Twelve (2010)
Gadverdamme, wat een buttfilm was dít zeg…
In de sneak was afgelopen dinsdag de nieuwste van Joel Schumacher, die naam maakte met St. Elmo’s Fire, The Lost Boys en Phonebooth, maar eigenhandig ook de Batman-franchise bijna om zeep bracht. Om het positief te brengen: hij durft wel te experimenteren.
Maar met Twelve gaat ie echt (weer) volledig de mist in…
Twelve gaat over een stel mega-irritante rich kids uit de Upper East Side van Manhattan, New York. Net zoals ik me altijd gruwelijk erger aan de My Sweet Sixteen-uitzendingen op MTV – waardoor ‘gewone’ kids wel moeten denken dat zij, of in elk geval hun ouders, losers moeten zijn en zich daardoor ‘slachtoffer van de maatschappij’ gaan voelen – deed ik dat hier weer. En als Twelve dan een scherpe film was waarin die wereld écht onder de loep wordt genomen: nee. Zo gedreven was Schumacher niet om hier een goede film van te maken. Komt nog bij dat hij waarschijnlijk bang was dat de film niet begrepen werd, want hij zet te pas en vooral te onpas Kiefer Sutherland als ‘narrator’ in, die er voor moet zorgen dat je iets niet over het hoofd ziet. “Hey meneer Schumacher, mogen we zelf ook nog nadenken?”, zou ik bijna willen roepen…
Nee, veel meer ga ik niet schrijven over deze slechte film. Als het onderwerp – rijke kids die hun leegte vullen met feestjes en drugs – je aanspreekt, kijk dan een Bret Easton Ellis verfilming als Less Than Zero of The Rules of Attraction, maar niet deze. En als Curtis – 50 Cent – Jackson de beste acteur in de film is, dan weet je genoeg, toch?
Fijne polemiek, heren! méér!
En nog over die lagen: ik verwacht van meneer Schumacher meer dan puur simpel entertainment. Niet dat er ook maar iets mis is met puur simpel entertainment, maar dát is het ook niet…
Haha Toon, het was laat op de avond zeker? ;)
De “overduidelijke vooringenomenheid” waar je het over hebt was zeker niet aanwezig, want ik voel helemaal geen ‘haat’ t.o.v. Schumacher en zijn films. Ik noemde Tigerland en Falling Down niet, omdat ik met die andere films zijn kunde toch wel al voldoende duidelijk maakte, nam ik aan.
Verder over het acteerwerk: Kiefer acteert vrijwel niet. Ik denk dat ie maximaal één dag werk aan deze film heeft gehad, en die heeft ie doorgebracht in de geluidsstudio. Verder wil ik de volgende acteurs wel bespreken, ook al verwacht ik niet dat de lezer daar iets aan gaat hebben. Maar om jou te plezieren:
– Chace Crawford a.k.a. White Mike: rol waar het verhaal aan opgehangen wordt, met zeer oppervlakkig uitgewerkte motieven; want waarom verkoopt hij drugs aan kids waar hij volgens de voiceover zo’n hekel aan heeft; zit daar iets ‘evils’ achter, of weet ie gewoon ook niet wat ie met z’n leven aan moet; helaas, wordt niet uitgediept (scenario- en regie-‘fout’);
– Rory Culkin a.k.a. Chris: zijn rol als naïef jochie die zo 2000 dollar aan een meisje geeft om ’n feestje in ZIJN huis te kunnen bekostigen heeft geen scheet diepgang; beste shot uit de film is wel een medium close up van hem terwijl z’n broer Travis Bickle imiteert; helaas wordt daarna wel uitgelegd wat je in een vette film buiten beeld had gelaten (regie-‘fout’);
– Esti Ginzberg a.k.a. Sarah Ludlow, de babe die iedereen om haar vingers windt: mooi meisje, jammer dat ze nog niet helemaal volgroeid is, maar dat kunnen we ook aan de casting director ophangen; haar rol had wel wat meer ‘bereik’ mogen hebben (regie-‘fout’);
– Emily Meade a.k.a. Jessica: rich kid die binnen anderhalve dag van gewoon net meisje vervalt tot meisje die haar lichaam aanbiedt voor drugs (scenario-‘fout’);
– Curtis Jackson a.k.a. 50 Cent a.k.a. Lionel: typecasting, dus daar kan sowieso niet zoveel mis gaan; maar aan hem irriteerde ik me nergens;
Maar Toon, ga deze film alsjeblieft kijken, en ik hoop dat jij ‘m wel goed vindt, en niet na 20 minuten de zaal verlaat. Natuurlijk weet Schumacher wel wat het is om films te maken, maar bij deze heeft ie zich vrijwel geen moment écht in hoeven te spannen. Als je kijkt naar z’n eerdere films, dan weet je dat hij veel meer kan. Dit lijkt een beetje op een haperende automatische piloot gedaan te zijn.
Maar ik daag je uit: kijk Twelve maar eens..!
