El secreto de sus ojos (a.k.a. The Secret in Their Eyes – 2009)

Ja, ik kan me wel voorstellen waarom deze film de Oscar voor Best Foreign Language Film of the Year heeft gewonnen, ondanks de fantastische concurrentie van Das Weisse Band en Un Prophète. En dat El secreto de sus ojos heeft gewonnen komt echt niet alleen doordat deze toegankelijker zou zijn dan die andere films. Dat is ie wel, maar er is meer. Maar inderdaad: ik wil helemaal niet vergelijken…

El secrete de sus ojos speelt zich in twee periodes af. De eerste is het Argentinië van de jaren ’70, aan de vooravond/ten tijde van het militaire regime van Videla. De getypte “/” komt doordat het in de film niet helemaal duidelijk is of de coup al gepleegd is, maar het knappe is dat dat ook niet duidelijk hoeft te zijn. Wat je voelt is dat er iets ‘gevaarlijks’ speelt, en dat er veel sociale onrust is in het land. Die onrust is geweldig knap verweven in het verhaal. Of beter: in de twee verhalen. Want naast het onderzoek naar een verkrachtings- en moordzaak speelt er ook nog een onmogelijke relationele spanning tussen de twee hoofdrolspelers van deze film.

De tweede periode speelt zich af aan het begin van dit nieuwe millennium; ik schat ergens rond 2001 of zo. Eén van de hoofdrolspelers (een soort onderzoeker van het Openbaar Ministerie) is inmiddels gepensioneerd, en wil een boek schrijver over de zaak die hij nooit uit z’n hoofd heeft kunnen zetten. Daarvoor zoekt hij weer contact met de vrouw waar hij heimelijk verliefd op was, zo’n 25 jaar eerder. Daarnaast moet hij in z’n hoofd graven naar de gebeurtenissen uit ‘die tijd’, en dat vormt ook weer een extra laag in het verhaal. Want wat herinner je je, wat wil je je herinneren, en hoe worden herinneringen vervormd in de tijd…?

De spanning die het Argentinië van de jaren ’70 oproept is ergens wel te vergelijken met de spanning die je in Das Weisse Band ook voelde. Die film gaat namelijk over het Duitsland aan de vooravond van de Eerste Wereldoorlog, en we volgen kinderen die tijdens de Tweede Wereldoorlog wel eens hoge politieke functies zouden kunnen bekleden. Die ‘connotatie’ maakte Das Weisse Band ineens een stuk ‘creepy-er’, en achteraf gebeurt dat ook bij El secreto de sus ojos. Want als ik het me nu bedenk, dan snap ik nog beter waarom sommige scènes zoveel spanning opriepen…

Maar: naast dat deze film enorm intrigerend is vanwege deze historische context, hoef je hier helemaal niet in geïnteresseerd te zijn om toch van deze klassieke thriller te genieten. Direct na deze film dacht ik nog dat deze film een goede thriller als de eerste Millennium-film toch wel flink overschaduwt, maar inmiddels denk ik al niet meer aan die Stieg Larsson-verfilming, want El secreto de sus ojos is zoveel beter.
Daarnaast zit er een shot in deze film die alle filmmakers en cameramannen versteld zal doen staan. Het moet wel CGI zijn, alhoewel dat in zo’n film helemaal niet past. Als het namelijk geen CGI is, dan is het eindshot van Antonioni’s Professione: Reporter ineens niet meer het meest indrukwekkende shot dat ik ken.

Weet je: ik denk dat bijna iedereen deze film zal kunnen waarderen. Okay, als je alleen maar kunt genieten van ADHD-pulp als Crank en zo, dan wordt het lastig van zo’n kwaliteit te genieten. Daarnaast vind ik het nog altijd heel jammer dat er mensen zijn die geen films kijken die niet Amerikaans gesproken zijn, maar ik neem aan dat jij dit al lang niet meer zou lezen als jij zo was ;).

Ik stop met typen, want hoe meer ik typ, hoe positiever ik word. En ik wil natuurlijk niet dat ik door het opwekken van té hoge verwachtingen iets van jouw beleving verpest. Ook al denk ik niet dat me dat zou lukken, als ik het zou willen…

IMDb: http://www.imdb.com/title/tt1305806