Crazy Heart (2009)
Jeff Bridges en Crazy Heart deden me afgelopen vrijdag weer inzien dat het WK-voetbal best leuk kan zijn, maar dat het belachelijk is om dan 10 dagen geen enkele film te kijken. Nom de dieu, wat een mooie film…!
Crazy Heart gaat over Bad Blake, een behoorlijk uitgerangeerde countryzanger die nu vooral z’n geld verdient met optredens in de bowling alleys waar je zo The Dude, Donny en Walter Sobchak verwacht tegen te komen. Bad was ooit succesvol, maar de drank en het leven hebben hun tol geëist, én gewonnen. Of toch niet?
Het fantastische aan Crazy Heart is de subtiliteit van de regie en het verhaal, en de geloofwaardigheid van de karakters. Jeff Bridges heeft terecht de Oscar gewonnen voor z’n rol, maar ook Maggie Gyllenhaal en Robert Duvall spelen hun rol geweldig. Misschien is een kracht van deze film wel dat de rol van Colin Farrell (als country-megaster Tommy Sweet) nergens genoemd wordt (althans: niet in trailer of op poster), als in: de film draait niet om ego’s en is nergens commercieel. De film wil gewoon op een pure manier een mooi verhaal vertellen.
Een ander mooi voorbeeld is dat Farrell Bad Blake’s voormalig drummer speelt, die echter nu dus een mega-country-ster is, en dat Bad hem daarvoor veracht. Maar die verachting blijkt nergens op gebaseerd te zijn, want Tommy Sweet is hem wel oprecht dankbaar voor alles wat ie van ‘m geleerd heeft. Nergens voldoet Sweet aan het beeld dat Bad van hem in z’n hoofd heeft, als in: de film durft te tonen hoe je als mens wel eens iets in je hoofd haalt om om te gaan met je eigen ‘mislukking’, maar de film toont ook hoe zoiets vaak ongegrond kan zijn.
Okay, wordt misschien wat vaag, maar Crazy Heart toonde me dat ik echt geen 10 dagen zonder film door het leven moet gaan. Kijken dus..!