l’Immortel (a.k.a. The Immortal a.k.a. 22 Bullets – 2010)
Inderdaad, een film met zoveel titels, wat moet je daarvan denken…? Denk vooral Jean Reno, want hij is de dragende kracht die van l’Immortel een aardige wraakfilm maakt. Toch vraag ik me net als bij Loft af: waarom laten ze dit soort films niet gewoon over aan de Hollywood-studio’s? Met hun ervaring, maar zeker ook met hun mogelijkheden om bv. Michael Mann in te huren, maken ze betere genrefilms. Ook al is l’Immortel best wel aardig hoor…
Op DVD is dit een verhuurtopper. Een lekker makkelijke, plotgedreven wraakfilm met flink wat bloed, een stoere held en een paar kindjes om de emotionele betrokkenheid te vergroten. Inderdaad: de juiste ingrediënten zijn aanwezig. En de meeste filmkijkers maken zich niet zo druk over zaken als ‘motivatie’, dus die zullen de bezwaren die ik bij deze film heb waarschijnlijk helemaal niet gevoeld hebben, en mij nu misschien al een zeikerd noemen. Maar vrees niet, dat vind ik zelf ook wel eens ;).
Okay, Jean Reno speelt een gangster die met pensioen is. Natuurlijk kan dat niet, want het is werk waar je pas mee klaar bent als je tussen zes planken ligt. Er staat ook een mooie zin op de poster: “Le sang versé ne sèche jamais”, oftewel: “Verspild bloed stolt nooit”. Zijn verleden zal hem dus niet met rust laten. Eén van de Amerikaanse titels van deze film – 22 Bullets – laat je niet al te lang raden naar de hoeveelheid kogels die ze in het ziekenhuis uit z’n lichaam halen na de aanslag op z’n leven. En net voor die aanslag merkte ik voor ’t eerst dat ik niet al te diep op zaken als motivatie en geloofwaardigheid in moet gaan, omdat dat zeker mijn genieten in de weg zou staan. Want natuurlijk is het vrij lullig als je een kindje doorzeeft met kogels, als die toevallig ook in de auto zit. Dus dat kindje moest op één of andere manier niet in die auto zitten. “Ehm, wacht,” dacht de scenarist, “wat als ik buiten de parkeergarage een soort braderie laat plaatsvinden, waar deze zorgzame vader z’n 5-jarige zoontje in z’n eentje achterlaat voordat ie de auto gaat parkeren? Shit, is dat niet te ongeloofwaardig..? Hmmmmm, wat kan ik anders verzinnen…? Niks hè, want die scène hiervoor in de auto is wel belangrijk om het personage van Jean Reno ‘likeable’ te maken voor de kijkers… Zo maar laten dan?”.
Die laatste vraag zal producent Luc Besson positief beantwoord hebben, want het zit zo in de film. Heeeeel misschien is het écht zo gegaan, want de film – en dat is dan wel weer opmerkelijk en interessant – is gebaseerd op waargebeurde feiten. Maar zoals ik je mogelijk al heb doen merken: één van de eerste scènes van de film doet nogal gekunsteld aan… Gelukkig had ik dat daarna niet vaak meer, wat de laatste jaren best opmerkelijk is bij Luc Besson-producties. Ik noem Paris With Love, Transporter 3 en Taken, die alle drie een stuk slechter en 10x irritanter waren dan l’Immortel…
Okay, verder met het verhaal. Jean Reno wil eerst helemaal geen wraak nemen, maar als er dan toch nog iets gebeurt, dan moet ie wel in actie komen. En dan gaan ze natuurlijk één voor één om. En met best veel geweld. Daar komt Jean Reno’s verongelijkte blik ook gruwelijk van pas, want ik zou niet weten wie deze rol beter zou kunnen spelen. Zijn vriend (of toch niet?) Tony Zacchia wordt gespeeld door Kad Merad, die ik alleen kende uit Bienvenue chez les Ch’tis, en daar komt z’n komische hoofd veel beter van pas dan hier, waar hij een meedogenloze gangster moet spelen. En daar komt dus toch meer gezeik dan ik vooraf eigenlijk dacht nodig te hebben: er zitten een aantal karakters in de film die qua uiterlijk helemaal niet zo stoer zijn als dat ze doen in de film. Okay, niet iedereen kan eruit zien als Danny Trejo (gelukkig maar… no offense Machete ;)), maar het viel mij hier wel op dat de lompste karakters in de film er nogal drollerig uit zagen. En dat zit de geloofwaardigheid wat in de weg.
Maar nogmaals: ik weet zeker dat deze film het op DVD goed zal doen. Het is namelijk een makkelijk tussendoortje, die mij ook echt nergens irriteerde. Dat ik dan toch zoveel zeik hier verbaast mij ook wel, want ik heb ook gewoon wel genoten hoor. Ook al vond ik het niet erg om deze te kijken tijdens het eten…
In mijn ogen gewoon een goede wraakfilm in het genre hapklare brokken die inderdaad niet zo veel gezeik verdiend ;)
Voor zover ik heb kunnen googelen is de film wat betreft Jean Reno’s karakter helemaal waar gebeurd; godfather met pensioen, 22 kogels, overleefd, 11 man vermoord uit wraak. In het echt zijn er overigens maar 7 kogels uit zijn lijf zijn verwijderd. Leg dat maar eens uit op het vliegveld.
De rest zal inderdaad compleet verzonnen zijn want dat geklungel met dat zoontje was inderdaad te gek voor woorden.