The Killer Inside Me (2010)
Hmmmm, ik ben er nog niet helemaal uit. Ergens voelde The Killer Inside Me ook niet helemaal fijn aan, maar aan de andere kant: deze nieuwe van kameleon Michael Winterbottom is wel gruwelijk intrigerend. En kan iemand Casey Affleck alvast wat nominaties geven…?
The Killer Inside Me is de verfilming van een boek van Jim Thompson uit de jaren ’50 van de vorige eeuw. De verfilming lag al zo’n 20 jaar in de planning. Op een gegeven moment was zelfs Sean Penn het volgens mij van plan te gaan regisseren, en daarna speelde Andrew – Chopper, The Assassination of Jesse James… – Dominik met de gedachte. Hij wilde Tom Cruise dan in de hoofdrol. En ondanks dat het misschien interessant is om te zien wat Cruise hiermee zou doen, ik denk dat ie echt nooit zo goed uit de verf zou zijn gekomen als Affleck dat hier doet. Want boy o boy, hij speelt de rol van die enorm behulpzame en vriendelijke hulpsheriff in een jaren 50-setting, die toch nogal duistere kant blijkt te hebben, geweldig. Krachtig, maar ook vol onmacht, aardig, maar ook ongelooflijk gewelddadig…
Naast Casey Affleck zien we Kate Hudson als z’n vriendin. Ik ben nooit fan geweest van miss Hudson, maar ze voldoet hier gewoon net. Qua casting de minste keuze (zeker omdat de makers eerder aan Katherine Heigl, Michelle Williams, Natalie Portman en Sienna Miller dachten). Ned Beatty is perfect gecast als de arrogante ‘baas van het stadje’, in een beetje een George Bush-avant-la-lettre (Bush sr., welteverstaan). Elias Koteas speelt een vrij slinkse ‘union man’ waarvan ik lange tijd dacht (en nog denk?) dat hij mogelijk alleen in het hoofd van Afflecks karakter zat. Als toetje komt Bill Pullman ook nog voorbij in een vrij kleine maar weirde rol. Het übertoetje wordt echter verzorgd door Jessica Alba, die een hoertje speelt, verliefd wordt op de hulpsherrif, maar ongewild ook de aanstichter wordt van het geweld…
Okay, ik typ niets meer over het verhaal, want dat mag je mooi zelf ontdekken. Ik was behoorlijk onder de indruk, ook al kan ik dat ‘niet fijne gevoel’ niet helemaal plaatsen. Hoe meer ik er over denk, hoe meer ik het als een compliment begin te zien. Want hoe meer ik over deze film schrijf, des te meer ik merk dat veel van wat ik zeg vooral uit m’n eigen interpretatie komt. Maar is dat niet precies hetgene dat vaak als verschil tussen boek en film wordt gezien: dat je bij het lezen van een boek het verhaal veel meer vanuit je eigen interpretatie beleeft, en dat het in film vaak teveel wordt ingevuld? Mogelijk is dat het écht knappe aan deze film: dat dit een film is die dat ‘boek-effect’ heeft, en misschien wel één van de betere boekverfilmingen van de laatste tijd is..?
De reden dat er best wat negatieve reacties op deze film zijn is in mijn ogen niet doordat Winterbottom het nogal gruwelijke geweld behoorlijk expliciet laat zien (wat overigens best aanstootgevend kan zijn voor ’tere zieltjes’), maar vooral omdat de scheidslijn tussen die behulpzame hulpsheriff en die gewelddadige psychopaat zo dun is. Misschien is de film wel té realistisch? En om deze film op waarde te kunnen schatten moet je dat gegeven wel onder ogen dúrven zien. Veel mensen nemen dan snel afstand door te roepen dat het een stomme film is, die geweld verheerlijkt, en dat die hulpsheriff echt slecht en de film ongeloofwaardig is. Alles om maar niet onder ogen te hoeven zien dat wij allemaal tot veel meer ‘darkness’ in staat zijn dan we toe durven geven? Mogelijk (lees: waarschijnlijk) is dat ook de reden van mijn ‘niet zo fijne gevoel’, dat ik ook bij deze film had.
En dat bedoel ik dus met ‘intrigerend’…
Ik wil met iemand praten hierover! Kan niet dat zo’n intelligente, diepe, psychologische film zo’n ogenschijnlijk makkelijk einde heeft! Er moet meer achter zitten, maar ik weet nog niet wat. Ik kreeg, niet de hele film maar wel het laatste kwartier, zelfs een beetje een Lynch gevoel. Ik heb wel vermoedens maar kan niks bevestigen.
Als het einde echt zo simpel is breekt dat de film ervoor een beetje af, wat het nogal lage cijfer op IMDb zou kunnen verklaren, maar ik denk eerder dat dat komt omdat het gros (mezelf incluis) het einde niet helemaal begrijpt.
In ieder geval wel weer één van de betere films die ik de laatste tijd gezien heb. Sfeer (check de poster!), regie en akteerwerk zijn helemaal top en Jessica Alba is hier 1000x mooier als in Machete.