Up in the Air (2009)
Diablo Cody bewees met Jennifer’s Body natuurlijk al dat niet zij maar regisseur Jason Reitman grotendeels verantwoordelijk was voor ’t succes van Juno. Nu toont Reitman Jr. met Up in the Air dat hij na drie films al met recht kan zeggen dat hij een betere filmmaker is dan z’n vader. En wat zal die trots zijn…
Als je het mij vraagt dan zijn de films die de schrijf-awards winnen vaak betere films dan de films die de “best picture”-awards winnen. En was het zo vannacht ook, toen Up in the Air wel de Golden Globe voor beste scenario won, maar niet die voor beste film. Alhoewel het winnen door Avatar natuurlijk niet compleet onterecht is, maar vooral weer komt doordat ze toch echt prijzen voor “beste productie” moeten gaan introduceren. Want herinnert iemand zich die derde LOTR-film nog, die echt never nooit niet beter was dan Mystic River én Lost in Translation..?
Okay, genoeg gedoe, terug naar de film. Het knapste aan Up in the Air is naast het mooie verhaal en de krachtige regie (en de billen van Vera Farmiga ;)) vooral ook de kwetsbaarheid die ik van George Clooney volgens mij nog niet kende. Helaas zaten er naast me een paar mensen die door de marketing rondom deze film (onterecht) naar deze film waren gelokt, want het lukte ze keer op keer om door hard te praten mij “uit” de film te trekken. En dat vond ik echt gruwelijk jammer, want ik had deze film nog een stuk dieper willen beleven. Dus misschien ga ik ‘m nog wel een keer in de bios kijken, of straks lekker thuis op DVD of Blu-ray…