Green Zone (2010)
De nieuwe samenwerking tussen Matt Damon en Paul Greengrass (na The Bourne Supremacy en The Bourne Ultimatum) heet Green Zone, en gaat over de onrechtmatigheid van de oorlog in Irak.
“Met de kennis van nu…” spookte ’n paar keer door m’n hoofd tijdens het zien van deze spannende actiethriller
Dat deze film het in Amerika niet goed doet begrijp ik zeker wel. Een vriend van me vroeg na afloop zelfs of deze film door Michael Moore was gemaakt. En ik denk dat ie dat bedoelde omdat het tonen van de onrechtmatigheid nogal teveel ‘in-your-face’ en ongenuanceerd gebeurd. Voor Amerikanen niet zo relaxed om te zien natuurlijk, maar ik vond ’t ook wat te overduidelijk uitgesproken. En toch zat ik naarmate het einde naderde steeds verder richting het puntje van de bioscoopstoel…
Spannend is Green Zone zeker. Goed gemaakt ook, qua actie-sequences en zo. Maar ja, daar hebben ze ook genoeg oefening voor gehad, denk ik dan ;) . Al met al is Green Zone dan ook zeker geschikt voor ’n groot publiek, maar als je nuance wilt over de Amerikaanse buitenlandse politiek, dan is bijvoorbeeld Syriana een stuk beter…
Buiten Amerika weet iedereen wel dat de oorlog niet vanwege WMD’s (weapons of mass-destruction) is begonnen. Dat was het smoesje om Saddam te verwijderen. Maar in deze film wordt dat wel heel duidelijk verteld. En zoals ik al zei: in Amerika zullen ze dat niet echt willen horen, maar ‘hier’ is dat dus eigenlijk overbodig te vermelden. Dat het dan wel gebeurt is wat minder, maar toch gaf de film ook wel wat meer informatie over waarom het nu zo’n teringzooi is daar. Want dat de film gebaseerd is op ’n waargebeurd verhaal verwacht ik niet, ik kan me wel voorstellen dat het ontmantelen van het Iraakse leger na “mission accomplished” eerder negatief dan positief heeft uitgewerkt, zoals in de film wordt gesteld…
Het gave aan deze film is overigens dat het een compleet ander verhaal vertelt dan je na het zien van de trailer verwacht. Ik had echt veel meer een ‘Bourne 4‘ verwacht. Daartegenover staat echter dat Brian Helgeland z’n script volgens mij niet heeft voorgelegd aan een gerenommeerde Iraakse schrijver. De teksten van tolk ‘Freddy’ (één van de twee ‘hoofd-Irakezen’ in de film) zijn namelijk te makkelijk (zelfs wat ‘Amerikaans patriottistisch’) en bevatten weer te duidelijk de ‘boodschap’ van de film. Dat is jammer, want daar werd voor mij de film wat onderuitgehaald.
Ook al blijft het feit dat ik dus wel af en toe op het puntje van m’n stoel zat…