Triangle (2009)
Ondanks dat zo’n beetje het hele sneak-publiek na afloop erg teleurgesteld was, kon ik niets anders dan zeggen dat een film die me zo lang boeide (zonder te irriteren) meer credit verdiend dan boe-geroep omdat je het verhaal niet direct zou begrijpen. Niet dat Triangle een superfilm was, maar er zaten wel een paar dingen in die de film voor mij boven het horror/mystery/ghost-ship-genre uittilde…
Melissa George (o.a. Camilla Rhodes uit Mulholland Drive) speelt de moeder van een autistische jongen, die met een vriend op een welverdiend zeiltochtje gaat. Maar je ziet haar de Sunshine State (Florida) verlaten op een boot die Triangle heet, en dat weet je dat er iets duisters, onverklaarbaars en tijdverdraaiends kan gaan gebeuren. Want waar ligt die Bermuda-driehoek ook alweer?
Na een rare storm slaat de zeilboot om en worden ze gered door een passerend cruiseschip. Maar waarom is dat schip zo leeg? Of toch niet?
Kijk, dit zijn allemaal ingrediënten voor een klassiek-voorspelbare hedendaagse genrefilm, en dat vond 96% van ’t publiek ook dat ’t was. Maar ik weet niet of het aan de regie van Christopher Smith (hij maakte eerder Creep (niet gezien) en Severance (vond ik tegenvallen)) of aan het acteerwerk van Melissa George lag, maar ik had wel vrij snel door dat het niet de bedoeling van de filmmakers was om zomaar een genrefilm te maken om snel te cashen.
Ik weet (nog) niet in hoeverre het gelukt is om écht iets verrassends te maken, maar ik ben al lang blij met een filmmaker die in elk geval iets van risico durft te nemen, ook al viel dit bij velen verkeerd…
Gisteren gezien, en hij houdt me tot nu toe goed bezig. Logisch dat je deze film niet meteen na het einde helemaal begrijpt, en dat dan zoveel mensen de film daarom afzeiken zegt meer over die mensen als over de film volgens mij.
Ik heb nu nog niet alle puntjes op de i, en als ik daar te lang naar blijf zoeken zullen er ongetwijffeld wat script en continuiteitsfoutjes te bespeuren zijn, maar dat maakt niet zo veel uit. Ik vond de film vakkundig gemaakt, geen seconde vervelend en ik hou van films die na ‘The End’ nog niet afgelopen zijn omdat dan het denkwerk pas begint.
Ik denk dat je deze film kunt zien als een langere, hele goede aflevering van The Twilight Zone.