Goed, op het spammerige af bedenk ik me ineens: als ik de film nou zie en het roerend met de schrijver eens ben? Ik wil graag afspreken dat ik mijn schaamte in dat geval met een samen aan te breken krat Grolsch afkoop.
Achteraf heb ik spijt van: “(Dat was een retorische vraag.)” Ik hoop dat men die eruit weg kan denken. In mijn hoofd was die niet respectloos bedoeld, maar als je het leest dan komt die wel zo over. :( Mijn hoon is zuiver gericht op de recensie en niet op de schrijver of lezer!!
Wat een kutrecensie zeg. Ik heb de film nog niet gezien, maar wil die nu ineens graag gaan kijken. Zeker om mijn nieuwsgierigheid te verzadigen. Ik weet dat jij van lagen en dubbele bodems houdt; je opmerking “Hey meneer Schumacher, mogen we zelf ook nog nadenken?” zal daarop slaan. Ik zou zelf liegen als ik zei dat ik bijvoorbeeld No Country For Old Men helemaal begreep. Hoewel ik bij “2001: A Space Oddysey” denk een heel eind te komen, ook zonder het boek gelezen te hebben.
Maar goed, het feit dat Schumacher een verteller inzet, wil misschien zeggen dat hij de dingen allemaal uitlegt, maar dat doet hooguit af aan het scenario. Voor het gemak ga je maar eventjes vlug aan alle (ALLE) andere facetten van de film voorbij. Met uitzondering van het feit dat jij Fitty de “beste acteur in de film” (beter dan Sutherland?) vindt, maar aangezien de rest van je review erin baadt dat je het een zutfilm vindt ga ik daar niet veel waarde aan hechten. Sterker nog, ik denk dat zijn aanwezigheid meer invloed op je recensie heeft dan eigenlijk zou moeten!
Jij gaat naar een film kijken, die voor een groot publiek bedoeld is, hoopt tegen beter weten in op een literair meesterwerk, en vervolgens zeg je dat Schumacher zijn werk niet goed doet omdat er geen 35 lagen in het scenario zitten. Hoeveel mensen heb ik niet “The Da Vinci Code” aan Howard horen wijten, terwijl hij gewoon gigantisch degelijk vakwerk heeft afgeleverd als regisseur zijnde? Als jij overduidelijk vooringenomen naar een Schumacherfilm met Fitty gaat kijken, en vervolgens de film afzeikt, hoeveel waarde moet ik dan aan je recensie hechten? (Dat was een retorische vraag.)
Zelf jarenlange ervaring in een videotheek hebbende, weet ik nog dat Vanilla Sky uitkwam op videoband. Ik naar een bepaalde bekende cultvideotheek in mijn woonplaats, om het origineel Abre Los Ojos te zien. Daarna de Cruise-versie bekeken. Wat mij opviel, was dat de Hollywood-versie alleen onderdeed voor het Spaanse origineel, op precies het punt dat jij hier aansnijdt: het teveel uitleggen. Verder vond ik Vanilla Sky op alle (ALLE) fronten beter (hetgeen ongetwijfeld ook met budget en gigantisch goeie producers te maken had).
Ik dacht: tering, jammer dat ze het nodig vinden om het helemaal te voorkauwen, ik ben toch niet achterlijk? Maar, (en iedereen die destijds in een videotheek of bios werkte ziet hopelijk de volgende zin aankomen) de mensen waren ontelbaar die het nog steeds een “vage film” vonden, “slaat gewoon nergens op” etc. Terwijl dit wel een film was die in feite bedoeld was voor de grote massa. Men heeft dus gewoon zijn best gedaan om een cultfilm toegankelijk te maken voor een groot publiek, zonder daarbij teveel in te willen boeten aan respect voor het origineel. Dat is zo goed als maar kan geslaagd, in mijn optiek tenminste. En dat bedoel ik een beetje; het “teveel uitleggen” hoeft niet een fout van de regisseur of scenarist te zijn! Het kan ook aan jou en mij liggen.
Wat mij eigenlijk heel erg opvalt zijn drie dingen: ten eerste dat je geen enkel woord aan de regie wijdt, maar wel de regisseur de schuld van je teleurstelling geeft. Ten tweede, dat je je ergert aan het teveel uitleggen van het verhaal, aan Jacksons kop, en de personages (dat laatste vind ik, jou kennende, verrassend kortzichtig!) en daardoor je recensie laat kleuren, zelfs tot het punt dat je een braakbal als de beginzin durft te publiceren. Mensen die ik in de videotheek sprak die hun zin daarmee begonnen, waren precies niet de mensen wiens mening ik serieus nam. Jij bent tot nu toe de enige uitzondering daarop.
Maar vooral valt het mij op, dat jij het oeuvre van Schumacher bespreekt, en daarbij The Lost Boys, de Batmans en Phone Booth benoemt, maar daarbij titels als Falling Down, 8MM en vooral het magistrale Tigerland onbesproken laat. Maar ja, de bekendere titels zijn natuurlijk het herkenbaarste voor de lezers!