Going the Distance (2010)
Hmmmmm, die deed het toch net niet, helaas. Normaal vind ik Drew Barrymore erg cute en zo, maar in Going the Distance voelde ik het niet. En ik had er nog wel zin in, omdat regisseuse Nanette Burstein de geweldige documentaire The Kid Stays in The Picture maakte, over het leven van Hollywood-producer Robert Evans. Maar mogelijk dat haar documentaire-achtergrond ervoor zorgde dat ik weinig voelde…
De film gaat over twee begin 30-ers die elkaar ontmoeten in een bar in NY. Garrett zit daar omdat hij net gedumpt is door z’n vriendin en z’n vrienden (die overigens wel best hilarisch zijn) hem meenemen om eens goed te zuipen. Erin zit daar omdat ze baalt dat ze stagiaire is bij een NY’se krant én omdat ze de koning van Centipede is, op zo’n arcadekast. Ze raken aan de praat, en niet veel later worden ze ’s ochtends samen wakker. Een beetje ongemakkelijk houden ze het ‘morning-after-gesprek’, en van daaruit kwakkelt de romantiek verder.
Ja, dat is het: de romantiek is niet subtiel en mooi genoeg uitgewerkt. Inderdaad, de interactie met Garretts vrienden (ondere andere SNL-man Jason Sudeikis, met een geweldige Magnum ‘stache) levert behoorlijk wat lachbare scènes op, en ook de rol van Erins zus Christina Applegate zorgt voor een paar erg leuke scènes. Misschien dat ik daarom wel teleurgesteld ben: de film zit vol leuke momenten, maar het is een ROMANTISCHE komedie. Ik vond de romantiek dus niet overkomen, en dat zie je dan ook aan de nogal gekunstelde manieren waarop ze met elkaar in contact willen blijven nadat Erin na de zomer terug moet naar Stanford en weer in San Fran gaat wonen.
En Drew, die ziet er wat verlopen uit. Dat is natuurlijk helemaal niet erg, maar in zo’n film wel een beetje. Want als ik Garrett was geweest, dan was ik toch harder achter Brianna aan gerend, een fijne vrolijke rol van Kelli Garner. Haar uitstraling maakte haar wel wat aantrekkelijker dan de wat-in-het-leven-teleurgestelde Erin…