Sucker Punch (2011)
Okay, voordat ik begin: kijk eens naar de poster hier links (of helemaal onderaan). En ‘who in their right mind’ neemt zo’n film nou serieus..? Doe dat, en je zult deze film waarschijnlijk keihard afzeiken. Ik deed dat gisteravond gelukkig niet, maar moet ik me nu schamen dat ik best wel genoten heb van Zack – Watchmen, 300 – Snyders nieuwste? Ook al zijn z’n andere films wel ‘beter’…
Sucker Punch is een combinatie van vele films, maar visueel wel één groot spektakel. Het is ‘Alice in Wonderland on steroids’, Sin City meets Shutter Island, maar ook een ‘popcorn-girl-power-fantasy’. En ondanks de vele, vele ‘flaws’, werkt de ‘diepgang’ in deze film beter dan in een vergelijkbare film als Scott Pilgrim vs. The World.
Haha, ik moet direct denken aan een collega bij de videotheek, die me steeds vaker beschuldigt van het zoeken naar diepgang in films die helemaal geen diepgang hebben. Maar ook nu zou ik het daar niet mee eens zijn, want Snyder legt z’n drang naar diepgang wel niet zó dik er bovenop dat ik het hier wel móet noemen. En ergens denk ik dat de vele miljoenen die hij heeft gekregen om deze film te maken de film uiteindelijk ook in de weg zitten. Ook al ziet alles er geweldig uit en toont Snyder wederom dat hij visueel één van de interessantere nieuwe filmmakers is, ik zou dit thema wel eens uitgewerkt willen zien in bijvoorbeeld een obscure Franse film. Al zal zo’n film trouwens wel al bestaan, denk ik…
Sucker Punch is een soort videogame-grindhouse-jailbait-fantasy, die meer dan één keer doet denken aan een Tarantino- of Rodriguez-film. Ik heb Snyder echter nog nergens betrapt op de arrogantie die bv. Tarantino bezigt, dus alleen dáárvoor wil ik hem al credits geven. De film gaat over een naamloos meisje dat de naam Baby Doll meekrijgt, die in een stijlvolle en dialoogloze openingsscène niet alleen de dood van haar moeder moet zien te verwerken, maar ook het misbruik van haar stiefvader een halt wil toeroepen. Dat gaat behoorlijk mis, en ze wordt door haar stiefvader naar een ‘institution for the mentally insane’ gebracht, waar nóg meer over-the-top bad guys haar leven binnenkomen. Gelukkig voor haar kan ze vluchten in niet één, maar meerdere fantasiewerelden, deels met de hulp van de altijd fijne Carla Gugino en deels door een goed opgepompte soundtrack (met Eurythmics, Björk, Queen, Iggy Pop, Mozart, Queen en Bryan Ferry, to name a few). En via die fantasiewerelden probeert ze haar vrijheid (terug) te vinden.
Haha, deze film is veel meer stijl dan essentie natuurlijk. En om van die stijl te genieten moet je best veel van je gezonde verstand ‘uitzetten’. Als dat niet lukt, dan zul je deze film afzeiken. Als dat wel lukt, dan krijg je gewoon een combinatie van popcorn-entertainment dat een samenraapsel is van veel eerder gemaakte films, maar wel in een heerlijk foute en mega-over-the-top visuele stijl. Dat de uiteindelijke ‘punchline’ erg cliché is kan ‘schattig’ overkomen (en dus ‘afzeikable’ zijn), maar cliché’s zijn natuurlijk nooit zonder reden cliché geworden…
Waarom begin je 2 alinea’s met “haha”? Daardoor neem ik deze recensie een stuk minder serieus.
Heerlijke eyecandy vol visueel spektakel. Een film als deze moet je inderdaad niet voor een baanbrekend verhaal kijken, maar om te genieten van mooie meiden in fantasierijke actie.