The Wolfman (2010)
Vermakelijk, nergens irritant, maar toch ook niet goed. Dat is The Wolfman in een notendop. Grootste probleem met de film is de onsubtiliteit (is dat een woord?).
Films die veel met uitleggende voice-overs werken maken sowieso al een knieval natuurlijk (als het geen film noir is in elk geval), maar aan het begin van The Wolfman gebeurt het gewoon teveel. Zo van: “Er moeten af en toe wat dingen uitgelegd worden, anders snapt een heel groot publiek niet wat we bedoelen, en daardoor gaan we sommige dingen maar eens letterlijk vertellen.” En dat helpt een film natuurlijk niet echt. Zeker niet als aan de andere kant men wel de tijd wil nemen voor iets van achtergrond en karakterontwikkeling, maar uiteindelijk nemen ze daar ook veel te weinig tijd voor. Terwijl de film in potentie meer had kunnen zijn. En voordat ik iets over Benicio del Toro, Anthony Hopkins of Emily Blunt ga typen denk ik ineens: “Hoe gaaf zou deze film kunnen zijn geweest als ie gemaakt was door de maker van Let the Right One in?” (die Zweedse film over een jongen en een vampiermeisje; inderdaad: de geslaagde versie van Twilight).
Maar okay. “How ‘bout some typcasting?“, zullen ze gedacht hebben bij het vragen van Benicio als weerwolf. Nu kan ik een flauw grapje maken over dat ze misschien wilden bezuinigen op de make up, maar dat hebben ze toch ook weer niet gedaan. Anthony Hopkins voelt daarentegen wat onnatuurlijk aan, en dat was geen bewuste keuze, denk ik. Hugo Weaving is wel goed gecast als Scotland Yard-inspecteur, en Emily Blunt mag van mij in alle films spelen die ik dit jaar ga zien ;-) .
Zo op een carnavalsmaandag, na twee dagen keihard “feesten”, was The Wolfman wel zeker geschikt als lekkere simpele film waar je niet teveel bij na moet denken. En dan in plaats van “moet” kun je beter “mag” lezen…