We Live in Public (2009)
“De grootste Internet-pionier waar je nog nooit van hebt gehoord“, met ongeveer die woorden opent We Live in Public, een documentaire over Josh Harris, een gruwelijke nerd en eikel die lijdt aan grootheidswaanzin, maar qua ideeën z’n tijd wel ver vooruit was. Voor iemand die redelijk actief is op Facebook zeker een interessante documentaire, maar nogmaals: wat een eikel is die vent..!
Ik zal niet teveel vertellen over het verhaal, want het is best interessant te ontdekken dat er in de jaren 90 in New York een hele ‘scene’ was waarin de dot-com-kids van nerd ineens ‘hip’ (?) werden. Niet onbegrijpelijk ging dat ook vaak mis, zoals in dit geval. En dat is niet zo verwonderlijk: stel je eens voor dat een Bill Gates door al z’n vermogen ineens een party-animal was geworden en hippe feestjes wilde gaan organiseren: hoe tenenkrommend zou dat zijn geworden? En inderdaad: hoe groot is de kans dat hij nu dan nog succesvol zou zijn?
Okay, toch iets over het verhaal. In 1999 heeft Harris een sociaal experiment gestart waar menig fascistische megalomaan een orgasme van zou krijgen – Quiet: We Live in Public – waarin een 100-tal ‘kunstenaars’ een maand lang ALLES lieten filmen, en dus letterlijk in het openbaar gingen leven. De douche was compleet doorzichtig, de toiletten in een open ruimte, en in de slaapbunkers (beetje de vorm van een doodskist, maar dan groter) hingen TV’s waar je de andere bewoners kon bekijken, maar zij jou ook. En hoe lang zou dat goed gaan, als je ook nog Harris’ grootheidswaanzin in gedachten neemt?
Nogmaals: het is zeker wel een interessante documentaire. Ook wel gaaf dat er iemand vijftien jaar lang met een camera achter deze kerel aan heeft gelopen, want na het einde van bovenstaand experiment, en hij zichzelf inmiddels tot één van de eerste grote kunstenaars van de 21e eeuw heeft gebombardeerd, gaat hij nog een stapje verder met z’n experimenten met privacy en exhibitionisme. Maar op dat moment begin je toch ook wel wat medelijden met hem te krijgen. Zeker ook omdat hij het afscheid van z’n moeder op haar sterfbed via een videoboodschap wil doen, want dat is “het medium van de toekomst“. Een beetje wraak nemen op je stervende moeder omdat ze je niet goed opgevoed heeft en teveel Gilligan’s Island heeft laten kijken.
Daarnaast lijkt het ook wel een ‘cry for help’. Probeert Harris – mogelijk onbewust vanwege z’n sociale onvermogen – via talloze experimenten met zoveel mogelijk mensen in contact te komen? Misschien won We Live in Public de prijs voor beste documentaire op Sundance 2009 wel juist omdat het gaat over dit soort thema’s, en de invloed die social media vooral nu hebben op ons leven. In datzelfde licht moet je dan Catfish ook kijken, die ook indruk maakte op mij. Ik typte bewust “ook”, want We Live in Public zet wel aan tot nadenken over de wereld die we inmiddels met z’n allen creëren, onder de bezielende leiding van nerds als Mark Zuckerberg ;).
Ook laat de documentaire zien dat hoe groot je sociale onvermogen ook is, als je maar veel zelfvertrouwen hebt kun je wel zeker succesvol worden in onze maatschappij. Daarnaast komen er ook wel wat verontrustende feiten naar boven, dat social media als Facebook bijvoorbeeld écht alles opslaan. Dus niet alleen je wall posts en comments, maar ook je chatberichten…