The American (2010)
Yes yes yes, ik vond The American een erg goede film, en zeker een stuk beter dan Anton Corbijns eerdere Control. Die was vooral gruwelijk mogelijk gefilmd, maar schoot als verhaal in mijn ogen behoorlijk mis. The American is een stuk meer ‘meticulous’ (wat is het NLse woord?), bevat geen shot teveel en zit perfect in elkaar… Heel misschien iets té perfect.
Allereerst: The American draait als PAC-film bij Pathé. En terecht, want deze film is ‘ouderwets’ traag. Ik heb eerder deze week Professione: Reporter gezien, en daar moest ik vrijwel direct aan denken. Maar dan vooral qua tempo, en misschien uiteindelijk ook wel een beetje qua thematiek. Maar: The American is toch wel wat ‘moderner’ dan Professione: Reporter, als in: wát Corbijn wil zeggen is minder lastig te achterhalen. Of ik was megascherp gisteravond ;).
Okay, het verhaal gaat over een Amerikaan, gespeeld door George Clooney. Ik ben en blijf fan van Clooney, want hij lijkt er weer geen moeite mee te hebben om gewoon ‘in’ een karakter te duiken. De film opent met een shoot-out in Zweden, waarna Clooney effe een tijdje moet onderduiken in Italië. En cut!
Inderdaad: meer ga ik niet vertellen. Meer is er ook niet te vertellen, want dit is een film met een mooie onderliggende thematiek, waarbij de door Corbijn opgeroepen sfeer altijd goed in dienst van het verhaal staat. En dan is het plot helemaal niet belangrijk… Ja, het wordt af en toe spannend. En ja, er zit wel actie in. Maar ik snap ook erg goed waarom Corbijn zo pissed was over de trailer (door de studio gemaakt, niet door hem), want die verkoopt de film behoorlijk verkeerd, wat waarschijnlijk ook de reden is dat ie door de mainstream-kijkers afgezeken wordt. In Amerika althans…
Enige mogelijke minpuntje, wat ik in de eerste alinea aanhaalde: is ie misschien té perfect…? Als in: ik hoefde niet heel diep te gaan om te ontdekken wat Corbijn wil met de film. Dat had ik al vrij snel door. Dus dat de film dan eindigt zoals ik al dacht, dat kun je dan als onbevredigend en/of voorspelbaar zien, maar dat heb ik in andere recensies ook wel eens als een groot compliment gebruikt. Daarmee doel ik op hoe vet ik het vind als een film eindigt op het moment dat ik denk: “Ja, en nu eindigen. Zou ie dat durven?“. Hier durft Corbijn dat, terwijl in de meeste films er dan toch nog een uitleg komt, wat de kracht van zo’n film dan behoorlijk onderuit schopt.
Ja, The American is een goedgemaakte, interessante film, die tal van elementen van een ‘klassieker’ bevat, en die het durft om traag te zijn. En als je daar geen zin in hebt, kijk deze film dan niet. Maar als je kunt genieten van dit soort films, dan is het erg fijn dat ze gewoon nog gemaakt worden in 2010. En we mogen best trots zijn op Anton Corbijn, nog meer als je beseft dat dit pas z’n tweede film is..!
Oh ja: misschien wel het gaafste shot uit de film: het moment dat Corbijn zich aan lijkt te passen aan Amerikaanse ‘ratings committees‘ en een gruwelijk fijne Violente Placido zich in spiegelbeeld heel netjes uit laat kleden. Inderdaad: aan ‘lijkt’ te passen ja…