Fair Game (2010)
Naomi Watts en Sean Penn tonen behoorlijk hun klasse in deze nieuwe van Doug – The Bourne Identity – Liman. En waar z’n vorige films vooral ‘action packed thrillers’ waren, daar is Fair Game toch vooral een kritische politieke thriller. En het ergste dat de film indirect toont en de vertoning in de sneak afgelopen dinsdag ook: het grote publiek interesseert zich niet (meer?) voor dit soort genuanceerde films dat onderwerpen aanhaalt die ons eigenlijk tot protestacties zou moeten aanzetten…
Fair Game gaat over CIA-agente Valerie Plame (Naomi Watts) en haar man en voormalig ambassadeur Joseph Wilson (Sean Penn). En waar de film ook best een mooi en eerlijk verhaal verteld over hun relatie en de obstakels waar ze overheen moeten, daar toont de film ook behoorlijk uiteengezet hoe ’the Bush administration’ niet alleen het Amerikaanse volk, maar ook ‘ons’ de oorlog in Irak heeft ‘ingelogen’.
Joe Wilson was namelijk ooit ambassadeur in Gabon, waar hij veel contacten in Niger aan overgehouden heeft. En als je nog iets weet van de redenering van Bush Jr., dan zal het woord “yellowcake” nog wel een belletje doen rinkelen. Yellowcake was een codenaam voor uranium, dat Saddam gekocht zou hebben in Niger. Wilson, als man van Plame, werd dan ook door de CIA gevraagd om z’n contacten in Niger aan te halen om te onderzoeken of het mogelijk was dat het land 500 ton yellowcake had verkocht.
Binnen tien minuten heeft Wilson door dat zo’n grote hoeveelheid never nooit nie zonder bewijzen verkocht had kunnen worden, en die bewijzen worden ook niet gevonden. Dat wordt via de CIA gerapporteerd aan Scooter Libby, en niet veel later vertelt Bush Jr. in de bewuste/beruchte State of the Union dat er wél bewijzen zijn gevonden van de aankoop van yellowcake in Afrika.
Rechtgeaard als Joseph Wilson is (althans: in deze film wordt neergezet) laat hij dit niet zomaar voorbij gaan. Net zoals hij veel te eerlijk tijdens feestjes vrienden naar aanleiding van domme politieke opmerkingen terechtwijst, besluit hij een artikel te schrijven, dat niet veel later geplaatst wordt in The New York Times, en wat rechtstreeks tegen de beweringen van de Bush-regering in gaat. En daar was het Casa Blanca niet blij mee natuurlijk. Resultaat: “Laten we Wilson eens terugpakken door de ware identiteit van z’n vrouw openbaar te maken…“.
Zo gezegd, zo gedaan, en Plame’s positie bij de CIA is ineens onhoudbaar, en tal van informanten en operaties in het buitenland lopen gevaar (er zijn schattingen dat zo’n 70 Iraakse, Indonesische, Pakistaanse, … informanten n.a.v. deze actie zijn vermoord/-dwenen). Waarschijnlijk is dát ook de reden dat het openbaar maken van een CIA-agent ook strafbaar is, zelfs in een cowboystaat als de USofA.
Okay, het kan zijn dat je allang bent afgehaakt ;). Mogelijk is dat het resultaat van wat de spindoctors van Bush c.s. na het bekendmaken van haar identiteit ook via de media hebben gedaan: zorg dat de aandacht van het publiek verschuift, zet haar neer als “slechts een CIA-secretaresse van een communistische ex-ambassadeur” en na een tijdje vindt niemand het meer interessant. Wilson zegt het in een speech tegen het eind van de film treffend: “When did the question ‘Why did my government lie to me about going to war in Iraq?’ change to ‘Who is this man’s wife?’..?“.
En zo werkt ‘het systeem’, geachte lezers. En dat systeem werkt dus schijnbaar wereldwijd ook zo goed, dat afgelopen dinsdag mensen naast me in de sneak zich ook vrijwel de gehele film zaten te vervelen. En die mensen mogen óók stemmen…
Ik moest wederom aan meneer Hicks denken: “Here, watch ‘American Gladiator‘. Here’s 60 channels of ‘American Gladiator‘… You’re free..! You’re free, to do what we tell you! You’re free, to do what WE tell you..!!!“.
Natuurlijk mogen we blij zijn dat er toch nog filmmakers en studio’s zijn die dit soort kritische films kunnen/durven/blijven maken, en als jij nu deze film gewoon wel gaat kijken en daarmee kritisch en politiek geëngageerd blijft, dan is de wereld nog niet helemaal verloren…