Les amours imaginaires (2010)
Xavier Dolan is nu 21, won met z’n debuutfilm (J’ai tué ma mère) twee jaar geleden maar liefst drie prijzen in Cannes, en maakt nu ook behoorlijk indruk met het ‘hippe’ Les amours imaginaires, over een driehoeksverhouding tussen begin-twintigers. Had ik al gezegd dat ie pas 21 is…?
Les amours imaginaires vertelt het verhaal van de vrienden Francis en Marie, beide ‘infatuated‘ door Nicolas, een “zelfvoldane Adonis” waar ze hun ogen niet van af kunnen houden. Maar waar zit Nicolas op ‘Kinsey’s scale of homosexuality’, en wat zijn z’n bedoelingen? Vragen die zo lang niet beantwoord worden, dat hij een ongrijpbaar en daarmee onweerstaanbaar lustobject wordt voor zowel Marie als Francis. Inderdaad: denk jij ook al aan The Dreamers van Bertolucci? Toch is Les amours imaginaires een behoorlijk andere film, en brengt Dolan met de film hommage aan meerdere van z’n voorbeelden.
Niet iedereen zal deze film ‘pikken’. Als je je namelijk – bijvoorbeeld vanuit homofobie – niet mee laat voeren in de ‘reis’ van Francis (een rol van de regisseur zelf) of Marie, dan kun je alle slow-motion-scènes overdreven gaan vinden, je gaan ergeren aan de ‘handheld‘-beelden van mensen die over hun mislukte liefdesavonturen praten en concluderen dat Dolan doorslaat in z’n ‘hip’ willen zijn. Maar daarmee doe je hem behoorlijk tekort. Ten eerste denk ik niet dat hij meer wil zijn dan zichzelf. De film is waarschijnlijk niet zo autobiografisch als J’ai tué ma mère (die ik nog moet zien, btw), maar blijft zeer persoonlijk. Zeker als je weet dat Monia Chokri (Marie) en Niels Schneider (Nicolas) in het echt ook goede vrienden van hem zijn. Daarnaast wilde Dolan waarschijnlijk een generatiefilm maken, en daarin lijkt ie erg goed geslaagd…
De film start met een quote van Alfred de Musset: “De enige waarheid is de redeloze liefde”. Combineer dat met de letterlijke vertaling van de titel – “de denkbeeldige liefdes” – en dan begrijp ik waarom ik me wél mee liet voeren in het drama. Niet zo lang geleden had ik het idee voor een film over iemand die zó’n intense fantasie heeft dat ie z’n emoties ‘werkelijkheid’ kan laten worden. Vooral in de liefde is dat natuurlijk erg gevaarlijk/pijnlijk. Een andere mogelijke uitvoering van dat idee kan trouwens ook tot Shutter Island leiden.
Mijn idee voor die film kwam natuurlijk niet uit de lucht vallen, dus daarom raakte Les amour imaginaires me behoorlijk. Ik voel ook wel een lichte jaloezie richting Dolan, maar die zat me nergens in de weg. De film is verder gelardeerd met best geweldige muziek, van de Dalida-uitvoering van Nancy Sinatra’s Bang Bang tot Vive la Fête en The Knife, en ik denk dat Dolan met z’n dialogen de ongrijpbaarheid van de liefde goed heeft weten te vangen. En die ongrijpbaarheid maakt de liefde natuurlijk ook zo aantrekkelijk. Zo aantrekkelijk dat je het potentiële pijnlijke drama maar voor lief neemt, en zie je hoe ik nu ineens ‘voetbal-mediatraining-en-dus-in-de-tweede-persoon’ “je” schreef? ;)
Ja, als je cynisch bent kun je zeggen dat Dolan nog lekker jeugdig naïef over de liefde denkt, en dat hij emotioneel nog moet opgroeien. De romanticus in mij zegt dat ie dat niet moet doen, want dat wil die romanticus zelf ook niet.
IMDb: http://www.imdb.com/title/tt1600524
P.S. De aanwezigheid van Louis Garrel versterkt de link naar The Dreamers nog meer, want daarin speelde hij Theo…