Man Push Cart (2005)
Sommige films moet je niet kijken als je ziek bent, zeker als het zo’n mogelijk mooie film als Man Push Cart is. Want als ik me al niet happy voel vanwege wat voor griep dan ook, dan zorgen thema’s als eenzaamheid en overleven in de straten van een grote stad er zelfs voor dat dat dekbed op de bank minder warm aanvoelt…
Die griep is allang voorbij, maar het heeft m’n beleving van Man Push Cart wel zeker beïnvloed. ’t Was een film die ik al langer wilde zien, omdat het de debuutfilm van Ramin Bahrani is, door de Filmkrant genoemd als ‘de nieuwe Scorsese’. Dat klinkt natuurlijk net zo interessant als dat het gevaarlijk is, maar ergens kun je ook wel vergelijkingen zien. Beiden New Yorkers met een allochtone achtergrond, alhoewel die bij Bahrani toch nog wat duidelijker ‘klinkt’. Beiden beginnen ze films over het leven op straat, over individuen die worstelen met hun plek in deze maatschappij, en ga zo maar door. Veel verder ging ik in m’n halve ijl-buikgriep-trip niet, maar uiteindelijk is de vergelijking dus ook al op een wat oppervlakkig niveau wel te maken. Mogelijk zou dat ook dieper kunnen, maar NU EVEN NIET ;-) .
Voor NY-fans is Man Push Cart sowieso al gaaf. Het is zeker interessant te zien hoe je een kijkje krijgt in het leven van die mannen die dus die kioskjes bemannen die je op vrijwel elke hoek van de straat ziet staan, en het is altijd gaaf te zien dat het echte leven natuurlijk overal te vinden is, vooral juist als je nét onder het welvaartslaagje kijkt…