Tron: Legacy (2010)
Ja, Tron: Legacy ziet er geweldig uit. Leuke vondst ook, om de film pas 3D te maken op het moment dat hoofdrolspeler Sam Flynn ’the Grid’ in wordt getrokken, en dus ineens in een digitale wereld terechtkomt. Maar boy o boy, DENK de volgende keer IETS LANGER NA over het verhaal..!
Okay, ik moet toegeven: ik heb het eerste deel (ja, dit is een vervolg) uit 1982 niet gezien. Mogelijk dat ik daarom niet alles snapte. Maar Tron: Legacy roept zoveel vragen op waar geen antwoorden op worden gegeven, dat je je ratio maar beter helemaal uit kunt zetten, als je wilt genieten van deze film. En ik durf ook wel te stellen dat het niets te maken heeft met het wel of niet gezien hebben van het eerste deel, want dat kunnen de filmmakers ook niet verwachten, als er 28 jaar tussen de twee delen zit…
Tron: Legacy vertelt het verhaal van Sam Flynn, zoon van Kevin Flynn, die in het eerste deel in een digitale wereld terecht kwam, waar hij enkel uit kon ontsnappen door het spelen van videogames. In dit deel is Kevin (net als in deel 1 een rol van Jeff – The Dude – Bridges) verdwenen, maar iedereen zal weten dat hij weer gevangen zit in ’the Grid’: de digitale wereld die hij zelf heeft gecreëerd. Achter deze wereld zit filosofisch gezien een zeer interessant idee: als je de ‘perfecte wereld’ creëert, hoort de mens (of ‘menselijkheid’) daar dan wel in?
Dit gegeven kan een zeer scherpe, cynische film opleveren, die echt tot nadenken aanzet. Tron: Legacy doet dat dus niet, en dat is jammer. Nou hoeft een film dat ook niet per se te doen (enkel vermaak willen leveren kan ook een best nobel doel zijn), maar roep zo’n vragen dan ook niet op, als je daar niet dieper op door wilt gaan. En daar gaat Tron: Legacy dus de mist in. Er zitten teveel momenten in dat je denkt: “Ja, nu wordt ’t interessant“, maar dan gaat de film toch weer terug in de ‘shock and awe’-modus. Op dat gebied was bijvoorbeeld The Matrix dus een stuk beter…
Een ander ding waar ik me wat aan stoorde was het proberen mee te liften op ‘his Dudeness’ van Jeff Bridges. Ik weet niet of het in het scenario geschreven is, of dat Bridges op de set gevraagd werd z’n ‘Dudeheid’ erin te improviseren, maar dat paste hier helemaal niet bij zijn karakter. Uitspraken als “You’re messing with my Zen man” passen PERFECT in The Big Lebowski, maar totaal niet in Tron: Legacy.
Natuurlijk heb ik ook wel genoten. Ik zag ‘m donderdagavond, en na afloop moest ik echt mezelf effe ’terughalen’ naar het heden. Ik moest me effe herinneren dat het avond was, en donderdag ;). Dat betekent dus dat ik wel goed meegezogen werd in de wereld van Tron (die zelf wel erg afwezig is). De visuals en de muziek van Daft Punk versterken elkaar goed, maar ergens voelde het ook wel als één grote videoclip van Daft Punk aan.
En inderdaad: in ’n clip gaat het vaak vooral om het concept, en niet om de diepere uitwerking…
Ga ik nu niets vertellen over het digitaliseren van Jeff Bridges, zodat hij zowel een 61-jarige Kevin als een circa 40-jarige jonge vader/Clu kan spelen? Een techniek die nog zeker niet 100% is, maar waardoor we over een jaar of tien dus wel zover zijn dat mensen/acteurs echt ‘bewaard’ kunnen blijven. In een computer. In een digitale wereld. In ’the Grid’. Maar hoe saai wordt dat, als we onze menselijke fouten daar helemaal uit hebben gefilterd…?