London Boulevard (2010)
Ik was erg verbaasd te zien hoe negatief de reacties op London Boulevard op IMDb waren, toen ik ‘m gisteren opzocht omdat ie afgelopen dinsdag in de sneak was geweest. Ik vond ‘m niet perfect, maar de film intrigeert wel en bevat een aantal geweldige scènes, waarvan ik één scène bij de ‘beste’ van de laatste jaren wil rekenen. “Holy shit“, hoorde ik mezelf hardop zeggen in de bioscoop…
Colin Farrell lijkt wel ‘the hardest working man in the movie industry‘ te willen worden. Op het moment dat ik London Boulevard in de sneak zag draaide ook The Way Back, en weet ik dat er in de videotheek in de afgelopen twaalf maanden vier films op DVD zijn verschenen waarin hij speelt (Triage (a.k.a. Shell Shock), Ondine, The Imaginarium of Doctor Parnassus en Crazy Heart (sjjjtttt)). In London Boulevard speelt ie tegenover Keira Knightley, David Thelwis, Ben Chaplin en vooral Ray Winstone de rol van Mitchell, vers uit de gevangenis en met de hoop dat ie het criminele leven achter zich kan laten. Maar dat lukt natuurlijk niet, zeker niet als je een bijna mythische cool guy bent waar alle kleine crimineeltjes bang voor zijn en waar alle grote criminelen hun voordeel mee willen doen.
Het ene deel van het verhaal gaat over zijn drang om de criminele wereld achter zich te laten. Dat probeert ie in het andere deel van het verhaal, waar ie als klusjesman/bodyguard Charlotte (Knightley) moet beschermen, die als kluizenaar haar huis amper uit durft, omdat ze dan wordt bedolven en uitgedaagd door de paparazzi. Je begrijpt wel hoe het verhaal gaat lopen, ook al bevat de film wel een aantal verrassingen…
Okay, de kritiek die velen op deze film hebben, en die deels ook wel terecht is: wat een gaten in het plot..! Ik ga daar niet over uitweiden, want ik vond het niet storend, maar er lijken nogal wat losse eindjes aan het verhaal te zitten. De keuzes van debuterend regisseur William Monahan (die wel al een Oscar won voor het schrijven van het scenario van The Departed..!) zijn echter zo specifiek, en gezien zijn ’track record’ als schrijver denk ik eerder dat hij met al die losse eindjes wel iets wilde bedoelen, maar dat het regie-technisch niet helemaal uit de verf is gekomen, of juist zo vergezocht is dat het lastig te begrijpen is. Zeker als je een simpele gangsterfilm verwacht.
Een ander punt waar veel mensen over zeiken is de niet-realistische manier waarop de Londense onderwereld wordt neergezet. Nou ken ik die niet persoonlijk (en ik verwacht veel van de zeikerds ook niet), maar weet wel: London Boulevard is een film, en film mag haar eigen realiteit neerzetten. Ik vond de neergezette sfeer juist wél positief, realistisch of niet. Inderdaad: Ray Winstone lijkt alleen maar dit soort rollen te kunnen spelen, maar dat doet ie hier dan ook wel erg goed.
Maar het meest positief ben ik wel over Colin Farrell. Niet dat hij héél diep hoeft te gaan voor deze rol, maar hij zet ‘m geloofwaardig neer en toont aan goede keuzes te maken de laatste tijd. Daarnaast heeft ie wel wat geleerd van z’n Hollywood-avontuur, en is ie inderdaad een stuk beter in niet-Hollywood films. Gezien één van de thema’s in de film – celebrities en hun gebrek aan privacy – moest ik aan het begin direct denken aan de foto’s die ooit van hem en Britney Spears al tongzoenend zijn gemaakt in/bij Chateau Marmont. Grappig dat Charlotte uiteindelijk daar naar toe wordt gestuurd in de film, om daar juist de paparazzi te ontlopen. Terwijl iedere beginnende ster weet dat je juist in Chateau Marmont gefilmd of -fotografeerd moet worden wil je iets voorstellen…
Okay, en dat zijspoor eindigt hier ;).
Inderdaad: er zitten wat onlogische sprongen in het plot. En ja: het einde is letterlijk gejat van een andere geweldige gangsterfilm en niet echt bevredigend (alhoewel voor sommigen ook multi-interpretabel), maar vooral de scènes tussen Farrell en Winstone zal ik niet snel vergeten. Die “holy shit” en “wow” die ik tijdens de film niet binnensmonds kon houden, dat waren van die ‘spannings-loslaat’-expressies na het zien van een scène met heftig acteerwerk en stevige spanning.
Ja: ik vond ‘m wel goed, en vergeef ‘m z’n ‘foutjes’…
Heb ‘m net pas gezien. Ben erg benieuwd welke twee bijzondere scenes je bedoelt…
-Fabe
De eerste die me zo te binnen schiet is die verbale ‘shoot-out’ in die parkeergarage, tussen Farrell en Winstone. Die andere zal wel iets minder zijn geweest, want die herinner ik me niet meer ;).