My Sister’s Keeper (2009)
Nick Cassavetes toont met My Sister’s Keeper wederom een geweldig drama-regisseur te zijn, want ja: ik voelde één of twee keer een traan over m’n wang rollen tijdens het kijken van deze film. Nee, echt geen drie keer..!
Net als in The Notebook weet Cassavetes Jr. weer erg knap verschillende tijdlijnen door elkaar te laten lopen. Het knappe is dat je dus één lijn volgt, dan overgaat in een flashback, en dan misschien pas 20 minuten later weer bij de “huidige” tijdlijn terugkomt, maar dat je dan weer precies in de juiste emotie neervalt. Dat deed hij in The Notebook dus ook al, en dat toont wel z’n klasse…
Voordat je denkt dat My Sister’s Keeper een gruwelijk tranentrekkend drama is: dat is het niet. Als in: het is echt geen ‘waargebeurde-woensdagavond-RTL-5-film’, waarin op een cheapy manier emoties worden opgeroepen. De karakters in My Sister’s Keeper hebben allemaal een eigen genuanceerde achtergrond, en er wordt nergens voor de ‘makkelijke traan’ gekozen. Waarschijnlijk dat de film daarom ook ‘harder’ aan komt…
Het verhaal gaat over een gezin met een dochter met leukemie, dat om haar te kunnen redden zo’n dertien jaar geleden besloten heeft om nog een kind te nemen, die dan als soort van ‘donor’ kan optreden voor beenmerg en andere lichaamsdelen/-sappen die de zieke zus nodig heeft. Maar op 11-jarige leeftijd wil dit zusje helemaal niet meer elk jaar opengesneden worden, en wil ze over haar eigen lichaam beslissen. En dat, terwijl ze gruwelijk veel van haar zieke zus houdt…
Inderdaad: een goed uitgangspunt voor een mooie en emotionele film. En ik ga het nogmaals zeggen: dat het geen cheesy emotionele-rollercoaster wordt komt door de kwaliteiten van Nick Cassavetes als drama-regisseur. What’s next Nick?