Five Minutes of Heaven (2009)
Jammer… Ondanks ’t grote enthousiasme van m’n videotheekcollega’s, het behoorlijk geweldige spel van James Nesbitt, de regie van Oliver – Der Untergang – Hirschbiegel en de prijzen die deze (TV-?) film won op Sundance vorig jaar, kwam ik er niet echt in. Ik weet niet zeker of het aan mij lag en ik iets ‘miste’, of dat ik langzaamaan toch steeds kritischer wordt. Of zou het weer zo’n ’te-hoge-verwachtingen-ding’ zijn geweest?
Five Minutes of Heaven gaat over de moord op een katholieke Ier door een protestantse UVF-wannabe in 1975, en de gevolgen daarvan voor de moordenaar en het broertje van het slachtoffer. 33 Jaar later probeert een TV-programma een slaatje te slaan uit hun mogelijke hereniging en verzoening, waar beide mannen met conflicterende emoties aan meedoen. En ik moet zeggen: de minuten vóórdat ze elkaar daadwerkelijk gaan ontmoeten zijn knap spannend in elkaar gezet, en vooral bij James Nesbitt dacht ik af en toe: “Zou hij George Clooney opvolgen als iemand die nu door gaat breken, terwijl hij altijd in TV-series gespeeld heeft?”. Waarschijnlijk niet, want ik meen niet dat hij over voldoende ‘looks’ beschikt…
Als ik eerlijk ben: echt heel veel zin in een serieuze film had ik gisteravond niet. Het was zondagavond, en ik had meer zin in iets makkelijks (of juist iets Amerikaans onafhankelijks als bv. Blue Valentine of zo). Mogelijk was het dan ook niet slim om deze film te kijken. Ik moet zeggen dat ik het IRA/UVF/Noord-Ierland-conflict ook nogal ‘uitgemolken’ vind (met alle respect voor de mensen die er onder geleden hebben), en ik vond Fifty Dead Man Walking ook beter. Die zag ik bijna anderhalf jaar geleden, en niet geheel toevallig is Five Minutes of Heaven ongeveer uit dezelfde periode. De distributeur heeft echter gewacht met het uitbrengen van deze film, waarschijnlijk vanwege de deels overlappende thema’s uit beide films. Mogelijk dat de film mij beter was bevallen als de distributeur (of ik) wat langer had gewacht.
Ja, ik vind het jammer dat deze film het niet echt deed voor me. Maar ik weet ook dat het niet alleen aan het moment of onderwerp lag. Ik vond de film ook af en toe wat te ‘geconstrueerd’ overkomen. Ook al is het deels gebaseerd op een waargebeurd verhaal (de moord heeft echt zo plaatsgevonden, maar de verzoeningspoging niet), ik doorzag af en toe de bedoelingen van de schrijver, en dat is jammer. Het is niet erg om duidelijk te maken wat je met de film wilt zeggen, maar de manier waarop je het zegt moet natuurlijk wel subtiel gebeuren.
Haha, ik ontdek nu dat ik woorden gebruik uit On Filmmaking, een boek over het maken van film van Alexander Mackendrick (waar ik het in m’n recensie over Sweet Smell of Success ook over had). Mogelijk dat deze ‘onsubtiliteiten’ jou dan ook helemaal niet opvallen, en geniet jij wel heel hard van deze film. Zoals veel mensen in de videotheek dat ook deden…
Deze film vergelijken met 50 dead men walking vind ik niet terecht. Da’s net zoiets als bijvoorbeeld ‘Brothers’ vergelijken met ‘The Hurt Locker’. Five Minutes of Heaven neemt de IRA slechts als (waargebeurd) uitgangspunt, na 15 minuten flashback schakelen we voorgoed over naar de huidige tijd en gaat het helemaal niet meer over de IRA. Ik denk dat deze film veel meer te vergelijken is met bijvoorbeeld ‘The Crossing Guard’ van Sean Penn.
Ja, ik ben best wel fan van deze film, en dat licht niet in de laatste plaats aan het enorme akteerwerk van James Nesbitt. Ik wil zijn volgende film alleen al zien om te kijken of dit een lucky shot was of hij ECHT zo’n briljant akteur is. Als je zo akteert heb je de looks van Clooney helemaal niet nodig. De regie vond ik ook heel mooi. On-hollywoods rauw, maar toegankelijk genoeg om ook geen filmhuuisfilm te zijn.
Ik raad iedereen die zin in een mooi, persoonlijk drama heeft deze film daarom echt aan. Vergeet de IRA, da’s slechts de kapstok hier.
zorg ’s dat we onze posts kunnen editen! licht met ch komt zo dom over daar ;)