Black Death (2010)
Tsja, heb je net zo’n poëtische én gruwelijke cultfilm als Valhalla Rising gezien, kijk ik meteen daarna Black Death. Voornamelijk omdat Carice van Houten en Tygo Gernandt meedoen in deze nieuwe van Christopher – Creep, Triangle – Smith. Mogelijk komt het door het net zien van Valhalla Rising, maar wat ik me vooral afvroeg na afloop: waarom is Black Death eigenlijk gemaakt?
Er zijn een aantal redenen waarom je een film kunt maken. De mooiste is natuurlijk dat je een verhaal MOET vertellen, film als expressievorm. In de meest pure vorm interesseert het je dan zelfs niet of iemand jouw film wel gaat zien of mooi gaat vinden. In z’n meest pure vorm dan hè.
Een andere reden is dat je een soort van escapisme wilt bieden: bied mensen de mogelijkheid om effe uit hun shit/leven/pijn/sleur te stappen, doordat je ze lekker vermaakt met iets leuks/interessants/moois, een vet verhaal o.i.d., etc. Daarnaast kun je natuurlijk ook een film maken, omdat je gewoon je huur of hypotheek moet betalen, en je goed weet hoe je geld kunt verdienen met het maken van een film.
En natuurlijk worden de meeste films vanuit een combinatie van bovenstaande redenen gemaakt. Maar wat was de reden om Black Death te maken?
Okay, het verhaal is redelijk interessant, maar het is wéér een film over de lompheid van het christendom in het onderdrukken van andersdenkenden. Nu snap ik dat er nog genoeg mensen zijn die nog door deze laatste ‘uitloper’ van de Verlichting heen moeten, maar het begint mij wat teveel te worden. Natuurlijk zijn christenen geen lieverdjes, zoals elke vorm van groepsvorming ook haar negatieve kanten heeft (elke socioloog zal beamen dat als jij bij ’n bepaalde groep hoort, je iemand die daar niet bij hoort als ‘minder’ ziet), maar hoe vaak gaan we dat nog vertellen?
Of had ik Black Death nu gewoon niet moeten kijken dan?
Ja, ik zeik wat veel hierover. Want eigenlijk is Black Death een best goed gemaakte film. De urgentie van het maken van deze film ontging me echter volledig. Natuurlijk is het leuk om Neerlands’ hoop Carice in een buitenlandse film te zien, ook al krijgt ze hier zo goed als geen ruimte om te laten zien wat ze kan. En ook Tygo Gernandts rol is meer voor de vorm dan dat het echt iets voorstelt. Een beetje zoals in Oorlogswinter, waar hij ook na één scène van het doek verdween. Hier heeft hij iets meer te doen, maar deze rol zal weinig doen voor z’n internationale carrière. Mogelijk dat hij bevriend is geraakt met Sean Bean, en dat hem dat iets op kan leveren. Ook al is Tygo in mijn ogen intrinsiek een betere acteur dan meneer Bean.
Maar waarom zou deze film gemaakt zijn? Deze film zal je niet aan het denken zetten, en toont ook geen visie van de regisseur over bepaalde diepere zaken. Het per se vertellen van dit verhaal is dus niet de reden. Daarnaast denk ik ook niet dat de makers – als ze eerlijk waren – verwachtten dat deze film écht geld op zou leveren. Mogelijk komt dat ook doordat de film nog geen Amerikaanse release heeft gehad, maar ik weet ook niet of dat ooit gaat gebeuren. Aan de andere kant: als alle kosten terugverdiend worden, dan kun je natuurlijk ook al tevreden zijn…
Okay, de film bood een lichte vorm van escapisme, dat wel. Maar wel een zeer lichte vorm.
Ja, ik vraag me ook af waarom ik zoveel typ over deze film ;).