The Bad Lieutenant: Port of Call, New Orleans (2009)
De enige overeenkomsten tussen Abel Ferrara’s Bad Lieutenant en deze film van Werner Herzog met een grotendeels vergelijkbare titel is dat het gaat over een aan drugs verslaafde politieagent en dat beide films geproduceerd zijn door Ed Pressman. Mogelijk dat hij het idee had om een remake te maken (waar Ferrara natuurlijk terecht PISSED over was), maar Herzog heeft ergens opgemerkt dat hij deze film uit 1992 nooit heeft gezien. En als je dan The Bad Lieutenant: Port of Call, New Orleans ziet, dan zit het zoeken naar overeenkomsten alleen maar in de weg bij het genieten van eindelijk weer eens een geweldige rol van Nicolas Cage.
De hoofdrol in The Bad Lieutenant: Port of Call, New Orleans wordt namelijk gespeeld door een acteur die op z’n best is als hij het randje kan opzoeken, onder leiding van een groot regisseur. Denk aan Wild at Heart bijvoorbeeld. In Adaptation zoekt hij het randje niet op, maar onder leiding van Spike Jonze is ie daar ook erg goed. Verder ga ik het niet hebben over z’n recentere films, want ik wil graag vertellen hoe vet ik The Bad Lieutenant: Port of Call, New Orleans vond…
Werner Herzog is de laatste jaren vooral bekend vanwege z’n documentaires (Grizzly Man, Encounters at the End of the World), maar gelukkig zag ik laatst ook voor ’t eerst Fitzcarraldo (waarin ook al een acteur redelijk over-the-top schitterde). En als je dan The Bad Lieutenant: Port of Call, New Orleans ziet, kan ik alleen maar denken: “Man, ik wil alles van hem zien, want hij stopt zoveel leven(digheid) in z’n films dat ze me tot nu toe allemaal verrast hebben“.
In The Bad Lieutenant: Port of Call, New Orleans speelt Nicolas Cage dus een politie-agent die vanwege rugproblemen aan de pijnstillers en niet veel later aan de coke geraakt (van rugproblemen naar drugproblemen…). Als politieagent heeft hij natuurlijk best makkelijk toegang tot bepaalde ‘stashes‘, waardoor ie z’n verslaving makkelijk in stand houdt. Het hebben van een heerlijke vriendin als Eva Mendes, die echter ook verslaafd is aan het witte poeder, zorgt er ook niet voor dat hij denkt aan stoppen.
Maar: waarom vond ik deze film zo vet? Allereerst dus omdat ik Cage eindelijk weer in een goede rol zag. Daarnaast bevat de film zoveel verrassende, lompe, grove, grappige en coole scènes, dat de film ook echt past bij de stad waar ie zich afspeelt: New Orleans. In de film is de stad nét getroffen door Katrina, wat veel extra dood en verderf en ‘lawlessness‘ in de hand werkt. Zou het verval van deze bruisende, verrassende, levendige, grappige en coole stad metaforisch zijn voor het verval van deze politieagent?
Ik kan nog wel effe doorgaan met typen, maar merk nu al dat er niet heel veel structuur in dit verhaal zit. Verwacht ook niet teveel plotgerichtheid in deze film, want het plotje over de moord op een Senegalese familie is ook ondergeschikt aan de reis die de hoofdrolspeler meemaakt. Dat hij daarbij leguanen en overreden alligatoren tegenkomt, alsmede breakdancende zielen, dat maakt de film meer dan ‘vet’.
Ik zeg het nogmaals: onder leiding van een goede regisseur is Nicolas Cage gelukkig nog altijd fantastisch..!
Oh ja, ik las onderstaande zin in de recensie van Roger Ebert over deze film, en die wil ik je niet onthouden: “Bad Lieutenant: Port of Call, New Orleans is not about plot, but about seasoning. Like New Orleans cuisine, it finds that you can put almost anything in a pot if you add the right spices and peppers and simmer it long enough.” Mag ik daar dan nog aan toevoegen: zorg wel voor een chef-kok als meneer Herzog…?