is net Magnolia”, maar meteen wist ik ook dat Paul Thomas Anderson natuurlijk vooral heel goed naar Short Cuts heeft gekeken, want die film is eerder gemaakt… En ik ga ze ook helemaal niet vergelijken, want waarom zou ik?
Short Cuts gaat over mensen die worstelen met van alles en nog wat. Mensen die vastzitten in hun relatie, maar ook niet zonder hun partner kunnen. Mensen die vastzitten in hun affaires. Mensen die vastzitten in hun onvermogen om met hun familie te communiceren. En ga zo maar door… Klinkt misschien zwaar, maar het knappe is: de film blijft boeiend en onderhoudend, ondanks dat ie 3 uur en 8 minuten duurt!
Als kijker heb je het overzicht dat de karakters in de film mogelijk zou kunnen helpen. Want zou die politieagent geen mooie combinatie vormen met die moeder die tijdens het luier-wisselen aan de telefoon voor een sekslijn werkt? En zou die bakker niet een goede match zijn met dat eenzame meisje dat op een cello speelt maar niet gezien wordt door haar alcoholistische moeder?
Allemaal dingen die je als kijker door het scherm naar de karakters zou willen schreeuwen, en juist dát je dat wilt, dat toont hoe krachtig de film is. De karakters wekken ondanks hun gebreken wel sympathie maar geen ‘medelijden’ op, en dat is hogeschool-filmmaken.
Short Cuts is gebaseerd op korte verhalen van Raymond Carver. Ik heb na het zien van de film direct een boek met korte verhalen van hem besteld, want ik ben benieuwd of die boeken net zo’n krachtige beschrijving van ‘the human condition‘ bieden als de film dat deed. Want ook al lijken de karakters in de film allemaal vast te zitten in ‘hun ding’, toch gloort er voor sommigen ook hoop dat verandering wel mogelijk is…