Hereafter (2010)

Ondanks de aanwezigheid van een behoorlijk verkeerd publiek (in een reguliere voorstelling in Pathé) raakte Clint Eastwoods Hereafter mij behoorlijk. De film lijkt Clints visie op het ‘hiernamaals’ te tonen, maar volgens mij gaat het juist over de schoonheid van het leven. Ik vond het een mooie film, ondanks dat ik me wel voor kan stellen hoe moeilijk het voor een marketingman/-vrouw is om deze film vooraf niet al grotendeels te verknallen…

Toen ik de zaal uit liep, liep er een stelletje langs de poster van Hereafter, waarbij ik ‘hem’ hoorde zeggen: “Oh ja, dat is die film over die tsunami…“. Maar dat is het dus helemaal niet. En ondanks dat de scènes waar hij op doelt (en waar in de trailer ook wel redelijk de nadruk op wordt gelegd) erg indrukwekkend zijn, zeker twee dagen na afloop van de helse gebeurtenissen in Japan, is het bijna ‘on-Eastwoods’ qua gebruik van CGI. Daarnaast is het ‘slechts’ een uitgebreide inleiding tot één van de karakters in de film. En Eastwood neemt opmerkelijk veel tijd om het verhaal te vertellen. Vooral de 15-jarige meisjes voor me trokken dat erg slecht, ook al was één van de meiden naderhand wel goed zelfkritisch door te zeggen dat ze waarschijnlijk te jong waren voor deze film…

Okay, waar gaat de film dan wél over? Allereerst speelt Matt Damon een voormalig medium die het een beetje gehad heeft met het helpen van mensen om in contact te komen met hun overleden dierbaren. Hij kan z’n ‘gave’ namelijk niet uitschakelen, waardoor hij geen normaal ‘contact’ kan hebben met mensen. Vooral in de relationele sfeer kan het vrij lastig zijn als je bij elke aanraking voelt wat de diepste geheimen van de aangeraakte persoon is. Want ziet hij echt de dierbaren van deze persoon in het hiernamaals, of hun gewenste projectie hiervan?
De tweede hoofdpersoon wordt geïntroduceerd met de sensationele beelden van de tsunami in Zuidoost Azië in 2004. Ze is presentatrice bij de Franse tv en heeft een (bijna-)dood-ervaring. Dit gooit haar leven helemaal overhoop, en ondanks dat ze alle reden heeft om een diep dal te betreden, heeft ze ook iets ‘magisch’ ervaren waardoor ze blijft zoeken naar iets moois.
Dan hebben we nog Marcus, die z’n tweelingbroertje verliest bij een lullig ongeluk. Ze waren enorm close, niet alleen door hun eencelligheid, maar ook door hun moeders ‘junkisme’, en daardoor kan Marcus z’n gestorven broertje helemaal niet loslaten. Het zal niet als verrassing komen als hij uiteindelijk ook bij Damons karakter terechtkomt, maar niet voordat Eastwood een hoop charlatans de revue heeft laten passeren.

Het knappe aan de film is niet alleen het rustige tempo, dat vrijwel niemand meer durft ‘nowadays‘, maar ook het subtiel niet nemen van een duidelijke positie in het geloof in een hiernamaals door Eastwood. Ook al zullen mensen met een religieuze achtergrond wel weer wat te zeiken hebben, en kunnen ‘anti-spirituele’ mensen ook genoeg vinden om deze film negatief te typeren, voor mij was ie bijna precies goed. Ik zeg het niet vaak, maar ik zou graag een keer met Clint een whisky pakken om over deze film te praten.
Want ondanks het gedurfde en ‘makkelijk-te-bezeiken’ thema is Hereafter in mijn ogen een geslaagde film. Als je de film afzeikt omdat je niet gelooft in een leven na de dood, maar dan mis je compleet het punt dat Eastwood volgens mij probeert te maken. En dat is juist een sobere en subtiele ode aan de magie van (en in) het leven…

IMDb: http://www.imdb.com/title/tt1212419