Taking Woodstock (2009)
Woodstock was voor mij altijd omgeven met tal van mysteries, dat de magie alleen maar groter maakte. Het kijken van een film die wat meer de achtergronden bij zoiets laat zien kan “gevaarlijk” zijn, omdat mijn “fantasie” toch wel erg mooi was, maar Taking Woodstock nuanceerde en versterkte mijn gevoel juist meer dan dat het iets van de magie weghaalde. En ik kreeg door deze film echt gruwelijk veel zin in het nieuwe festivalseizoen…
Taking Woodstock gaat eigenlijk helemaal niet over de muziek. Op de achtergrond hoor je bv. wel Beautiful People van Melanie, maar je ziet het optreden niet. Niet dat Ang Lee uitdagingen en grote scènes uit de weg gaat, want die zitten er zeker wel in. En op de extra’s zie je dat het gegeven dat de hoofdpersoon eigenlijk nooit echt één optreden te zien krijgt juist een belangrijke rode draad in de film is, maar dat komt er niet echt uit. Dat maakt overigens nergens uit, want dat heeft de film ook helemaal niet nodig…
De film gaat over Elliot Tiber, een jonge kunstenaar die z’n ouders helpt in hun motel in de Catskills (upstate New York). Z’n moeder heeft geen ander doel dan zoveel en zo gierig mogelijk geld verdienen, en z’n vader heeft zich al neergelegd bij het feit dat z’n dromen (en z’n leven) voorbij zijn. Maar Elliot woont niet voor niets in The Village, en organiseert al van jongs af aan cultuurfestivals in z’n geboortedorp. Hij heeft alle vergunningen, en door redelijk stom toeval komt ie erachter dat de Woodstock-organisatie toch nog altijd een plek zoekt voor een driedaags festival van ‘music & peace‘. En het zal geen verrassing zijn: the rest is history…
Ja, Taking Woodstock geeft een mooie kijk achter de schermen van het grootste (?) festival ooit. Gewoon, als je daar al meer van wilt weten, dan is dit sowieso al een slimme keuze. Dat je daarnaast zeer waarschijnlijk meegevoerd zult worden in het fijne hippie-gevoel en de “wedergeboorte” van Elliots ouders, dat durf ik je wel te garanderen.
En dan heb ik het nog eens niet gehad over Liev Schreiber ‘in drag’…