The Messenger (2009)
Met The Messenger toont debuterend regisseur en schrijver van I’m Not There Oren Moverman dat hij in de gaten gehouden mag worden. Daarnaast toont Ben Foster wéér z’n grote talent en laat ook Woody Harrelson zien nog altijd een veelzijdig en groot acteur te zijn (hij maakte deze film dus in hetzelfde jaar als ’t hilarische Zombieland). En dan heb ik het nog eens niet over de sterke bijrollen van Samantha Morton en zeker ook Steve Buscemi…
The Messenger is een subtiele en ‘ingehouden’ film over de pijnlijke en menselijke gevolgen van oorlog voeren. Woody en Ben spelen namelijk twee militairen, belast met het informeren van nabestaanden over de dood van een ‘next of kin’. Woody is een geharde ‘vetaraan’ in dit werk en werkt Ben Foster in door te vertellen vooral alles volgens protocol en ’t boekje te doen. Foster heeft echter veel meer ‘combat-experience’, ook al is dat lang niet de enige reden voor de duidelijk aanwezige maar volledig ingehouden spanning die z’n karakter de hele film met zich meedraagt.
Mooi daarin is het openingsshot, waarin we Foster zien huilen. Of nee, wacht; hij is in de oorlog gewond geraakt aan z’n oog en moet nu dagelijks druppelen. Dus dát is die traan… Want als je één ding voelt bij Fosters karakter, dan is het wel dat er écht iets uit moet. Maar juist door de hardheid die hij heeft opgedaan in Irak zal hij nooit z’n tranen de vrije loop laten. Het druppelen van z’n oog is dan ook een erg mooie metafoor dat niet alleen z’n oog ‘healing’ nodig heeft, maar z’n ziel ook. Dat de dokter dan op een gegeven moment zegt dat hij niet blij is met hoe de druppels hun werk doen, dat toont misschien ook wel de noodzaak dat Fosters karakter z’n verdriet/verlies/pijn op een andere manier tegemoet moet treden.
Shit, ik typ nu zonder na te denken bovenstaande alinea, maar bedenk me ook direct dat dit grotendeels mijn interpretatie is. Maar mogelijk is dát ook wel de kracht van deze film. In mijn ogen een subtiele en genuanceerde anti-oorlogsfilm, maar voor Amerikanen net zo goed een mooie film over de pijn van de nabestaanden. Dat de film nergens sentimenteel en ‘Hollywoods’ wordt, is een kracht van regisseur Moverman. Mogelijk komt dat doordat hij en z’n mede-scenarioschrijver geen Amerikanen zijn. Maar in datzelfde licht is het wel erg opmerkelijk dat Moverman zélf ‘combat-experience’ heeft opgedaan in een leger dat wij Europeanen ook niet zo heel relaxed vinden, namelijk het Israëlische..!
Met al deze kennis is The Messenger voor mij nóg interessanter geworden, zeker ook omdat dit helemaal niet past in de wens van velen om de wereld zwart-wit te zien. The Messenger toont dus dat menselijkheid overal aanwezig is en het zwart-wit denken overstijgt. Zowel subtiel ín de film, als daarbuiten…