The Invention of Lying (2009)
Ik heb ooit een eerste niet-uitgewerkt idee gehad voor ’n film over iemand die 100% de waarheid vertelt. Nee, geen remake van Liar Liar, maar meer een “studie” van hoe zo’n wereld eruit zou kunnen zien. En dan komt topkomiek Ricky Gervais nu met The Invention of Lying, een film die mijn idee een stuk verder uitwerkt, een aantal hilarische momenten veroorzaakt, maar die mijn idee nergens verder uitdiept. Ik had ‘m graag een stuk scherper gezien…
Ricky Gervais kennen sommigen uit de originele The Office, of van Extras. Ik vond ‘m geweldig als host van de Golden Globes-uitreiking afgelopen jaar (“I drink as much as the next man, unless the next man is Mel Gibson..” ;)). Ook hier toont hij weer – in z’n speelfilmregiedebuut! – dat ie gruwelijk grappig is, maar toch te weinig ervaring heeft met de lengte van een speelfilm. Of misschien werken zijn grappen vooral als one-liners, en daar is het moeilijk een hele film op te baseren.
Maar over het interessante verhaal: de film speelt in een wereld precies als de onze, maar met het enige verschil: de mensheid heeft het liegen nooit “uitgevonden”. En ja, denk daar maar eens even over na. Mensen hebben gewoon een baan, kinderen, een huis, een auto, etc., maar in de meantime zijn ze wel 100% eerlijk tegen elkaar. Een bejaardentehuis heet dan ook “A Sad Place Where Homeless Old People Come to Die“, en Coca Cola’s payoff in hun commercials is: “Coca Cola: it’s Famous!“. Zo zitten er honderden grappen in de film, waarvan enkele geweldige, maar wat het uiteindelijk oplevert is een wereld waarin iedereen gelooft wat de ander zegt, en het daar ook gewoon mee eens is, of moet zijn. En de ongekende mogelijkheden daarvan ontdekt Ricky Gervais’ karakter als hij zegt dat er nog 800 dollar op z’n rekening staat, terwijl het computersysteem meldt dat er maar 300 op staat. De bankbediende geeft hem z’n 800 dollar en verontschuldigt zich voor de fout in het systeem.
Maar: niet liegen heeft dus ook tot gevolg dat er geen fictie is, dat er mensen niet kunnen worden gerustgesteld op hun sterfbed, en ga zo maar door. In feite een wereld waarin ratio de boventoon voert en je je partner uitkiest op genetische match. En helaas is Ricky Gervais net iets te chubby voor Jennifer Garners karakter. Dat zij meestal knap maar soms ook gruwelijk lelijk kan zijn deed me vermoeden dat ze haar bovenlip heeft laten ‘botoxen’, en dat hoop ik maar voor haar, want anders had ik de cameraman op z’n flikker gegeven als ie mij zo LELIJK in beeld had gebracht…
Okay, het verhaal neemt een interessante wending als Gervais’ karakter z’n moeder op haar sterfbed vertelt dat ze naar een hele mooie wereld gaat, en niet naar de grote leegte. En dat in die wereld een mooi huis op haar wacht, en alle mensen waarvan ze ooit hield haar zullen opwachten. Maar ja: dat hele verhaal wordt door de dokters gehoord, die natuurlijk alles geloven wat hij zegt, en binnen een minuut is hij wereldnieuws. Hij liegt nog effe door dat hij in contact staat met “the man in the sky“, en niet veel later heeft hij op Pizza Hut-dozen de 10 geboden opgeschreven. En daar zit ‘m dan net het jammere van de film: waarom letterlijk het christendom kopiëren? Waarom is Gervais daarin niet wat creatiever geweest, want nu hij zo letterlijk een religie kopieert, vind ik het minder interessant. Had kijkers zelf die conclusie laten trekken. Nu voelt het meer aan als iets wat in twee of drie one-liners leuk was geweest, omdat je daar als kijker/luisteraar dan zelf iets bij had moeten invullen. Maar voor het schrijven van een hele film moet je toch iets anders (en verder) denken, en in mijn ogen wat meer risico nemen.
Feit blijft wel dat ik hierboven vijf alinea’s heb volgetypt. Reden: mijn persoonlijke interesse in het idee in combinatie met het feit dat ik wel een aantal keer HARD gelachen heb. Plus een flink aantal onverwachte cameo’s…