I Love You Phillip Morris (2009)
Na het zien van de trailer en m’n jarenlange ‘fanschap’ van Jim Carrey kon ik niet wachten om I Love You Phillip Morris te zien. Toen ie afgelopen dinsdag in de sneak kwam was ik dan ook best blij. En ondanks dat de film op een ongelooflijk waargebeurd verhaal gebaseerd is, vond ik ‘m toch behoorlijk tegenvallen.
Natuurlijk is het lachen als je Jim Carrey ongeremd en zeer romantisch ziet zoenen met Ewan McGregor. En natuurlijk laten ze die shots zo lang duren dat het bijna te ver gaat (de meest homofobe mannen verlieten de zaal ook), maar waar ze daarmee vooral voor de ‘shock’ gingen, vond ik het op een gegeven moment bijna wanhopig overkomen.
Daarnaast was de film ook niet echt in balans. Zeer hilarische scènes (ik heb zeker behoorlijk veel gelachen hoor) werden afgewisseld met scènes waarin ze net iets meer wilden doen, maar dat toch weer niet deden. Daardoor viel de film voor mij richting het eind eigenlijk van de ene teleurstelling in de andere, en nu overdrijf ik wel wat omdat ik ook wel eens wil dramatiseren… ;-)
Jim Carrey is wel weer erg goed op dreef. Hij speelt Steven Russell, een con-artist die, nadat ie z’n vrouw al zo’n tien jaar heeft wijsgemaakt dat ie hetero is, toch wel op een verrassende en keiharde homo-achtige manier aan ons als kijker duidelijk maakt dat ie liever z’n penis in een man steekt. Als ie er niet veel later achterkomt dat een echt ‘nichtenleven’ best duur is, besluit ie om z’n ‘con-praktijken’ te perfectioneren. En daar komt het ongelooflijke van het waargebeurde verhaal om de hoek kijken. De film toont namelijk zóveel manieren om fraude te plegen en/of uit de gevangenis te ontsnappen, dat het inderdaad wel waargebeurd moet zijn, want zo’n verhaal verzin je gewoon niet. Het boek waarop de film is gebaseerd is ook geschreven door Steve McVicker, die in NL natuurlijk snel de bijnaam Steve McFlikker zou krijgen, maar laat ik me daar niet toe verlagen…
Maar zoals ik al zei: de film voelde uiteindelijk onbevredigend aan. Het drama had wel wat sterker gekund, want echt meevoelen met Steven deed ik niet. En dat is jammer, want er had meer in kunnen zitten, denk ik. Zeker voor een film die het Sundance festival heeft geopend…
Nou ben ik niet zo’n fan van Jim Carrey en was het eerste deel wel positief verast maar idd uiteindelijk voelt die onbevredigend aan.